Obur Tarrare: Canlı kedi ve insan eti yiyen Fransız

Birçok kişi için yemenin ve yenilebilecek ürünlerin bir sınırı var. Fakat Obur Tarrare için yok. Obur Tarrare'nin gizemli hayatına ve ilginç midesine Molatik oluyoruz... Madeni paralar, mantarlar, canlı kedi yavruları ve köpek yavruları, yılan balıkları ve hatta cesetler... 18. yüzyıl Fransız Tarrare'sinin doyumsuz iştahını hiçbir şey tatmin edemezdi. Açlığının öyle bir kölesiydi ki, onu bastırmak için her şeyi yapardı. Tarrare'nin kısa ve rahatsız edici hayatı, belki de şimdiye kadarki en tuhaf yeme bozukluğunun büyüleyici bir vaka çalışmasıdır ve yaklaşık 250 yıl sonra tıbbi bir gizem olmaya devam etmektedir. Tarrare 1772'de Lyon yakınlarındaki kırsal bir Fransız topluluğunda dünyaya geldiğinde normal biriydi. Açgözlü iştahı kısa sürede onun en belirgin özelliği haline geldi. 17 yaşına geldiğinde, yarı yarıya sığır etinin tamamını yutuyordu. Doymak bilmeyen iştahından bıkan anne babası onu evden kovdu. Sokaklarda kendi yolunu çizmeye bırakılan Tarrare, yol boyunca fahişeler, dolandırıcılar ve hırsızlarla uğraşarak onu tatmin edecek kadar yiyecek almak için yalvardı ve çaldı. Sonunda, tuhaflığından yararlanabileceğini keşfetti ve kendisine verilen her şeyi yiyerek kalabalıkları büyüleyen bir sokak sanatçısı oldu. Elmalarla dolu çuvalları, bir avuç dolusu mantarı, çanta dolusu bozuk parayı ve her şeyi silip süpürürdü. İlk bakışta, Tarrare oldukça dikkat çekiciydi. Süper ince kahverengi saçları, ortalama boyu ve sürekli yemesine rağmen ince yapısı... Daha yakından bakarsanız, dişlerinin lekelerle kaplı olduğunu, dudaklarının ince fısıltılarını, yanaklarının kırışık ve sarkık olduğunu görürdünüz. Denilenlere göre birkaç saat yemek yemeden geçirseydi ve sonra size göstermek için gömleğini kaldırsaydı, karnının etrafındaki derinin o kadar aşağı sarktığını görürdünüz ki, belindeki sarkan kıvrımları bir kemer gibi bağlayabilirdi. Daha da tuhafı, Tarrare ne kadar çok yerse, o kadar kötü kokuyordu. Tarrare'nin gösterileri nihayet 1792'de Birinci Koalisyon Savaşı başladığında sona erdi ve onun yaşındaki diğer genç erkekler gibi Fransız Devrim Ordusu'na katılmak için kaydoldu. Ancak askerler için askeri tayın, Tarrare'nin açlığını bastırmak için pek yeterli değildi. Yemeğini bitirdikten sonra diğer askerlerin geride bıraktığı artıkları yalar ve daha fazlasını bulmak için çöpleri karıştırırdı. Onu doyuracak çok az şeyle aşırı bir bitkinlik krizine girdi ve hastaneye gönderildi. İşte o zaman, Tarrare'nin sefil hayatının geri kalanında destanını takip edecek olan ünlü bir doktor olan Dr. Pierre-François Percy ile tanıştı. Percy, meslektaşı Dr. M. Courville ile birlikte, iştahını tatmin edip edemeyeceğini görmek için Tarrare'ye dört erzak verdi. Bu başarısız olduğunda, Percy ve Courville ne kadar yiyebileceğini görmeye karar verdiler. Bu yüzden ona iki büyük etli turta ve 4 galon (15 litre) süt de dahil olmak üzere 15 Alman işçiye yetecek bir yemek verdiler ve dakikalar içinde yuttu. Tarrare'nin yemeği kolayca tüketmesine şaşıran doktorlar, deneylerini daha da ileri götürdüler. Kanını emmeden, kemikleri dışında hepsini yemeden ve ardından kürkünü kusmadan önce dişleriyle deştiği canlı bir kedi verdiler. Ayrıca ona yılanlar, kertenkeleler ve canlı köpek yavruları da dahil olmak üzere çeşitli hayvanlarla beslediler. Ve en az bir kere, ona çiğnemeden bütün olarak yuttuğu canlı bir yılan balığı verdiler. Sonra aniden bir fikirleri oldu. Tarrare'nin rahatsız edici yeteneği, Prusya'ya karşı savaşta Fransız ordusunun avantajına kullanılabilir miydi? Doktorlar yeni bir deney yaptılar. Tahta bir kutunun içine bir not koymuşlar, sonra onu Tarrare'ye yedirmişler. Tarrare kutuyu geçtikten sonra, notun geçişten sağ salim kurtulduğundan emin olmak için kutuyu açtılar. General Alexandre de Beauharnais bu fikri beğendi ve Tarrare'ye bir casus olmasını emretti ve varsayımsal 'GI Express' aracılığıyla Prusya sınırı boyunca gizli mesajlar iletti. Tarrare'ye ilk görevi verildi ve bu sırada notla kutuyu gururla yuttu. Teşekkür olarak kendisine, minnetle tükettiği 13 kilogram boğa akciğeri ve karaciğeri ile dolu bir el arabası verildi. Prusyalılar Fransız casusuna özel olana kadar her şey planlanacaktı. Notlu kutuyu yuttuğunu kabul edene kadar onu anlamsızca dövdüler. Bağırsakları gizli kutuyu serbest bırakana kadar saatlerce oturmak için derhal tuvalete zincirlendi. Başarısız casus girişimi, şiddetli dayak ve neredeyse idam, Tarrare'yi bir daha orduyla hiçbir şey yapmak istemediği noktaya kadar travmatize etti. Bunun yerine Percy'ye kendisini hastaneye yatırması ve korkunç sorununa bir çare bulması için yalvardı. Ne kadar denerse denesin, Percy Tarrare'yi rahatsız eden şeye asla bir çare bulamadı. Ama denememek için değildi. Genç adama şarap sirkesi, tütün hapları, alkol ve morfin karışımı ve eline geçen diğer ilaçları doldurdu. Hiçbir şey yardımcı olmadı. Köpekler ve kediler, sanki onlar için hazırladığı kaderi önceden tahmin etmişler gibi korku içinde kaçtılar. Ancak endişelenen sadece hayvanlar değildi. Bir noktada, Tarrare, kan alma sırasında hastaların damarlarından nabzı atan hastaların kanını içmeye çalışırken yakalandı. Ayrıca morgda ceset yediği biliniyordu. Tarrare şiddetli bir ishal formu geliştirdi ve 26 yaşında hastanede öldü. Hayattayken koktuğu kadar sefil, ölümde kokusu daha da kötüydü. Cerrahlar vücudunu kesip açma düşüncesiyle ürperdi. Ama Percy, tıbbi araştırma adına yapılması gerektiğini biliyordu. Doktorlar sonunda Tarrare'nin çürüyen cesedine otopsi yapma cesaretini topladıklarında, buldukları şey tamamen iğrençti: Muazzam bir boğaz veya yemek borusu, o kadar büyük ki açık ağzına bakıp doğrudan midesinin içini görebilirdiniz. Ayrıca kokulu irin dolu bir karın, genişlemiş safra kesesi ve karaciğer, ülserle kaplı devasa bir mide ayrıca çürümüş bağırsaklar... Fazilet.Senol@milliyet.com.tr twitter.com/SenolFazilet instagram.com/SenolFazilet