'La Casa De Papel'i neden izlemeliyiz?

Yeni yılla birlikte aldığım kararla ismi pek duyulmayan, popüler olmayan İskandinav veya İngiliz dizilerine yönelmeye başladım. Bunlar genellikle polisiye-gerilim konulu oluyorlar ve şimdiye kadar beni pişman etmediler. İspanyol dizisi 'La Casa De Papel', bu tercihimden dolayı radarıma takılmış fakat her nedense sürekli ötelenmişti. Ama sürekli aklımın bir köşesinde bekliyordu... İspanyol 'La Casa De Papel' dizisi adeta Meksika dalgası yarattı Son günlerde isminden sıklıkla bahsedilmesi ve popüler olmasından çok, Netflix’in işin içine girmesiyle bir anda listemin ilk sırasına çıkıverdi. Orijinal dizi 15 bölümlük tek sezondan oluşuyor. Fakat Netflix, süreleri uzun bulup ilk 9 bölümüne ayar çekerek 1. sezonu 13 bölüm diye sundu. Ben de ilk 9'u Netflix ile kalan 6 bölümüyse orijinal olarak izledim. Bu arada Netflix kalanı nisan ayında yayınlayacak. La Casa De Papel’in Türkiye versiyonunda oynaması gereken 19 kişi 'La Casa De Papel', genel olarak herkes tarafından beğenilen ve önerilen bir dizi. Yakın çevremde insanların birbirlerine 'mutlaka izlemelisin' tavsiyelerini sıklıkla duydum. Dizi, çoğu kişinin tanımlarken anlattığı gibi aslında bir 'Soygun hikayesi' değil. Evet temelinde öyle ama pratikte bir 'kaçış hikayesi', benim en sevdiğim yönüyle bir 'sisteme başkaldırış hikayesi' ya da maalesef sonradan dönüştüğü haliyle bir 'aşk hikayesi'... La Casa De Papel'in 'Berlin'i Türklerin kalbini kazandı Baştan almam gerekirse dizinin bir anlatıcısı var. O da karakterlerden başına buyruk asi kızımız Tokyo... Bunu dizi boyunca yadırgadığımı söyleyebilirim. Evet hikaye çok karakterli ve hepsi eşit derecede öneme sahip ama anlatıcı seçimi neden Tokyo? O kısımda daha aklı başında bir zihne ihtiyaç var sanki. Dizinin beyni Profesör daha şık olabilirdi. Ya da hafif çatlak olsa da duruşundan ve plandan başından sonuna kadar ödün vermeyen Berlin. Neyse bu da yönetmenin tercihi diyorum. Soygun grubu özenle seçilmiş, geçmişleri suçla dolu olan insanlardan oluşmuş. Herkes konusunda uzman. Profesör 5 ay boyunca onlara darphane soygunu planlarını anlatıyor ve eğitim veriyor. Ve o kadar dikkatli bir plan yapıyor ki 8 kişilik grup birbirlerinin isimlerini bile bilmiyor. Herkesin bir şehir ismi var. Dizi kurgusal olarak başarılı. Hatta ilk bölümde eveleyip gevelemeden soygunun yapıldığı darphaneyi istila ediyorlar. Bu da daha ilk dakikalardan itibaren heyecan düzeyini yüksek tutarak izleyiciyi bağlamayı başarıyor. Dizinin izlenmesindeki artış da bununla ilgili. Soygun planı ve karakter analizleriyse flashbacklerle sunulmuş. Bence bu seçim tempoyu arada düşürse de iyi olmuş. Fakat 'La Casa De Papel' ciddi mantık hatalarını da içinde barındıran bir dizi. Öncelikle bir polis müfettişi ülke tarihinin en ciddi soygununu durdurmakla görevliyken henüz yeni tanıdığı bir adama bu kadar aşık olmaz. Her ne kadar eski kocasından şiddet görmüş, duygusal açıdan uzun zamandır boşlukta olsa bile. Tam tersi durumda da Profesör yıllarca plan yapmış, 5 ay insanları buna hazırlamış, amaç paradan da öte sisteme başkaldırmak olmuş ve bir aşk uğruna tüm planı tehlikeye atıyor. Aşk insanı aptallaştırır, körleştirir gibi klasik sözler söyleseniz de bize sunulan karakter sağlamcı bir adam. Her şeyi kusursuza yakın düşünüyor. Ondan bu tarz hareketler çıkmaz. Çıkmamalı. Aşktan konu açılmışken benzer durum soygunculardan Denver ile rehine Monica arasındaki ilişkide de mevcut. Bunu Stockholm Sendromu'na bağlasanız da gerçek yaşam başka bir şey. Diziyi çıkmaza götüren en önemli konu aşka fazlaca girmesi. Ama soyguncularla polis arasındaki zeka ve beceri farkı da uçurum olmuş. Tamam Profesör'ün planı ve aldığı önlemler bir adım önde olmalarına olanak sağlıyor fakat polisler buna hep geç karşılık veriyor. Hele hele Tokyo'nun onlarca silahlı ve keskin nişancıların arasından motosikletle yara bile almadan darphaneye girdiği sahne var ki 'yok artık' dedirtiyor. Dizide bahsedilen Brezilya-Kamerun maçı kadar eşit olmayan bir kadro farkı oluşuyor. Tüm bunların dışında dizi sisteme karşı çıkma konusuna tam odaklansa efsane olabilirmiş. Çünkü soyguncular giydikleri kırmızı renkle, taktıkları Dali maskeleriyle gümbür gümbür sosyalizm mesajları veriyorlar. Ve halk desteğini de bu sayede almanın peşindeler. İlk planları kimseyi öldürmemek canını yakmamak. Adı soygun olsa da ortada çaldıkları bir para yok. Darphanede kendi paralarını basıyorlar ve belirledikleri süre içerisinde ne kadar basılırsa onu alıp kaçacaklar. Bence harika bir plan. Ve son zamanlarda sosyalizme gönderme yapan bir yapım hatırlamıyorum. Fakat maalesef elimizde Salvador Dali maskeleri, Profesör’ün yakalandığında müfettişe devletlerin kapitalizm hilelerini kısaca anlattığı an, Ciao Bella şarkısı ve o şarkı eşliğinde öldürülen Berlin'in sahnesi kalıyor. Bu konu hikayede daha fazla yer kaplasaydı detaylar yerine odak noktası haline gelseydi sanırım daha güçlü bir dizi olabilirdi. Sözü açılmışken Berlin'in ölüm sahnesi dizinin en çarpıcı kısımlarından biriydi. 'La Casa De Papel'in finalini beğensem de şu şarjı biten telefon detayının gözüme battığını söylemeden geçemeyeceğim. Müfettişin onca suçlamadan nasıl ceza almadan kurtulduğuna hiç girmeyeceğim. Dizi boyunca benimsediğimiz karakterlerin soygun sonrasında ne yaptıklarını da görmek hakkımızdı diye düşünüyorum. Bu da ciddi bir eksiklik olmuş. Fakat saydığım olumsuzluklara rağmen La Casa De Papel karakter sunumundaki başarısı, temposu ve kurgusuyla izlenmeyi hak ediyor. Hatta sadece İspanyol aksanı için bile bir göz atmakta fayda var. twitter.com/nevzatakdere