Ivana Sert'in estetik açıklaması çok mu sert?
Şekilciliğin göbeğinde, estetik mevzusunu takıntı haline getirmiş vaziyetteyiz. Instagram filtreleri sağolsun, her birimiz karizma, her birimiz 'piremses'... Ivana Sert de şu ara estetik yaptıranlara Molatik oldu ve 'Sert' konuştu...
Ivana Sert'in estetik açıklaması çok mu sert?
Şekilciliğin göbeğinde, estetik mevzusunu takıntı haline getirmiş vaziyetteyiz. Instagram filtreleri sağolsun, her birimiz karizma, her birimiz 'piremses'... Ivana Sert de şu ara estetik yaptıranlara Molatik oldu ve 'Sert' konuştu...
"Kusurlar kadını daha değerli kılar"
Kadınların yaşı söylenmez ama 39 yaşındaki Ivana Sert, memleketin en güzel kadınlarından biri. İddiasına göre hiç estetiği yok. Hatta estetik yaptıran kadınların birbirlerine benzediğini söylüyor:
"Estetiğe karşı değilim ama ihtiyaç duymuyorum. 50 yaşımdan sonra bakarız. Ama estetik yaptıranlar sanki fotokopi ile çoğaltılmış gibi. Bu da beni rahatsız ediyor. Bir kadının en güzel hali doğallığıdır. Ufak tefek kusurlar kadını daha cazip, farklı ve değerli kılar..."
Peki ya güzel olmasaydı?
Peki Ivana Sert, hoş, güzel ve çekici bir kadın olmasaydı, estetik konusunda yine böyle rahat, umursamaz, çekimser davranabilir miydi?
Evet, Ivana Sert'in estetiğe ihtiyacı yok. Kadın güzel, havalı, hoş. Dolayısıyla tabii ki estetiğe gerek duymadığını söyleyecek, "50 yaşımdan sonra bakarız, belki..." diyecek.
Lafları çok mu sert?
Ama Ivana Sert, sadece ucu açık bir cevap vermiyor; aynı zamanda. "Estetik yaptıranlar birbirine benziyor. Fotokopi ile çoğaltılmış gibiler" diyerek, 'sert' bir gönderme de yapıyor.
Ve bu düşüncesini kusurların çekiciliğiyle detaylandırıyor. Ufak tefek kusurlarımızın bizi biz yaptığına, insana karakteristik bir hava kattığına dikkat çekiyor.
Ivana Sert'in estetik açıklaması çok mu sert sizce? Bence değil. Üstelik doğru da, hem de çok doğru...
Kusursuzun peşindeyiz
Rutinin içinde kaybolurken ister istemez 'trend'lere boyun eğer hale geldik. Bir akıma anlam veremesek de, hayatımıza almasak da, kayıtsız kalamıyor; en azından o trendin ne olduğuna dair bilgi almak istiyoruz.
Ve bu çağın en 'gizli problem'lerinden biri, kusursuz olma çabası. Instagram'da 'like' için kasıyor, kusursuzu oynama peşine düşüyoruz.
"Saygı duyuyorum" diyoruz ama...
Kağıt üstünde "Ben de insanım, benim de hatalarım var" diyoruz ama hatalarımızı duymaya tahammülümüz yok. Tartışma programlarına bakın. Ya da polemikleri hatırlayın.
"Aaa, saygı duyuyorum dediklerinize" deyip sonraki cümlede saygının s'sinden nasibini almamışcasına "Sen kimsin?"lere bağlanıyor.
Kağıt üstünde saygı duyuyor gibi yapıyoruz ama yaptığımız tek şey hatalarımızı kamufle etmek ve savunma mekanizmamızı çalıştırmak!
Kusurlarımızla, yanlışlarımızla barışık olmamamızın sebebi, aslında derdimizin hayatla ve kendimizle olması.
Dıştan o kadar çok uyaran geliyor ki, kuklaya bağlıyor ve kendimizden uzaklaşıyoruz.
Herkes kusursuzun peşinde çünkü!
Nazar boncuklarını yok etme savaşı
Ünlü kadınların birbirlerine ne kadar benzedikleri ortada. Dünyada da ülkemizde de her biri birbirine Almanya'daki kuzeni kadar benziyor.
Sadece kadınlar da değil, ünlü metroseksüel erkekler de artık doğallıktan uzak... Berdan Mardini ya da Özcan Deniz'i düşünün. Herkes değişti! Herkes kendince kusurlu bulduğu bir şeyi düzeltti.
Ve şu anda herkes güzel, herkes yakışıklı. İnsanlar, kendilerine karakteristik hava katan minnoş nazar boncuklarını ortadan kaldırmanın peşine düştü.
İlla çözülmesi mi gerekiyor?
Bu kusursuz olma çabası, doğa gereği ne kadar kusurlu olduğumuzun en bomba kanıtı aslında. Kusurluyuz. Kendimizi kabullenmediğimiz, insanın doğa gereği defolu olduğunu kabul etmediğimiz için oluyor bütün bunlar.
Ağaç yaşken eğildiği için de psikologlar, yaşadığımız hüsran sonrasında hemencecik bizi çocukluğumuza döndürüyor. Çünkü neden? Bir problemi çözebilmek için önce onun bir problem olduğunu kabul etmek gerekiyor.
Kapıyı açmak ve bunu 'çözülmesi gereken bir sorun' olarak görmemiz gerekiyor.
İnsanın kendisiyle karşılaşması şart!
Tam da bu noktada, o problemi "Çat!" diye ortadan kaldırmak yerine, sorunun kökenini tespit etmemiz lazım. Yıkmak kolay, yapmak meşakkatli. Bir bakalım o kusurlar neden oluşmuş, bize ne katmış? Sonra ehlileştiririz zaten. Bu neyin acelesi?
Estetik konusuna şekilcilikten, güzellik takıntısından çıkarıp 'hatalarımızla barışık olup olmamamız' çerçevesinden bakarsak ne birbirimize benzeriz, ne de problemimiz kalır. Biraz kendini olduğu gibi kabullenmekten geçiyor her şey.
Nobel ödüllü Herta Müller'in kitabının adında geçer, 'Keşke Bugün Kendimle Karşılaşmasaydım' diye... Bakmayın o 'keşke'ye, bir kez kendinizle karşılaştığınızda 'iyi ki'leriniz çoğalacak. Yüzde yüz çalışıyor!
