İstanbul'un gurmeliği, İstanbul'a bile fazla gelmeye başladı

Ben ayak uyduramıyorum artık. Bir şeyler ters gidiyor hep. Ne zaman sosyal medyayı yaşıtlarım gibi kullanmaya çalışsam, başıma bir iş geliyor. Benim gibi hisseden birileri olduğuna inanmak istiyorum. Herkes şu tuhaf çağda konforla yaşıyor olamaz. Bu mümkün değil. Yaşadığım şehirde, son yıllarda giderek artan bir alışkanlık belirdi: Instagram'lık yemek ve restoran aramak. Instagram'lık yemek yapmak bir de... Elinde telefon, sürekli birbirine Senin o geçen gittiğin yer neresiydi? diye sorup gezinen insanlar var. Hepiniz bu mekanların tamamını nasıl keşfettiniz ve hangi mekanın kaç like alabileceğinin ekspertizini yapabilecek noktaya geldiniz? Bu, nasıl oldu? Tamam, biz ezelden O köfteyi aslında şurada yiyeceksin kalıbıyla ve her hafta şarküteri ve peynir ihtiyacını 'kendi peynircisi'nden karşılayan büyüklerin arasında büyüdük serpildik. Fakat, cidden soruyorum, işi çığırından çıkartan şey bu muazzam 'fenoluk' beklentisiyle dolup taştığımız 'yediğini paylaşmacılık' değil mi? Yediğiniz içtiğiniz sizin olsun, gördüklerinizi zaten her an gözümün içine sokuyorsunuz, o zaman biz ne konuşacağız? Mekanlar -siz kabul etmeseniz de- birbirine benziyor, yedikleriniz zaten hiç şaşırtıcı değil, manzara deseniz en manzaralı görünen yer bile 'düz İstanbul' gösteriyor insana... Akşam gidiyorsunuz zaten, boğaz zifiri karanlık oluyor çoktan. Manzaranız kime? Yahu arkadaşlar, biz tam olarak neyi birbirimize övüyoruz? Derdimiz aslen Murat var ya İstanbul'da bir yemek yer, bir restoran bilir; ağzın açık kalır! Bak Instagram'ına... dedirtmek mi? Eğer öyleyse, sahiden soruyorum, yürüyor mu bu gemi? Yürümüyorsa neden itmeye çalışıyor ve o sohbetlerinizle beni taşikardi çukuruna düşürüyorsunuz? Kahve kültürüyle ilgili zerre derdim yok. Galonlar dolusu kahve içerek ayakta kalan bir adamım zaten. Fakat kahve için Karaköy'deki cafelere tek tek gitmiyorum mesela. Üşeniyorum zira. İnsan üşenmeli de böyle şeylere. Evi civarında, iyi bulduğu, kahvesini beğendiği bir kafeye gider oturur insan. Duvarında bisiklet asılı, sakal traşı olmanın günah sayıldığı, çirkin, eski tişörtler veya oduncu gömlek harici bir şey giyerek içeri girmenin mümkün olmadığı kafelere gidip En harika kahve arayışına girmeye çalışmak sahiden mantıklı mı? Syphon demlemeyi asrın icadı gibi fotoğraflamak harika bir fikir mi gerçekten? Sağlıklı öğünler, küçük porsiyonlar, servisteki görsellik ve sakin atmosfer... Fine-dining aslında iyi bir örnek. Fakat tabii eğer yalnızca Instagram'da, Twitter'da paylaşmak için bu restoranlardan birine gitmiyorsanız. Gün içerisinde makarnanın yanında ekmek yiyen tipleri akşamına fine-dining restoranlarda görünce insan bir tuhaf oluyor tabii. Zaten doymadan kalktığınızı da biliyoruz. Ciğerinizi biliriz. Bedava ve ekstra bir besin için maraton koşmaya hazırlanırken, ufacık porsiyonlarla doyduğunuzu iddia etmeniz biraz saçma değil mi? Menemen dediğimiz yemeğin soğanlı mı soğansız mı yenileceğine bile karar verememiş bir kitlenin, konu fine-dining olunca ağız birliği yapıp Tabii abi! Aynen! konsensusuna ulaşması bir tuhaf geliyor. İki saat önce menemenin soğansız olması gerektiğini söyleyen arkadaşınızı tekme tokat linç ettikten sonra hep beraber fine-dining restoranlara koşunca oluyor mu gerçekten? Şuncağız kavanoz içine doldurulan güzeller güzeli bir tatlı magnolia. İnsan yediği zaman tadı damağında kalıyor ve meyve-tatlı dengesiyle mutluluğa uçarak ulaşıyor. Fakat magnolia İstanbul cafe'lerine ulaştı ulaşalı, Pokemon GO'da ender pokemon bulabilmek için Pendik-Beylikdüzü yolculuğu yapan ergenler gibi cafe dolaşır oldu herkes. Oranın magnoliası iyi, buranınki biraz şey, bir dahakine şurada yiyelim derken nice kaloriler edinildi. Nice göbekler eriyememeye mahkum edildi. Limonatanın iyiliği ve kötülüğü de gündem maddemiz oldu. Bunun nasıl geliştiğiyle ilgili bir fikrim yok. Ama sanırım gerçekten kötü limonata yapan yerler var. Bu nedenle de limonata içmeden günü güzel geçmiş saymayanlar, 'iç ferahlığı' arzulayanlar ve efil efil bir gün geçirmek isteyenler kötü limonataya doydu. Onlar çok kızgın, çok öfkeli, her yerleri kötü limonata olmuş ve bu çukurdan çıkmaya çalışıyorlar. Çeşit çeşİt pipetler ve nane-lime kombinasyonları gibi pek çok şeyle havalı hale getirildi limonata. Birader, limonata ya... Gördükçe gözlerimin dört açılmasına neden olan bir diğer şey de beyaz yakalıların hamburger telaşı. Zaten kırmızı ete bayılan bir milletiz, bir de üstüne bu steakhouse kültürü yayıldı; kimse tutamıyor artık bizi. Allah'ım ne hamburgerciler, ne hamburgerciler. İnsan Keşke lise kantinimizde de hamburgerler böyle olsaydı... diyor. Fast food zincirlerinin fena halde sıktığı bir dönemde imdadımıza yetiştiler ve bir kütük kesiti veya sepet üzerinde gelen hamburgerleriyle hepimizi Instagram denizine boğuveriyorlar. Çocuk menülerinde oyuncak yok. Üzücü. Midye, kokoreç, işkembe, balık ekmek, mısır, kumpir... Hepsi bizim birer değerimiz ve hepsi çok seviliyor. Hayatında midyeye elini sürmemiş, kokoreç yemeyi düşündüğünde gözü kararan ve Gerçekten ya, nasıl yiyorsunuz işkembeyi? şeklinde sorular soran bir adam olarak sakatat ve sokak yemekleri sevgisini anlayışla karşılayabiliyorum. Sakatatın gurmelik gerektirebileceğini de düşünüyorum. Fakat, midyenin zincir restoranlarının açılması, kokoreçlerin sokak aralarından dev restoranlara terfi etmesi, balık ekmek konseptli 'indie' restoranlar kurulmasını, bardakta mısıra AVM içinde hardal sıkıp fotoğrafını çeken lise son sınıf öğrencilerini anlayamıyorum. Sanırım hiç de anlayamayacağım. Yemek yerken 'izlenmeyi' sevecek noktaya nasıl geldiğimizi kestiremiyorum. Yediklerini paylaşıp Ben var ya harikayım abi, müthiş şeyler yiyorum, sabahları her yerime chia tohumu sürüyorum gibi izlenimler bırakmaya çabalamak nasıl hayatımıza girdi anlayamıyorum. Tüketimler, talepler, beklentiler ve hayat tarzları değişir. Elbette değişir. 17'nci yüzyıldan fırlayıp gelmiş gibi yaşayamazsınız tabii. Fakat, yediklerimiz mi bizi ilgi çekici ve zevkli yapar, yoksa anlattıklarımız ve ilgilendiklerimiz mi? Her ay 4A hizmet dökümüne bakan, kredi kartı ekstresini takip etmekte zorlanan beyaz yakalılar İstanbul gurmeciliği yaparken, İstanbul onlara bütün tepeleriyle gülüyor. 300-500 takipçiniz bile yer, fakat günün sonunda Taksim'den Cevizlibağ'a dolmuşla gidip metrobüse aktarma yaptığınız şehir bu beyhude çabanızı yemez. Siz hamburgerleri yiyip paylaşıyorsunuz, İstanbul Nasıl olsa bu boş işleri bırakacaklar bir gün gözüyle bakıyor hepinize. Canım benim magnolia vardı, unuttunuz herhalde... andac.uzel@demirorenmedya.com twitter.com/andacuzel