Göksel'in 'yanlış insan' serzenişinden kendine pay çıkaranlar artık sıkmadı mı?

Göksel, Hürriyet'e yaptığı açıklamada aşk acısıyla ilgili soruya 'Çok aşk acısı çektim. Yanlış insan seçmekte üstüme yok' cevabını verdi. Eh, tabii acı çekmekten hoşlananlar da hemen 'Ay tıpkı ben!' nidalarıyla üşüştü. Çok sıradan sorunları en yakını tarafından kazıklanmak, arkadan bıçaklanmak, ihanete uğramak olarak nitelendirmek ve bunları "Hep benim başıma geliyor, ne kadar da şanssız bir insanım" mağduriyetiyle anlatmak, gerçekten çok sıkıcı değil mi? Ciddi anlamda acı çekmekten hoşlanan bir güruh var. İstiyorlar ki kazık yemek, ihanet, yalan dolan gibi olaylar hep onları bulsun. Hatta başlarına gelen olayları sırf böyle algılamak için bahane arıyorlar. Buluttan nem kapıyorlar ve abartıyorlar. Oldukça standart bir 'anlaşmazlık' olayını bile kendilerine yapılmış büyük bir ihanet gibi lanse edip bunun acısını çekmekten, sağda solda anlatmaktan zevk alıyorlar. Mazoşizm ile ilgi deliliği karışımı bir durum. Sadece aşk meşk meseleleri de değil ha, ufacık arkadaş tartışmaları, her ailede yaşanan küçücük sorunlar, akraba ilişkilerindeki sıradan problemler falan da bu tip insanlar için 'hep yanlış insan seçimi'nin gündeme gelme sebebi. Problem çözmeye çalışmaz, yanlış anlaşılmaların önüne geçmeye çabalamaz, en ufak sorunu büyütür, her sorunun içindedir, sorunun ta kendisidir. Ama nedense mağdur olan da hep odur. Peki neden Allah aşkına, neden yauv? Bir insan hayatında kaç kere ihanete uğrayabilir? Hep mi şanssız ve mağdur olur? Herkesin mi hayatı dizi, herkes mi dizi karakteri? Abartılmış uydurma acılarınızla mı var oluyorsunuz? Acı fetişistlerine Göksel nezdinde isyan ediyorum ama Göksel'i ve gerçekten acı çekenleri tenzih edelim. Gerçekten yanlış insanlara rastlayanlar zaten bunun reklamını yapacak durumda olmuyor ve acısıyla baş başa kalıyor. Göksel ise her ne kadar 'yanlış insan seçimlerinin uzmanı' klişesini oynayanlardan olsa da en azından bundan besleniyor. Acı olarak gördüklerini şarkılarına döküyor ve bundan ekmeğini kazanıyor. Sırf ilgi çekmek ve var olmak için mağduru oynamıyor. Şarkımı yazmak benim iyileşme biçimim. Aşk acısı çeksem de yine aşık olmak istiyorum. Hepimiz acıyla besleniyoruz diyor. Açıklamasında katılamadığım tek cümle, herkesin acıyla beslendiği. Hayır, sadece üretme kabiliyeti olanlar acıyla beslenebilir. Sanatçı ruhlu insanlar acılarını bir şekilde kazanca çevirir. Acı, insana tecrübe katsa da yıpratır. Acı fetişisti olarak bahsettiğimiz insanlar ise acı falan çekmez. Kendi ufacık sorunlarını dünyanın en büyük acısı gibi lanse eder ve suni mağduriyet yaratarak diğer insanların gözünde daha değerli görünmeye çalışır. Göksel'in açıklamasından yola çıkıp Göksel'in sözlerinden kendine 'haksız' pay çıkaranları eleştirmiş olduk. Artık Göksel'e dönebiliriz. Yıllar önce 'Depresyondayım' parçasıyla insanlarda 'modern Müslüm Gürses' etkisi yaratmıştı. O şarkıya çekilen klibin kasvetli havası, gri tonları ve Göksel'in asık suratı, mor göz altları, bitik halleri, insanları çok etkilemişti Göksel'in ta o zamanlardan derbeder olduğu (en azından o rolde piyasaya çıktığı) ve bu derbederliği kendi yararına kullanabildiği belliydi. Açıklamasının bir kısmında bahsettiği Hep yanlışı seçtiğim için bu sefer doğruyu bulmak adına önce hayal ettim ve defterime yazdım. İstediğim şey; gerçek sevgiyi paylaşacağım, ortak zevklerimin olduğu biriyle yakın zamanda karşılaşmak... cümlesi de onca aşk acısı yaşadığını söylemesine rağmen hala aşkın peşinden koşan bir aşk kadını olduğunun kanıtı. O bahsettiği kişiyle yakın zamanda karşılaşırsa ona hüzünlü şarkılarındansa 'Yakışıklı' adlı şarkısını armağan etmesini öneririm. Hem davetkar sözleriyle, hem Yavuz Çetin'in muhteşem gitar performansının kattığı eğlenceli havayla, 'Yakışıklı' yeni bir aşkın doğması için çok uygun bir şarkı gibi duruyor.