'Emrah Apartmanı'ndan hangi dersleri çıkartmalıyız?

İzmir’de meydana gelen 6.9 büyüklüğünde deprem yüzünden yıkılan binaların arasından herhangi biri gibi duruyor Emrah Apartmanı ama pek de öyle değil... İçinde hepimize ders olması gereken büyük bir trajik hikâye barındırıyor. Binanın müteahhitti olan dede, apartmana daha önce depremde kaybettiği torunun ismini veriyor. 1992’de Erzincan depreminde torunu Emrah’ı kaybeden Hayati Uzun, belki de adı yaşasın diye İzmir’de diktiği o çürük apartmana veriyor Emrah’ın adını. Emrah’ın adı yaşasın diye verdiği Bayraklı’daki apartman, ilk yıkılan binalardan biri olup iki torununun ve gelininin hayatına mâl oluyor. Bu trajik hikâyeden de anladığımız kadarıyla Hayati Uzun; Erzincan’daki depremden hiçbir ders çıkartmadan, İzmir’de yapmış olduğu çürük binayla iki torununu daha toprağa vermiş hem de kendi elleriyle… Ayrıca dedenin isminin hayatla ilgili olup yaptığı binanın birkaç hayata mâl olması da oldukça ilginç bir tezat. Neden diyecek olursanız denilenlere göre eve bakan “Zaten bu ev yıkılacak” diyormuş da ondan. Emrah Apartmanı ve orada enkazda hayatını kaybeden canların hepsi aslında bir ihmalkarlığın, ders çıkaramayışın sonucunda can veren hayatlar. Didim’e yerleşen Hayati Uzun da o insanların hayatının sonlanmasında sorumlu olan bir isim. Sadece Hayati Uzun değil; herhangi bir depremden ders çıkartmayan, herkesin bas bas bağırmasına rağmen hala çürük bina yapmakta ısrarlı, malzemeden çalan, insanların zaaflarından yararlanan ve insan canını hiçe sayan bu müteahhit mantığının bir sembolü aslında Hayati Uzun. Çünkü her depremde konuşulduğu gibi deprem öldürmez, tedbirsizlik öldürür... 'Emrah Apartmanı' da bu tedbirsizliğin, hem de tecrübe ederek, o acıyı yaşayarak, göz göre göre yapılmış olan tedbirsizliğin bir sonucu. Tıpkı ülkemizde yaşanan her bir deprem sonrası olan tedbirsizlikler gibi. 'Emrah Apartmanı' bu sebeple büyük bir ders olmalı bize. Çünkü Türkiye yoğun deprem bölgesi barındıran, genç bir araziye sahip bir ülke. Yılın belli kesimleri artçı depremler, yer yer büyük depremlere hep rastlıyoruz. Geçtiğimiz yıl yaşadığımız İstanbul depremi, Van, Erzincan sayamadığım ama canımızı yakan, hepimizi üzen ve birçok cana mâl olan daha bir sürü deprem. Ve bu depremlerde; sırf kötü ve çürük binalardan dolayı hayatını kaybeden, enkaz altında kalan birçok insan. Belki de yıllar boyu bağıran profesörler, uzmanlar, mühendisler. Ama Hayati Uzun gibi ders almayan birçok müteahhit ve yetkili, göz göre göre insanın hayatına sebep olan, yapılan birçok bina. O yüzden sırf dede olduğu için ve daha önce bir torununu depremde kaybettiği için Hayati Uzun’u kınamak, yermek bütün bir depremin getirdiği üzüntüyü Hayati Uzun’dan çıkartmak bana pek adil ve mantıklı gelmiyor. Hayati Uzun sadece yeni bir zihniyete dair bir başlangıç olmalı. Tıpkı 17 Ağustos'un negatif anlamda sembol isimlerinden Veli Göçer gibi... Çünkü ülkemizde bir sürü Hayati Uzun var ve yapılmış kötü binalar sonucu, Hayati Uzun’un torunları gibi depremde hayatını kaybeden bir sürü insan da keza... Bu sebeple Hayati Uzun ülkemizde depreme karşı olan tedbirsizliğin ve müteahhit kavramının bir sembolü. Hayati Uzun’un yaptığı binada kendi torunları can verdi. Hadi diyelim, o da diyelim Hayati Uzun torunlarının acısıyla belli bir bedel ödedi. Belki de Hayati Uzun hayat boyu bunun getirdiği vicdan azabıyla yaşayacak. Peki, yapmış olduğu kötü binalardan dolayı bir başkasının canına mâl olan diğer Hayati Uzun’lar nasıl bir bedel ödeyecek? Hangi vicdan azabı enkaz altında can veren bir hayata bedel olacak? Bilemiyoruz. Ders almamaya, her deprem sonrası aynı muhabbetlerin yaşanmasına alışıyor gibiyiz. Ama Emrah Apartmanı’nın vermiş olduğu dersi hepimizin anladığına inanıyorum. Umarız ki almış olduğumuz dersi hayatlarımıza uygulayabiliriz... senolfazilet@hotmail.com twitter.com/SenolFazilet