Deniz Akkaya örneği: Yalnızca kendi hayatımızla ilgilenmek zor mu?

Kimsenin nasıl yaşadığına, nasıl çocuk yetiştirdiğine, nasıl bir hayat tarzı olduğuna karışmayıp hayatımıza devam etsek ve kendi kendimize yaşasak, dünya daha güzel bir yer olmaz mı? Deniz Akkaya'nın kızı hakkında "Bu çocuğun babası yok mu?" demek ayıp değil mi? Başkalarının hayatıyla ilgili konuşmakta üzerimize yok. Ağzımızı açtığımızda susmuyor, susmadıkça ipin ucunu kaçırıyor, ipin ucunu kaçırdıkça tepki çekiyor ve daha sonra da hiçbir şey olmamış gibi Neye sinirlendiler ki şimdi? diye düşünüyoruz. İyi ama, bir insanın hayatındaki herhangi bir detayla, o insanın hayat tarzının bizim hayat tarzımızdan farklılığıyla ilgili bu kadar ciddi yorumlar yapma hakkını kendimizde nasıl buluyoruz? Neyin ayıp, neyin günah, neyin yanlış, neyin kötü olduğuna kendi başımıza karar verip bir insanın hayatını yargılamaya nasıl cesaret edebiliyoruz? Tıpkı bizim gibi ailesi, çocuğu, işi, okulu, evi, akrabası olan insanların bize benzemeyen ve bizden ayrı duran yönlerini 'onaylamamak' sahiden bizim haklarımızdan biri mi? Onaylamıyorsak bile nasıl olur da bunu açık açık ortaya koyabiliriz? Tanımadığımız, herhangi bir ortamda karşılaşamayacağımız, ömür boyu bize yabancı olacak insanların hayatları bizimkiyle kesişmediği halde nasıl olur da gündem maddemiz olabilir? Söylediklerimizden o insanların ve ailelerinin incinebileceğini, hırpalanabileceğini düşünmeden fütursuzca konuşmaya devam etmek sahiden bir hak mı? Sosyal medyanın günümüzde en uzağı bile yakınlaştırmasıyla x yaşam tarzıyla y yaşam tarzı arasındaki bağlantılar arttı ve bir şekilde kendimizi tanımadığımız insanları konuşurken bulduk. Deniz Akkaya'nın başına gelen de bunun en önemli örneklerinden biri. Instagram'ındaki son paylaşımında, kızıyla bir fotoğrafını yayınlayan anne olarak görüyoruz Deniz Akkaya'yı. İkisi de birer şort giymiş ve bir masada oturmakta. Altına bir kullanıcı hemen yorum yazıyor: Yarıçıplak poz vermenizi geçtim bu sizin mesleğiniz ama o yavrucağa yazık. Zorlama pozlar sebebiyle yemek masasını bu şekilde kullanmanız ise daha da bir ilginç. Bu çocuğun sahiplenilmesi gerekiyor. Babası nerede bunun! Haliyle Deniz Akkaya çok öfkeleniyor. Öfkesi, diline de yansıyor. Sert sözlerle kısaca Sen kimsin diyor. Bir yerden sonra, insanın tepesi atınca duramıyor yerinde. Sabrı taşınca, belki de söylememesi gereken şeyleri söyleyiveriyor. Fakat baba Efe Önbilgin'in yoruma cevaben yazdıkları, konuyu bütünüyle özetliyor: Çocuk sahipli, senin sahiplenilmen gerekiyor. Deniz az söylemiş, daha dinlemek istersen babası benim, bana gel. Çocuklar sağlıksız bir aile ortamında büyüyorsa, devlet çocukları sahiplenip koruma altına alır. Yorumu yazan beyfendinin kast ettiği de korkarım bu. Fakat fotoğraftan da anladığımız kadarıyla sevgi içinde büyüyen bir çocuk hakkında böyle konuşabilmek, çok ayıp ve çok üzücü. Deniz Akkaya ve Efe Özbilgin, kızmakta çok haklı. Artık birbirimizin hayatlarından gözlerimizi çevirip biraz olsun kendi hayatımıza bakmayı denemeliyiz. Bunu hepimiz için yapmalıyız. Biz başkalarının hayatını didikledikçe, başkaları da bizim yakamızdan düşmeyecek. andac.uzel@demirorenmedya.com twitter.com/andacuzel