Çocuklardan öğreneceğimiz bir dünya ve büyüklerin unuttukları...
Bugün, gündelik hayatın akışına kendimizi kaptırarak yaşamlarımızda neleri es geçtiğimize değinmek istiyorum. Aslında bu durum, çocukluğumuzda sahip olduğumuz fakat büyüyünce unuttuğumuz şeylerle ilgili…
Çocuklardan öğreneceğimiz bir dünya ve büyüklerin unuttukları...
Bugün, gündelik hayatın akışına kendimizi kaptırarak yaşamlarımızda neleri es geçtiğimize değinmek istiyorum. Aslında bu durum, çocukluğumuzda sahip olduğumuz fakat büyüyünce unuttuğumuz şeylerle ilgili…
Anlatmak istediğim planların bozulması değil
Anlatmak istediğim, yaptığımız planların bozulması, göreceğimiz yerleri bir süreliğine ertelememiz ya da bir kitabı okumaya, bir filmi izlemeye, elimize bir kalem ya da fırça alıp bir şeyler çizmeye, boyamaya karar vermek, sonra da bunlardan vazgeçmek değil.
Bir şeyleri öylesine ve birdenbire yapmak çok uzak bizler için
Asıl değinmek istediğim, gökyüzüne bakmayı unuttuk. Yani öylesine, birdenbire, bir şeyleri sebepsizce yapmak, çok uzak bir eylem, biz büyükler için. Nasıl olduğunu tahmin ediyorum ki hepimiz biliyoruz. Öyle olmasa bile bu hissi bizlere hatırlatan birileri var, çocuklar…
Hayatın bir kere yaşanabilir bir şey olduğunu anlamamız an meselesi...
Hele anne ve babaysak, abiysek ve ablaysak, yani bir şekliyle yanımızda minik arkadaşlarımız varsa, onların bizlere hayatın bir kere yaşanabilir bir şey olduğunu anlatmaları an meselesi…
Yaşanacak bir hayatımız var ve gökyüzüne bakmıyoruz...
Çok ciddiyim sevgili arkadaşlar, çünkü bunu da unuttuk. Yaşanacak bir hayatımız var ve artık gökyüzüne bakmıyoruz. Bence bu, hepimizin kafa yorması gereken bir konu.
Bizi biz yapan şeyleri unutuyoruz
Nasıl oluyor da çocukken sahip olduğumuz şeyleri -ki onlar özünde bizi biz yapan temel şeyler- unutuverip kendimize yeni hobiler, çağın getirisiyle birlikte yeni yeni profiller, yeni uzaklaşma biçimleri, yeni yakınlaşmalar en nihayetinde de toplumsal roller oluşturuyoruz.
Yahu aranızda 'traktör' olmak isteyen de mi yoktu hiç?
Şu an burada duralım. Çocukluğumuzda neredeydik, ne olmak istiyorduk? Hatırlamıyorum demeyin. Öyle ki birilerimizin küçükken itfaiyeci ya da polis olmak istediğine eminim. Yahu aranızda ‘traktör’ olmak isteyen de mi yoktu hiç?
Biraz düşünelim ve birkaç başlıkta çocukluğumuzun temel özelliklerine geri dönelim. Tabii ki kitaplardan yararlanarak...
Hayalsiz bir hayat, gerçekten yaşamak mıdır?
“Unutma, dedi tilki, gülün için harcadığın zamandır gülünü bu kadar önemli yapan.”
“Gülüm için harcadığım zaman... dedi Küçük Prens, hatırlamak için...”
Bu alıntı, ‘Küçük Prens’ adlı kitaptan. Burada bence üzerinde durmamız gereken konu, hayatı bir telaş içerisinde yaşamamız. Öyle ki bu telaş, bir süre sonra hayal kurmamıza engel oluyor. Koşturmaca içerisinde oradan oraya günlerimizi geçiriyoruz. Halbuki hayatımızı değerli kılacak olan şey, harcadığımız zamanın farkında olarak yaşamak. Yani harcadığımız zamanda hayallerimizi de harcamayalım arkadaşlar. Hayal kurmak, büsbütün telaşın içerisinde bile hala daha çok değerli.
'Martı Jonathan' kabuğunu kırarak kendini keşfediyor
“Yola çıkanlarımızın çoğu çok yavaştı. Nereden geldiğimizi hemen unutup nereye gittiğimizi merak bile etmeden, günübirlik yaşayarak çoğu kez birbirinin aynısı olan şeyi yaptık; bir dünyadan gelip diğerine gittik.”
Bu alıntı ise ‘Martı Jonathan Livingston’ adlı kitaptan. Aslında baştan beri anlatmak istediğimi açıklayan bir alıntı. Merak etmeden, hayal kurmadan geçen bir yaşamın öyle ya da böyle aynılaşacağını söylüyor yazar. Kitabın ana karakteri ‘Martı Jonathan’ ise bu kabuğu kırarak kendini keşfetmeyi başarıyor.
'Her şeyden önemlisi, nasıl yaşamalıyız?'
‘Hayatta en önemli şey nedir? Her şeyden önemlisi, nasıl yaşamalıyız?’
‘Sofi’nin Dünyası’nda sorulan bu iki soru, hayatın en temel gerçekliği olarak karşımızda duruyor. Bir çocuğun sıklıkla sorguladığı bu sorular, birçoğumuz için zaman geçtikçe unutulan, es geçilen bir kalıptan öteye geçemiyor ne yazık ki…
Yeniden başa dönecek olursak, aslında her şeyi merak eden, sorgulayan, bilmek isteyen her çocuk gibi biz de kendi hayatlarımızı öyle yaşamalıyız. Yani birçok kalıptan, olması gerekenlerden ve olandan çok daha farklı olarak.
Es geçtiğimiz her şey gökyüzünde...
Yaşanacak bir hayatımız var ve düşünebildiğinin üzerine düşünebilen insanlar olarak aslında bakacağımız tek yer, geçmişimiz, yani çocukluğumuz. Gökyüzü de orada saklı ve öyle ki bizim es geçtiğimiz her şey de gökyüzünde…
Bu hayatı küçük bir çocuğun merakı ve heyecanıyla yaşayalım
Yerleşmiş kalıplardan, rollerden, sürekli olarak hakkımızda ne dendiğini merak ettiğimiz, kendimizi istediğimiz şekliyle var etmeye çalıştığımız yapay bir dünya olan sosyal medyadan ve daha birçok büyük insan alışkanlıklarından soyutlanalım. Küçük bir çocuğun merakı ve heyecanıyla yaşayalım bu hayatı...
José Mauro de Vasconcelos, ‘Şeker Portakalı’nı şu cümleyle bitiriyor: ‘Küçücük çocuklara her şeyi neden anlatmak gerek? Hakikaten de sevgili Portuga, bana her şeyi çok erken anlattılar.’
Gerçekten de sevgili arkadaşlar, galiba bize her şeyi çok erken anlattılar.
twitter.com/deniz_tasdelen
instagram.com/deniz.i.tasdelen
deniz.tasdelen@milliyet.com.tr
