'50m2' dizisi beklentileri karşıladı mı?

'Leyla İle Mecnun' ve 'İşler Güçler' hayranları için muhteşem bir dizi geldi. Selçuk Aydemir ve Burak Aksak beraber dizi çekti. İki kuzeni bir arada görmek hepimizi mutlu etti. Peki 50m2 dizisi beklentileri karşıladı mı? Her insan doğarak başlamaz hayata. Bazıları başına gelen felaketleri savuşturduğunda, gerçek ismini öğrendiğinde veya istediği kişi olduğunda zamanın tok sesini duymaya başlar. İnsanı yetiştiren ailesi veya çevresi değil kendisidir çünkü. Etki altında bırakan etrafı olabilir tabi ama şekillenmek ve girdiği şekli kabullenebilmek insana mahsus duyarlı bir davranıştır. Kişiler, unvanlar, sıfatlar, isimler, imgeler dünyasında her gün çevremize bakıp tonlarca nesneyi hafızamıza alıyor, onlara beynimizde belli bir hacmi ayırıyor, halihazırda bize verilen kadarını görüp bilerek yaşam döngüsünde hayatta kalıyoruz. Eğer isminizin sizi birey yaptığına inanıyorsanız bunun kocaman bir yanılgı olması da kuşkuya yer vermeyen bir gerçek. Kim olduğunu hiç bilmemek; geçmişini, aileni, nereden geldiğini, nereli olduğunu, çevreni, parsel parsel anımsadığın hatıralarının köküne ulaşamamak seni uzay boşluğunda asılı kalmış gibi mi hissettirir yoksa olduğun kişiyi benimseyip yoluna devam mı edersin? Aslında hepimiz defalarca kez bu kimlik kargaşasına düşüyoruz. Bakmayın öyle adımızı bildiğimize elimizde kimliğimizin olduğuna. Biz ne olacağımızı, bu hayatta nerede duracağımızı bir türlü bilemiyoruz. Bu kargaşa da hayattaki en büyük kavga tabii. Burak Aksak’ın kurgularına bakınca genellikle her karakterin başlıca bir özelliğinin olduğu, bu özelliklerinin çok baskın geldiği böylece aslında herkesin insana dair tek bir şeyi temsil ettiği ve gördüğümüz tiplerin hepsini toplayınca bir bütün insanı elde ettiğimizi düşünüyorum. Herkes ayrı ayrı bir duygu ya da davranışken tüm mahalle tek bir insan bana göre. Bunu en çok 'Leyla ile Mecnun’da hissetmiştim ama '50m2' beni aynı hissiyattan fazla uzaklaştırmadı. Zaten ne yapılacaksa karakterler hep beraber yapıyor genelde. Özellikle ilerleyen bölümlerde herkes isteklerini dile getirip yalanlarla yüzleştikçe bildiklerini ortaya dökenler oldukça davranışların keskin çizgiyle ayrıştığını görüyoruz. Git gide karakterler aslında ne olduklarını şüpheye yer vermeden tam anlamıyla ortaya koyuyorlar. İçinizdeki her hayal kırıklığını bile bir karakterle bütünleştirmeniz mümkün hale geliyor. Spoiler vermekten kaçınmak istediğimden karakter analizi yapmayacağım. Eğer 'Leyla ile Mecnun'un güzel mahalle yaşantısını özlediyseniz çocukluk, gençlik, birlik, beraberlik, sevgi ve güven dolu bir sokakta dizinin geçtiğini de size sevindirici bir haber olarak belirteyim. Burak Aksak’ın aşina olduğumuz incelikli esprileri yeri geldiğinde eleştirel yaklaşımlarını dile getirdiği şakalarıyla da bol bol münasebet içerisine gireceğiniz kesin. Başrol ‘Gölge’ kim olduğunu bilmeyen biri ve yetiştirilme tarzını kendine isim kabul ediyor, bu karakterimiz bizim için çoğu bilinmezliği temsil etmekle beraber belirsizlikten de bıkmış. Ama asıl bilinmeyen ücra köşede kalmış sevgi kalkanıyla korunmaya çalışılan o mahalle. Kibirden sıyrılınca 50 m2’ye nasıl sığılır anlıyoruz. Hatta dükkanıyla, eviyle kısacası oradaki her yaşayanın dünyasını içinde barındıran bu mahalle bir galaksi bile olabilir. Para insanı kibir sahibi yapabilir. Özellikle bir adınız yoksa başınıza gelebilecek bir dert de yoktur. Bir insan aslında yokken fakat bir sürü parası varken çok daha özgür ve önüne geleni yıkıp geçebilecek kadar da bencil olabilir. Kenar mahalledeki küçük dükkan sizin için hiçbir anlam ifade etmez. Nitekim her şeyinizi kaybetmek size bir kimlik bağışlayacaksa tercihiniz ne olur? Rastgele her şeyini kaybetmek, alışkanlıklarından, özgür yaşamaktan vazgeçmek zorunda kalırsanız bir kenar mahalle dükkanı size kucak açabilir ki orada masum yaşayan herkesi görüp iyileştirilmiş duyguların ne kadar gerekli olduğunu ve sarılmanın ne anlama geldiğini size öğretebilir. Teninize yapışmış mecburi kötülük sizden sıyrıldığında canınızı yakmaz. Artık istediğiniz gibi olabilirsiniz. 'Gölge’nin her seferinde küçümsediği şeylere mecburen ayak uydurmak zorunda kalmasını fakat bunun onu gerçek bir insan yapmasını görüyoruz aslında. Meyve bıçağıyla hayatta kalamazsın derken meyve bıçağıyla hayatta kalmasını. Ölüp gideceksin, derdin mendil mi? dediği çocuğun ona uzattığı mendile hürmet etmesi gerektiğini de izliyoruz. Bunun gibi ayrıntılar insanı dizi boyunca gerçek yaşam kesitinden uzaklaştırmıyor fakat herkes sürekli dizide hayatı iki insan kategorisine ayırıp nasihat veriyor bu biraz tuhaf ve fazla geldi bana. Yine de 'Gölge’nin kimlikli ve kimliksiz iki insan kategorisindeki varlığını, davranışlarını bu nasihatlerle bağdaştırmaya çalıştım, belki tutar. Beğendiğim her şeyi yazmak istemiyorum haliyle sadece birinci bölümden birkaç alıntı yapacağım. Öncellikle 'Gölge'nin gölge kadar sessiz olduğunu ilk bölümden itibaren görüyoruz fakat bu baş karakterimiz o gördüğümüz süper eğitilmiş duvarlardan geçebilen üst düzey yetenekli insan görünümünden çok daha uzakta basit bir şekilde yaratılmış. Hatta çoğu yerde kendi kahramanlıklarını espriyle karışık dile getiriyor. Mesela 'Servet’i 'Mümtaz’ın elinden kurtardığı sahnede 'Mümtaz’a Kapının önüne bu kadar adamı yığına kadar şu camı kilitleseydin keşke demesi gibi. Yetenekleri konusunda son derece mütevazı ve korkusuz kendisi. Eh korku demişken Burak Aksak’ta benim gibi korkunun düş gücünden kaynaklandığını düşünüyor olmalı ki gerçek bir korkusuzluk söz konusu değil. Hatta Bu mahallenin kahramanı olamazsın gibi beylik laflarla bize bugüne kadar aşılanmış olan, zihnimizde bayatlayan kahramanlık aforizmalarını ellerinin tersiyle atıveriyorlar. En azından birileri birilerinin hayatını kurtarırken bunu yapmak imkânsız, en iyisi ben bencil biri olayım sonuçta ben böyle süper değilim demiyorsunuz. Sevgiyle hep beraber bir ağacı dikip sonra da büyütürüz diyorsunuz. İyiliği anlatan ve yaşamın içindeki aptalları, sistematik hataları eleştiren bizim yerimize bir de güzel küfreden bir dizi bu, tavsiye ederim. Yine de benim telefon zil sesim 'İşler Güçler' jeneriği olarak kalacak gibi duruyor.