2018 yılının en iyi 8 yerli filmi

2018'de Türk sinemasında neredeyse hiçbir şey değişmedi. İyi yönetmenler ve iyi olma potansiyeli taşıyan yönetmenler, iyi filmler çekti. Yeni bir iki isimle tanıştık, güzel senaryolar gördük ama tüm bu iyi şeyler aslında iki elin parmağını geçmeyecek kadar az filmle başımıza geldi. Bu yıl izlediğim filmler içinde yalnızca 8 tanesi bu listeye girebilecek nitelikteydi. Türk sineması, bize yeni hayaller kurduramıyor. Aşağıdaki filmleri izlemeden yılı kapatmamanızı yeğlerim yine de. Cem Yılmaz'ın prodüksiyon kalitesini düşürmeden, temel kadrosunu koruyarak yaptığı Arif v 216, yılın en iyi işlerinden biri oldu. Çok beğendik. Beğenmemizin sebebi, aynı anda birkaç 'şey' birden olabilmesiydi. Hem bir komedi filmi, hem bir dönem filmi, hem de iyi giden bir serinin devamı... G.O.R.A. ve A.R.O.G.'un peşinden gelip bu ikisini tamamlayan bir parça Arif v 216... Arif v 216'dan bahsedebilmek için pazarlama ve tanıtım çalışmasındaki özen bile yeterli. Film müzikleri plağı çıkartabilen kaç tane yapım görüyoruz ki? Gülse Birsel, en iyi bildiği şeyi sinema salonlarına taşıdı ve kendisini sevme nedenlerimizi bir kez daha hatırlattı. Aile Arasında, gerçek bir aile filmi. Hafif muzır, hafif hüzünlü ve birbirinden alakasız bireylerin 'aile' olması temeline dayanıyor. Ritmi yüksek, komik ve içten... Aile Arasında'yı sinema salonlarında haftalarca bir numarada tutan şey, Gülse Birsel'in kaleminin gücü aslında. Oyunculuklar ise bambaşka bir nokta. Engin Günaydın'ı çok özlemişiz. Ali Atay, Leyla ile Mecnun sayesinde hafızalara kazındı. Mecnun karakterini sevdirdikten sonra şimdi de sinemada kendisine yeni bir kulvar açmak için çalışıyor. Ölümlü Dünya, komik, aile bağlarıyla güçlendirilmiş bir suç filmi. Oyunculuklar inanılmaz, senaryo seyirciyi sonuna kadar sıkmadan taşıyabilecek güçte ve iyi çizilmiş karakterler içeriyor. Feyyaz Yiğit'in bu kadar oturacağı bir film karakteri yaratmak da başlı başına büyük bir başarı. Ali Atay'ın kalemi, kutu kola gibiymiş. Yılın en beklenen, beklenmedik derecede başarılı, beklentilerin üstüne çıkan, ne beklediğimizi bilmeden beklediğimiz ve beklediğimize değen filmi. Tolga Karaçelik, Türkiye'de yeni bir sinema dili yaratılabileceğini açık açık ortaya koydu. Bundan sonra nereye gidileceğini ise göreceğiz. Bartu Küçükçağlayan'ın oyunculuğu muazzam. Öykü gerçek hayatın akışı gibi dalgalı ve sarmalayıcı. Kaçıran çok şey kaçırdı. Nuri Bilge Ceylan, tek başına yeterli bir isim haline geldi. Filmlerinin vizyona girmesi, çekim süreci ve festivallerdeki performansı, artık ana akım sinema izleyicisi için bile konuşulabilecek bir konu. Ahlat Ağacı da kendisinin belki de en merakla beklenen filmi oldu. Gişede gerçek karşılığını bulamasa da -pek çok nedeni var, konuşturmayın beni- şimdiye kadar en çok izlenen Nuri Bilge Ceylan filmi oldu. Murat Cemcir ve Doğu Demirkol'a başka bir sinema kariyerinin yolunu da açtı bu arada. Bir Hakan Günday romanı sinemaya taşınırsa ne olur? Onur Saylak, Daha filmiyle buna cevap veriyor. Öyle de güzel veriyor ki hatta, insanın hayran olmaması mümkün değil. İlham veriyor, sarsıyor, uyandırıyor. Ferzan Özpetek, İtalya'dan Türkiye'ye sevimli filmlerini taşımaya devam ediyor. Cebimdeki Yabancı, benim için öncelikle Sezen Aksu'nun film için verdiği şarkı, daha sonra ise başarılı bir uyarlama. Ama uyarlama yani, yeni bir şey değil. Lise dönemlerimde Halit Refiğ hakkında bir belgesel hazırlarken tanışmıştım Ümit Ünal'la. Kendisi bizi evinde ağırlamıştı ve hayatımda içtiğim en harika çayı içmemi sağlamıştı. O röportaj kadar samimi bir filmdi Sofra Sırları. Ümit Ünal sinemasının karakteristik çizgisinden uzaklaşmadan yeni şeyler yapıyor. Demet Evgar, yine fena halde Demet Evgar. andac.uzel@demirorenmedya.com twitter.com/andacuzel