Bu kampa telefon tablet giremez

11 yaşındaki kızım, geçen hafta İzmir Urla’da “telefonsuz kamp”a katıldı. Çocukların akıllı telefon, tablet izninin olmadığı kamp, bir nevi dijital detoks oldu. Bir hafta hiç konuşmamak ilk başlarda zor olsa da bu ara ikimize çok iyi geldi.

Kamplar çocukların kendilerinin ya da ebeveynlerinin seçmediği, birbirinden çok farklı akranlarıyla bir araya gelip sosyalleştikleri, iş birliği, oyun kurma, müzakere etme, çatışma, problem çözme, karar alma gibi önemli becerileri kazandıkları çok önemli bir imkân. Ama bence en önemlisi ebeveynlerinden uzaklaşarak, onların otoritesi ya da müdahalesi olmadan var olma deneyimini yaşadıkları, özgüvenlerinin geliştiği bir fırsat.

Elbette her çocuğun hazır oluşu farklı ama kızımı hem o hem kendim hazır olduğum için geçen yıldan beri farklı kamplara gönderiyorum. Küçüklüğünden bu yana pek çok aile kampına bir arada katıldık. Elbette güvenli olduğunu bildiğim, iyice araştırıp inandığım ve seçtiğim kamp ortamlarında ne kadar geliştiğini gözlemliyorum. Bu yaz birlikte bir karar aldık ve telefon ya da tablet izni olmayan bir kampa gitmesine karar verdik.

Hazırlıklar tamam

11 yaşındaki kızımın henüz bir cep telefonu yok. Ancak okul ve diğer ihtiyaçları için kullandığı bir tablet var. Açıkçası bir hafta teknolojisiz bir kampa gitmeye direnç göstereceğini sansam da, tepkisi hiç de beklediğim gibi olmadı. İzmir Urla’daki Friends Macera Kampı’na onu ben bıraktım. Gitmeden önce gelen bilgilendirme yazısını beraber okuduk ve çantasını hazırladık. Kendisine eğer acil bir durum olursa ya da bana ulaşmak isterse kamp yetkililerinden yardım isteyebileceğini söyledim. O, bu fikre benden daha kolay alıştı diyebilirim.

Kontrole alışmışız

9-12 yaş arası çocukların, doğanın içinde spor, sanat, marangozluk, sinema, yüzme gibi farklı atölyeler ve etkinlikler yaptığı bir hafta geçirdi. İtiraf etmeliyim ki, ilk birkaç gün ben biraz zorlandım. Çocuklarımızı anlık olarak takip etmeye, ne yediklerini, ne giydiklerini, ne yapacaklarını kontrol etmeye çok alışmışız. Uykusunu aldı mı, dişlerini fırçalıyor mu, güneş kremini sürmüş müdür, arkadaş edinebilmiş midir, beni özlemiş midir? Kafamda bu ve bunun gibi onlarca soru dolandı. Ama çocukların ebeveynlerinden uzakta, akranlarıyla, serbest oyun kurabildiği ortamlara ne kadar ihtiyaç duyduğunu düşünerek kendimi telkin ettim.

Bu tarz aralara ihtiyaç var

Bir haftanın sonunda kızımı almaya gittiğimde, hiç tanımadığı kişilerin arasına girmekten tedirgin olan o endişeli çocuktan eser yoktu. Kısa sürede birbirini çok iyi tanımış, kaynaşmış, neşe dolu bir grup çocuk gördüm karşımda. Bir haftalık teknoloji yoksunluğu, iletişim becerilerini geliştirmiş, kendine güvenini artırmıştı sanki. “Benden uzak olmak iyi geldi mi Derinciğim?” diye sorduğumda, “Üzgünüm anne ama evet” dedi. O an ne kadar doğru bir karar verdiğimi bir kez daha anladım. Kampta geçirdiği iyi vakit ona gelecekle ilgili fikir de vermişti: “Kamp çok eğlenceliydi. Geldiğimde pek iyi hissetmedim çünkü genelde kamplara arkadaşlarımla giderim ama bu defa arkadaşım yoktu. Sonrasında oda arkadaşlarımla çok iyi arkadaş oldum! Ayrıca koçlar ayrı eğlenceliler. Bir gün ben de koç olmak istiyorum.”

Açıkçası sadece çocukların değil, bizim de bu tarz aralara ihtiyacımız var. Tamamen teknolojisiz geçecek bir haftayı hayal bile edemiyorum.

Telefonsuz  konser

ABD’li ünlü müzisyen Bob Dylan, yeni çıkardığı albümünün turnesinde konserlerinde kameralı telefonların yasaklanacağını duyurdu. Telefonların konsere girerken kameralı çantalara konulacağı ve konser çıkışı alınacağı söylendi. Sanatçıya bazı hayranları tepki gösterirken, bazıları bu kararı destekledi.

Teknolojisiz ortam çabası

Dünyanın pek çok yerinde insanlar teknolojisiz ortamlar yaratma çabasında. Buna en güzel örnek Amsterdam’da açılan “The Offline Club.” Ekran zamanını gerçek zamanla değiştiren aktiviteler planlayan kafede, insanlar telefonsuz, teknolojisiz bir ortamda sohbet ediyor, kitap okuyor, örgü örüyor, kim ne isterse onu yapıyor. Açık alanlar, dinî mekânlar gibi pek çok alternatif yerde benzer çabalar var.