Bir 300 milyar dolar hikâyesi
CHP lideri Kılıçdaroğlu Cumhurbaşkanı seçilirse…Memur, emekli, çiftçi, atanamayan öğretmen, işçi, ev kadını, vs. millet olarak komple köşeyi döneceğiz. Kemal Bey’in vaatlerinden benim naçizane çıkardığım sonuç bu.
Kemal Bey şu ana kadar vatandaşa sadece cennetin tapusunu vadetmedi. Önümüzde daha 6 gün var. Kuvvetle muhtemel, o yönde de bir açıklama yapacaktır.
Tabii Kemal Bey’i ve vaatlerini çekemeyen, kıskanan “Nereden bulacak o kadar parayı?” diye bulanık suda balık avlamaya çalışanlar yok değil.
CHP lideri “Benim adım Kemal. 300 milyar doları buldum, getirdim” diyor ama bunlar yine ikna olmuyor! Oysa adam “Sana söz baharlar gelecek” bile dedi! Daha ne diyebilirdi ki!
Şaka bir yana, bu 300 milyar dolar işi tam bir fiyasko. Şimdi size Kemal Bey’in “Buldum, getirdim” dediği o 300 milyar doların ibretlik hikâyesini anlatacağım.
Milletin olmayan bir para üzerinden nasıl kandırıldığını, para için kimlerle görüşüldüğünü ve inandırıcı bulunmadıkları için kapıların nasıl yüzlerine kapatıldığını tüm detaylarıyla öğreneceksiniz. Hazırsanız başlayalım…
Her şey Kemal Bey’in dünya para ve banka/finans baronlarının merkezi konumundaki New York ve Londra seyahatleriyle başladı. Kemal Bey oralarda yanında götürdüğü gazetecileri bile atlatarak sır dolu görüşmeler yaptı. Döndükten sonra da 300 milyar dolardan bahsetmeye başladı!
Meselenin para olduğu Kemal Bey’den sonra Londra yollarına düşen Proje ve Yatırımlardan Sorumlu Başdanışmanı Recep Beşenk’in görüşmeleriyle iyice netleşti.
CHP, vatandaşı ikna etmek için Londra’da borç para arıyordu. Plan aslında çok basitti: Milletin sırtına yüklenecek ağır bir borç yüküyle geçici bir refah sağlanacak, ülkenin tapusu para baronlarına teslim edilecekti!
“Seçimi alalım da gerisi kolay” mantığıyla meşhur Rothschild ailesinin kapısını çaldılar. Zaten akıllarına borç para bulmaktan başka gelen bir şey de yoktu.
Yalnız küçük bir sorun vardı. Rothschild bu parayı neden Kemal Bey’e verecekti? Verdiğinden daha fazlasını alacağını Rothschild ailesine garanti etmeleri gerekiyordu. Kemal Bey’in talimatıyla hemen bir proje hazırlandı.
Türkiye genelinde 50 adet üretim üssü kurulacak, Türkiye Girişim ve Kalkınma Fonu oluşturulacaktı. Fon bünyesinde kurulacak 9 adet Özel Ekonomi Bölgesi’ne yabancı yatırımcılar koşarak gelecek, Rothschild’den alınan borç da faiziyle ödenecekti.
Üstelik bu bölgelerde faaliyet gösteren yabancı kuruluşlar Türk hukukuna değil, uluslararası hukuka bağlı kalacaktı. Rothschild’e sunulan dosyaya “Bölge kullanıcıları arasındaki uyuşmazlıklarda mahkeme karanının kesinleşmesini takip eden 30 gün içinde uygulama yükümlülüğü Bölgesel Yönetimdedir” bile yazdılar!
Üretim bölgelerinde faaliyet gösteren şirketler her türlü vergi ve harçtan muaf olacak, teşvik ve muafiyetler 49 yıl boyunca geçerli olacaktı. 2035-2043 yılları arasında Türkiye’ye bu proje sayesinde 271 milyar dolar para girecekti!
Kemal Bey bu rakamı yuvarlayarak 300 milyar dolar olarak telaffuz ediyordu. Ve o paranın hemen geleceğini, hatta geldiğini söylüyordu. Ne de olsa o bir hesap uzmanıydı.
Ancak yanlış hesap Londra’dan döndü. Kemal Bey’in Proje ve Yatırımlardan Sorumlu Başdanışmanı Recep Beşenk para baronlarıyla gerçekleştirdiği görüşmelerden eli boş döndü. Çünkü projeleri inandırıcı bulunmamıştı.
Zaten proje de aslında özgün bir çalışma değildi. 31 Ağustos 2012’de Ekonomi Bakanlığı’na bağlı Serbest Bölgeler, Yurtdışı Yatırım ve Hizmetler Genel Müdürlüğü tarafından hazırlanan “Özel Ekonomi Bölgeleri” modeline yukarıda yazdığımız skandal ifadeleri ekleyerek hazırlanmış bir metinden ibaretti.
Kemal Bey’e “Sonsuza kadar krizi bitirecek bir vizyon açıklayacağız” dedirttikleri 300 milyar dolarlık borç operasyonu ve projesi işte bu.
Rothschild’den veto yediler. Ama hâlâ böyle bir para varmış gibi bol keseden vaatlere devam ediyorlar.
Hoş, Rothschild’i ikna etselerdi bile, paranın gelmesi 20 yılda ancak mümkün olacaktı.
Ama burası Türkiye… Yalandan, pardon, popülizmden kim ölmüş ki?
