Çölde kaybolan birine su ver, içer. Türkiye’ye ver, içinde boğulmaya çalışır.
AKP sekiz ay önce ikinci defa ve daha çok oy alarak iktidara geldi. O gün bu gündür Türkiye bir siyasi krizden diğerine sürükleniyor. Sebep, Erdoğan’ın, kendi bildiği nedenlere, ikincil konuları öne sürüp esas hedef olan demokratikleşmeyi ve ekonomik büyümeyi halının altına süpürmesidir.
Bir öncelik tefrik edememe sorunu, özetle.
Sonuç: Donanımsız kişileri iktidara getirme konusunda özel bir dehaya sahip bir ülkenin potansiyelini hiçbir zaman gerçekleştiremeyeceğini bir defa daha öğrenmesi.
Bir iktidar çoğunluğunu kendini imha etmek ve ülkeyi krize sokmak için neden kullanır?
Bunu öğrenmek yararlı olurdu. Çünkü tarih sıkıntı verici bir sıklıkla tekerrür ediyor. 1960, 1980. Diğer daha “küçük” felaketleri saymazsak.
Şimdi, Erdoğan yönetiminde başka türlü ama mega olacağı kesin başka bir karmaşaya uygun adım yapıyoruz.
Kim haklı, kim haksız?
Biliyorum. O, ben bir şey yapmıyorum, diyor. Kabahati başkalarına atıyor. Ve farz edelim ki kabahat başkalarında. Bu neyi değiştirir?
Herkes kim haklı kim haksız meddahlığı yapıyor. Günlerce ağlama, feryat, dövünme, yırtınma, mazeret... ve içinde “demokrasi” geçen cümle dinleyeceğiz. Mide bulantısı verinceye kadar.
Bunlar havadaki karbondioksit yoğunluğunu artırmaktan başka bir işe yaramaz.
Bu aşamadan sonra önemli olan kimin haklı kimin haksız olduğu değil, kimin haklı veya haksız olduğunun önemli olmadığıdır.
Çarpışan ve şoförleri ölen iki arabanın hangi şoförünün suçlu olduğu ne kadar önemli ise Anayasa Mahkemesi’nde görülen davada kimin haklı olduğu o kadar önemlidir.
Sadece krize girmek yetmez
Tipik bir Türk çıkmazı: Sadece krize girmek yetmez. Önce içinden çıkmayı mümkün yapabilecek bütün seçenekleri öldüreceksin, sonra krize gireceksin.
Manevranı o şekilde yapacaksın ki manevrayı yapan dahil herkes kaybetsin.
Buna ekonomide zero sum game derler. Sıfır toplamlı oyun. Herkes kaybediyor.
Akıllıların oynadığı bir oyun olmadığını söylemeye bilmem gerek var mı?
Bu normal siyaset değildir. Siyasi tıbba giren patolojik bir durumdur.
Bütün oyuncuların kaybettiği poker oyununun mucidi Türklerdir. Ama böyle bir oyun yok, demeyin. Var. Siyaset.
Hiç kuşkunuz olmasın. Birleşmiş Milletler’in devletler için bir hastanesi olsa beyaz giysili amcalar bizi çoktan alıp götürür ve bir daha salıvermezdi.
