Bu ülkede çocuk mu doğurulur, bu ülkede çocuk mu büyütülür?” Her bombadan sonra neredeyse standart oldu artık. Başka bir ülkede her şey harika olacak ön kabulüyle sorulan bu retorik soruya gene de yanıt vermeye çalışayım ben.
Yeni bir baba olarak sanki üzerime vazifeymiş gibi havalara gireyim biraz izin verin.
Eskiden hayatımızın sorunlu ama en azından sıkıcı olmayan bir hayat olduğu iması “Burası Norveç mi canım” denerek iyimserlik ve sevecenlikle ifade edilirdi.
İtiraf edeyim, olayların geldiği noktada zaman zaman Beyrut’a razı olabileceğim günler geçiriyorum ben artık. Hepimiz geçiriyoruz.
Üstelik, bombalar patlamasa da sorunlar var. Eğitim sorunu büyük. Çocuklarımıza okullarda öğretilen şeylerden, verilen eğitimin kalitesinden ve evrenselliğinden memnun olmayacağımız bir dönemdeyiz. Hoşgörü, farklı bir sese saygı, diyalog gibi kavramlar hayal oldu. Kutuplaşma dorukta. Bilgi ve birikimle hak edenin değil belli bir görüşe sahip olanın ödüllendirildiği bir ortam giderek kurumsallaşıyor, vesaire vesaire...
Özetle, çocuklar için harika bir ortam değil. Kabul. Hepsine eyvallah da.
Başka dünya mı var? Başka bir hayat mı var?
“Bu dünyaya çocuk getirmem.” Peki, hangi dünyayı beklemeyi düşünüyorsunuz? “Bu ülkede çocuk büyütmem.” Peki hangi ülke çocuk büyütmek için mükemmel olmayı garanti ediyor?
Dünyaya çocuk getirmek için mükemmel şartlar diye bir şey var mı gerçek hayatta?
Sözüm, çocuk yapmayı tercih etmeyenlere değil, bu kişisel bir tercihtir, kimseyi de ilgilendirmez. Sözüm, çocuk yapmayı isteyip “Ben bu şartlarda yapmam” diyenlere.
Evet, ebeveyn olmanın zorlukları var. Evet, bu iş farklı sorumluluklarla beraber geliyor. Evet, dünyanın en kolay şeyi değil çocuk sahibi olmak. Evet burası çocuk yapmak için dünyanın en elverişli yeri de sayılmaz.
Ve evet, çocuğunuzun hayatta başa çıkması gereken sorunları olacak mutlaka. Yetişkin olduğunda kim bilir hangi zorluklarla mücadele etmesi gerekecek. Hayat böyle zaten. Her yerde böyle.
(Sanırım insanlığın zorluklarla karşılaşınca çoğalma gibi bir huyu var, ne zaman kriz olsa, savaş olsa nüfus patlaması olması belki bundan.)
Çocuklar, sırf benim çocuğum değil, bütün çocuklar, dünyada iyi şeylerin, saflığın, mutluluğun var olacağına dair bir umut benim için, insanlık için. O umut olmazsa dünyada bütün sorunlar çözülse ne olur çözülmese ne olur, değerli okurlar.
“Çocuk yapın, harika bir ortam var” demek istemiyorum. Sadece yeni çocuk sahibi olan biri olarak duygularımı paylaşıyorum.
Dünyanın mükemmel olmasını beklemek için hayatlarımız çok kısa.
