Aile mesleği!

Babalar ve oğulları ya da kızları “aile boyu politika” yapan insanlar olarak bazen çıkar karşımıza.
Türkiye’de bu örneklerden bir hayli var.
İlkini İzmir’den verelim.
Rahmetli Kemal Serdaroğlu, Demokrat Parti döneminde İzmir Milletvekili idi. Oğlu Rifat Serdaroğlu, DYP’den İzmir Milletvekili seçildi.
Rahmetli Fazlı Arınç, Adalet Partisi’nden milletvekili olmuştu. Oğlu Turhan Arınç, DYP’den İzmir Milletvekili oldu.
Hele Türkiye siyasetinde damga vuran ve “başbakan hatta cumhurbaşkanı” olarak ülkeyi yöneten siyasetçilerin çocukları “istisnasız” politikada şanslarını denediler.
Ama hiçbiri babalarının ulaştığı şana, şöhrete, kudrete erişemedi.
Celal Bayar’ın kızı, Adnan Menderes’in üç oğlu, Turgut Özal’ın oğlu en fazla milletvekili olabildiler.
Sadece İsmet Paşa’nın oğlu Erdal İnönü çıtayı biraz yükseltti ve Başbakan Yardımcılığı’na kadar geldi.
Oysa Amerika Birleşik Devletleri’nde iki kez yaşanan bir durum var ki, hem babalar, hem de oğulları “ABD Başkanı” oldular.
Önce John Adams 1797-1801 tarihleri arasında ABD’yi yönetti. Oğlu John Quincey Adams ise 1825-1829 arasında ABD’ye başkanlık yaptı.
Sonra ve tabii, yakın tarihin iki başkanı.
George Bush ve de oğlu George W. Bush.
* * *
Aslından şu ana kadar adını andıklarımız, Yunanistan örneğinin yanında pek silik kalıyor.
Orada öyle bir aile var ki, “aile boyu” değil “sülale boyu” politika yapmaktalar.
İlk Yorgo Papandreu, 1960’lı yıllarda başbakandı.
Oğlu Andreas Papandreu da, 1981-89 ve 1993-96 yıllarında başbakanlık yaptı.
İkinci Yorgo Papandreu ise malum.
Halen Yunanistan Başbakanı.
Arkadan onun oğlu geliyor:
İkinci Andreas Papandreu da politikaya giriyor ve “aile mesleği” olan başbakanlığa hazırlanıyor!
* * *
Dönelim yine ülkemize.
Süleyman Demirel ile Bülent Ecevit’in çocukları olmadı.
Olsaydı hiç kuşkum yok onlar da babalarının izinden giderdi.
Ama sırada Recep Tayyip Erdoğan var şimdi.
Dört de evlâdı:
Ahmet Burak, Necmeddin Bilal, Esra ve Sümeyye.
Acaba hepsi mi politikaya girer, yoksa içlerinden sadece biri mi?
Biri, bence.
Sümeyye.

Tek karelik marifet!

Ege Life Dergisi, önemli bir iş yapmış ve “Çocuk Suçları” sorununu masaya yatırmış.
Masanın bir yanına bu konuda ciddi araştırmalar yapan Hayat Boyu Eğitim ve Geliştirme Merkezi (HEGEM) Başkanı Adem Solak oturmuş. Bir yanına İzmir Emniyet Müdürlüğü Çocuk Şubesi Müdürü Özgür Duman. Bir yanına da Türkiye İstatistik Kurumu Bölge Müdürü Rıdvan Yaka.
Önce “İzmir’in çocuk suçlarında kaçıncı sırada yer aldığına” dair “gereksiz” bir tartışma yapmışlar.
İki iddia var:
İzmir ya birinci, ya beşinci.
Hadi gelin arayı bulalım “üçüncü” olsun (!) ne fark eder ki?
Ege Life Dergisi’ndeki yazıyı, İzmir’i yönetenler mutlaka okumalı ve hatta ezberlemeli.
Çünkü durum vahim.
Sıralamada İstanbul 54’üncü, Ankara’nın ise 78’inci sırada olması gerçeği karşında; İzmir’in birinci veya üçüncü veya beşinci olması...
Gerçekten çok vahim.