Görünen o ki, bilhassa derbi maçlarında futbolcularımızın ayakları birbirine dolanıyor. Bakın mesela Galatasaray’a... Yabancı maçlarda hakikaten aslan kesiliyor. İçeride ise zaman zaman pısırık bir kedi gibi. Eh, şimde gelin de teknik adamlara ve spor yazarlarına sormayın... Neden bu böyle diye...
Haa, onun sebebi şu; korku dağları... Aman manasız gol yemeyelim. Adam adama markaj yapalım. Karşı kalede değil, kendi kalemizde çoğalalım deyip oyunlar hiç ediliyor. Peki bu korkunun sebebi ne? Spor psikolojisinden yola çıkarsanız bu basından ve seyirciden manasız korkmak demektir. Hele hele bu korku teknik direktöre de bulaşmışsa...
Ama bize sorarsanız, maçlardan evvel günlerce tamtamlar çalınan derbi karşılaşmaları bu korkular yüzünden sonradan arap saçına dönüyor, saç ve baş yolduruyor. İş beraberlik veya bir gol ile geçiştirilirse sevinç ayyuka çıkıyor. Olan tabii staddaki ve televizyonlardaki seyirciye oluyor. Esasında doğrusu bu korku dağlarını aşmak olmalıdır. Sporu çirkinleştirmek yerine güzelleştirmek anlamında...
