Korku sinemasında zirve

Stephen King’in en bilinen romanlarından olan “O”, çocuklarda palyaço

korkusunu arttırmasıyla da tanınır. İlk 90’da iki bölümlük TV dizisi olarak çekildi. Pennywise adındaki palyaço Derry adında bir Amerikan kasabasında 27 yılda bir uyanarak kötülüğünü saçmaktadır. Kurbanlarını gençler arasından seçmekte, farklı şekillerde zuhur edebilmektedir. Bu kötülükle baş etmeye çalışan bir grup çocuğun mücadelesi aynı zamanda bir büyüme hikayesidir. Okullarında Ezikler olarak anılan bu yedi çocuk kasabanın zorbaları tarafından sürekli şiddet görmektedir. Grubun kekeme üyesi Bill, kardeşinin palyaço tarafından öldürülmesinden sonra sürekli suçluluk duygusuyla yaşamaktadır. Kardeşinin ölmediğine onu bulabileceğine inanmaktadır. Grupta şişman olduğu için kabadayıların tacizlerinden kurtulamayan zeki çocuk Ben, annesinin uydurduğu astım hastalığıyla boğuşan Eddie, ürkek, temkinli yahudi Stan, komedyen olmak isteyen Ritchie, yoksul zenci Mike ve grubun tek kız üyesi Beverly.

***

“O” sadece bir korku filmi değil. King karakterleriyle, defolarıyla küçük kasaba yaşantısını mükemmel betimlemiş. İnsanların at gözlüğüyle yaşadığı, kaybolmaların ölümlerin peşinden gitmediği, tutucu bir yerdir. Genç yönetmen Andy Muschietti böyle zor bir projede, mükemmel bir iş çıkarmış. Korkuyu, karakterleri, kasaba yaşantısını, seksenlerin atmosferini mükemmel bir dengede işlemiş.

Başta çocuk oyuncular olmak üzere performanslar enfes. Hele yeni Pennywise Bill Skarsgard ilk palyaço Tim Curry’i asla aratmıyor.

İlk bölüm olarak karşımıza gelen “O” mütevazi bir bütçeyle çekilmiş. Şu an ki sadece ABD hasılatı ise ikinci bölümün dev bir yatırım olacağını gösteriyor.

Korku türüne yeni bir nefes getiriyor. Kaçırmayın..

Erotizmin karanlık dehlizleri

François Ozon’un üretkenliğiyle yarışacak az yönetmen sayabiliriz. En son “Frantz” ile bir dönem filmine imza atan Fransız yönetmen, bu kez sevdiği erotik gerilim sularında geziniyor. “Tutku Oyunu” duygu dünyası karışık genç bir kadının farklı karakterdeki ikiz kardeşler arasında kalmasını öykülüyor. Seksenlerin başlarından doksanların ortalarına erotik gerilim türü oldukça verimli yıllar geçirdi. Türün “Temel İçgüdü-1992”, “Vücut Isısı-1981”, “Dress To Kill-1980”, “Eyes Wide Shut-1999” gibi seçkin örneklerini Brian DePalma, Paul Verhoeven, Lawrance Kasdan, Stanley Kubrick gibi ustalar izletmişti.

***

Cinsellik ve şiddet üzerine kurulu bu öykülerin en büyük özelliği, sürpriz bir finalle sonlanmasıydı. Ozon’da, klişelerden uzak duramayan öyküsünü, ustaca bir akışkanlık içinde sürpriz bir finale doğru sürüklüyor. Bu türdeki filmlerin kült veya çöp olması finaldeki sürprizin mantıksal boşluğa düşmemesinde saklıdır. Ozon’un final çözümü, ne yazık ki, beni ve birçok eleştirmeni tatmin etmedi.

“Genç Ve Güzel”’de ilk kez Ozon’la çalışan, modellikten gelme oyuncu Marine Vacth mutsuz ve duygu dünyası karışık Chloe’de çok iyi. İçindeki boşluğu yansıtmayı ve erotik sahnelerde provokatif olmayı başarıyor. Jéremie Renier, farklı ikiz karakterler arasındaki geçişlerde sorunsuz ve inandırıcı. Görsellikte ekranı ikiye bölen sahneler De Palma’nın tekniğini, bedenin erotik ve tedirgin edici unsur olarak kullanılması ise Cronenberg ustayı anımsatıyor.

Görünenin ardındaki gerçeğin peşinde koşmayı seven Ozon, bir kez daha bilinçdışının labirentlerinde dolaşıyor.