Rock seven klasikçiler

Geçtiğimiz hafta keman virtüözü Nigel Kennedy, muhteşem bir rock konseriyle İzmirlileri büyüledi.
Klasik bir ustadan Rock nasıl oluyor demeyin, Jimi Hendrix’in gitarda yaptığı soloları Kennedy kemanda yapıyor.
Kendisine eşlik eden iki gitar, bas ve davul ile Hendrix’in tüm bilinen parçalarını seslendirdi.
Neler vardı listede: Purple Haze, Little Wing, Third Stone From The Sun,Fire Drifting, Hey Joe...

Kennedy, sempatik ve coşkulu sahne performansıyla seyirciyi de heyecanlandırdı.
Ağırbaşlı klasik müzik seyircisini rock atmosferine sokmayı başardı.
Rock seven klasik müzisyen sayısı az değildir.
Back in Barock The String Quartet Tribute to AC/DC albümü, yaylıların ünlü rock grubu AC/DC’nin standartlarını seslendirdiği muhteşem bir albümdür.
Hells Bells, Shot To Thrill, Give The Dog a Bone...
Londra Senfoni Orkestrası’nın Pink Floyd şarkılarından yaptığı albüm ise bir elmas değerindedir.
Comfortably Numb, Another Brick On The Wall, Time, The Great Gig İn The Sky, Money...
Aynı orkestranın Rolling Stones, Sting, Moody Blues şarkılarına getirdiği yorumlar farklı albümlerde toplanmıştır.

Rock müzisyenlerin klasikçilerle olan ortaklıklarına girersek ayrı bir yazı konusu olur. O kadar çok kayıt var ki...
Deep Purple ve yine Londra Senfoni Orkestrası kayıtları ilkler arasında sayılır.
Aynı gruptan John Lord bestelediği Grup ve Orkestra için konçertosu 2012’de albüm olarak çıktı.
Metallica’nın San Fransisco Senfoni Orkestrası ile verdiği konser tarihe geçenlerdendir.
Emerson Lake and Palmer’ın Mussorgsky’nin unlü eseri “Pictures At An Exhabition”dan yaptığı rock uyarlama dinlenmesi gerekenler arasındadır.

İlhan Şeşen’den İstanbullu şarkılar

İlhan Şeşen sesiyle şarkı sözleriyle kalbimle farklı bir yerdedir.
Onun şarkılarında insan bir yaşanmışlık duygusuna kapılır.
Son albümü “İstanbullu Şarkılar” bu samimiyet duygusunu sonuna kadar hissettiriyor.
Albümde toplam 11 şarkı yer alıyor, albümdeki tüm şarkıların sözü ve bestesi, İlhan Şeşen’ e ait.
İlhan Şeşen, albümde yer alan; Ağlıyor İstanbul, İlk Kar, Uzakta, Oynak Yarim, İstanbul 1968, Her Şey Bahane, Ayrılık Üstüne, İstanbul Yok, İş Makineleri, Trafikist, Ver Be İstanbul şarkıları ile İstanbul’un yorucu, büyüleyici, yalnızlaştıran, üzgün yüzüne kendine has naif, içten bir dille dokunuyor.
“Ağlıyoruz ben sensiz, İstanbul sensiz /duvarlardan silinmiş elin tenin kokun” veya “ilk kez oluyor ilk karda yalnızlığım/ilk kar düşüyor İstanbul’a ilk kez sensiz” hüzün, ayrılık, yalnızlık hissettiren şarkılar.
“Sitemlerim sana bu şarkılarda birkaç nota fazla/sözlerinde birkaç satır eksik İstanbul” diyen Uzakta İstanbul’a hasret dolu bir mektup gibi, ergenliğin sorumsuz günlerine özlem duyan “Oynak Yarim” veya kentin geçmişine seslenen “İstanbul eskisi gibi değil” şarkılar, hepsi albümün anlamını melankolik bir bütünlüğe taşıyor.