Metallica, Londra’dan fırtına gibi geçti

Londra O2 Arena’da, 22 ve 24 Ekim akşamı iki konser veren Metallica, Londra’dan başlayarak son dünya turnesinin İngiltere ayağını sürdürdü.

Son albümleri “Hardwired” şarkılarını ön plana çıkaran bir set listesiyle gelen Metallica hala en büyük olduğunu bir kez daha kanıtladı.

25 bin kişilik arenanın ortasına kurulan 360 derece sahnede konser veren grup, bu şekilde hayranlarına daha da yakın çaldı, söyledi.

360 derecelere bayılıyorum, müzisyenlerle yakın temas sağlayan mükemmel sahneler. O2 gibi konser alanları olmadığı gibi artık bizim memleket topraklarında stadyum konserleri de artık bir hayal olduğu için 360 dereceyi yaşamak da hayal.

1983’ten bu yana sahneye çıkış klasiği Ennio Morricone’den “Ectasy Of Gold” ile konsere başlayan grup yeni albümün adını taşıyan “Hardwired” ile giriş yaptı.

***

Ortalık yıkıldı, hiç ara vermeden aynı albümden “Atlas Rise” geldi. Klasiklerinden “Seek and Destroy” takip etti.

James Hatfield aşırı formdaydı, biraz göbeklenmiş, fakat enerjisi on numara hala. Ne de olsa grubun yaş ortalaması 50, bir tek yeni basçı Trujillo aşağı çekiyor ortalamayı. Klasikler devam etti; “Through The Never”, “Sanitarium”.

Arkadan yeni iki parça daha geldi “Now That We’re Dead” ve “Dream No More” geldi. İlk albümleri “Ride The Lightening” ‘den vazgeçemedikleri “For Whom The Bell Tolls “ sıradaki parça oldu. Garage albümlerinden “Die,Die My Darling” yer verdikleri klasikleri arasındaydı.

James seyirciyle muhabbet konusunda çok istekliydi, bir ara ön sahne önündeki bir seyirciye kaç yaşında olduğunu ve adını sordu, 15 yaşında olduğunu öğrenince bu kez babasıyla mı geldiğini sordu, yanıt “evet” olunca işte Metallica diye bağırdı ve onlar için “Sad But Through” çaldılar.

Haklıydı neredeyse 3 jenerasyonu şarkılarıyla yetiştirdiler.

Yeni albümlerinin en zor şarkılarından “Spit Out The Bone” ilk kez bir konserde Londra’da çaldılar.

“Enter The Sandman” ile konser biterken Metallica daha sert ve seri parçalarla trash metal günlerine dönmüş gibiydi. ,

Yerçekimi içine çekiyor

Bu hafta Spotify’da yeni çıkanlar listesinde Yerçekimi grubunun “Daha Uzak “ adlı ikinci albümü dikkatimi çekti. Dinlemeye başladım ve kopamadım. Rock desem tam değil, saykodelik desem yine tam değil elektronik tınılar arkada var ama o da tam değil. Kendi halinde uçuran, içine girildiğinde bırakmayan bir müziği var genç grubun. Bas Drum varlığını hissettiriyor, gitar arkada Grunge havasında çok da soloya girmeden eşlik ediyor, vokalde hafif acılı, yüksek oktavlara çıkmayan bir ses, elektronik tınılar tribal. Tam kapalı havalarda kulaklıkta dinlenecek şarkılar. Dinleyin bana hak vereceksiniz. Grubun elemanlarına gelince Emre Aypar (Vokal, gitar), Altan Sebüktekin (bas), Burak Yıldırım (davul), Barkın Engin (Gitar). Hepsi deneyimli isimler Barkın Replikas’dan, Altan Ayyuka’dan, Emre uzun yıllar elektronik müzikle uğraşmış isimler.

Albümde 12 parça var aralarında “Eldiven, Uzun Bir Gece, Bilindik Olanın Rahatlığı II, Zehirli Çiçekler, Son Sözler” bağımlılık yapan parçalar. Vokalist ve gitarist Emre Aybar, aynı zamanda kısa filmler yapıyor. Grubun daha önceki albümlerinde yer alan “Dünyanın Son Günü”, “Zaman” parçalarına yaptığı kliblere de bir göz atın.