Çağdaş Ertuna

Önceki gün Dünyanın En İyi 100 Restoranı listesinin 51-100 sırası açıklandı.

Hatta bu yıl 100 yerine 120 restoran seçildi, ödüllerin sponsor San Pellegrino’nun 120. yılı şerefine.

Listede Türkiye’den iki restoran dikkat çekiyor, 52. sırada Mikla ve 110. sırada Neolokal.

Geçen yıl bu listede Mehmet Gürs’ün Mikla’sını göremeyince anlamıştık, 2017’de 51. sırada listede yer alan Mikla’nın geçen yıl ilk 50’ye girdiğini.

Daha sonra öğrenmiştik, Mikla’nın listede 44. sıraya yükseldiğini.

Bu tür listelere girebilmekten çok listede kalıcı olabilmek zor.

O yüzden Mikla’nın bu yıl 52. sırada olması da çok büyük bir başarı.

Artık haziran ayında Basel’e gitmek yazın Bodrum’a, Çeşme’ye gitmek kadar doğal.

Eskiden Art Basel’i sanatla gerçekten ilgili olan koleksiyonerler, sanatçılar ve galeriler takip ederdi.

Şimdi ise her eline boya alan kendini sanatçı ilan eden de, her hobi olarak kendine sanat galerisi açan da, sanatla sadece moda olduğu için ilgilenen koleksiyoner de, sadece Instagram’da ‘story’ yapmak isteyen de kendini ilk uçakla Basel’e atıyor.

Bu sadece Türkiye’de değil, dünyada da böyle.

Art Basel için her yıl en az 300 özel uçak geliyor İsviçre’nin küçük şehri Basel’e.

Brad Pitt’ten Dasha Zhukova’ya tanıdık isimler de bu fuarı kaçırmıyor.

Üstelik özel uçaklara önceden uyarı yapılıyor, planlanan saatinizi kaçırırsanız bu havalimanına inmeyi unutun, çünkü başka saat bulma ihtimaliniz yok diye.

Japonya için hep ‘farklı bir gezegen’ diyorlar. Oysa gidip görünce öyle olmadığını anlıyorsunuz. Bugün hızlandırılmış bir Tokyo turuna çıkıyoruz.

Japonya, hayatta en çok görmek istediğim ülkeydi. Çizgi filmlerden sonra “Lost in Translation”, “Blade Runner”, “Kill Bill” gibi filmlerle yer etmişti aklımızda. Her giden başka bir gezegen olduğunu anlata anlata bitiremiyordu. Sanki gerçekten de bu gezegende, dil ve alfabe farkından kaybolacağımı sanıyordum. Oysa 5 yıl önce ilk kez gittiğimde şimdiye kadar duyduğum her şeyin aslında ne kadar abartı olduğunu görmüştüm, bu gidişimde ise daha da iyi anladım. Tamam, Japonlar’ın çoğu sular seller gibi İngilizce konuşmuyor. Ama hepsi derdinizi anlamak için elinden geleni fazlasıyla yapıyor ve aynı dili konuşmasanız da bir şekilde anlaşıyorsunuz. Her saatte, her bölgede sonsuz güvendesiniz. Depremde bile bir şey olmaz hissi hakim ülkeye. Daha ilk günden kendinizi uzun zamandır Japonya’da gibi hissediyorsunuz. Beyaz dantelli taksilerdeki beyaz eldivenli şoförleri yadırgamıyor, metroda kendi yolunuzu kendiniz rahatça bulabiliyor, sonra da sırf doğru yolda olduğunuz için bile mutlu oluyorsunuz.

Tokyo’ya gelince; geneline güzel bir şehir demek pek

Hayat tesadüflerden ibaret, Tokyo’ya gelirken aklımda usta mimar Kengo Kuma’nın eserlerini görmek tabii ki vardı, ama kendisiyle tanışmak planda yoktu.

İlk gün tamamen mimarisini merak ettiğim için Starbucks Reserve Roastery’ye gidiyorum.

Yanlış anlaşılmasın, bu bir davet değil.

Artık pazarlama için global markalar sınır tanımıyor.

Mimaride öyle açılımlar yapıyorlar ki şehirlerin yeni simgelerini yaratıyorlar ve bir turist olarak o şehre gittiğinizde mutlaka gitmeniz görmeniz ve tabii Instagram’da hikâyelerde paylaşmanız gerekiyor bu mekânları.

Kengo Kuma, Starbucks için öyle bir mimari yapmış, içinde Princi, çay evi ve bar da olan çok katlı dev bir mekân yaratmış.

Hemen ertesi gün Sunny Hills adlı, Tayvanlıların yaptığı çay ve kek markasının Aoyama’daki evine de gidiyorum.

Orası da Kengo Kuma imzalı bir bina.

Londra Erkek Moda Haftası eskiden kadın moda haftasının son gününde gerçekleşirken, şimdi 4 günlük ayrı bir moda haftasına dönüşmüş durumda.

Erkeklerin modaya olan ilgisinin ne kadar arttığının da bir göstergesi bu.

Londra Erkek Moda Haftası da bu gidişle kadın moda haftaları kadar uzun sürecek ve kapsamlı olacak.

Bu yıl 6.sı kutlanıyor, başında “İstanbul zaten moda başkenti” diyecek kadar İstanbul’a sık sık gidip gelen, GQ dergisinin efsane yayın yönetmeni Dylan Jones var.

“Londra Erkek Moda Haftası’nda yüzlerce defile ve prezantasyon arasında kaçırmamanız gereken dört şovdan biri” dedi New York Times, Hüseyin Çağlayan’ın Chalayan markası için.

Ardından da Çağlayan’ın özelliklerini tek tek sıraladı: “Moda tasarımcısı, film yönetmeni, profesör, mimar, kostüm tasarımcısı, koreograf...”

“Bu adamın yapamadığı bir şey var mı?” diye de sordu.

Boşuna Wallpaper dergisi, 20. yılında, 20 yılda oyunun kurallarını değiştiren 20 etkili kişi arasında Çağlayan’ı saymadı.

Yardımsever süpermodel Natalia Vodianova’nın kurduğu ELBI’nin (Yardımseverlik ve Ödüllendirme Platformu) Türkiye’de gerçekleşen organizasyonunu hatırlayacaksınız.

Süpermodel Natalia Vodianova’yı ve önceki yıl kabare konseptli doğum günü partisinde giydiği kırmızı elbiseyi de…

Malum, Natalia Vodianova moda dünyasında herhangi bir model değil, moda dünyasının çoğunluğunu elinde bulunduran LVMH Group’un sahibi Bernard Arnault’nun oğlu Antoine Arnault’nun eşi.

Bu da demek oluyor ki Louis Vuitton, Dior, Givenchy, Fendi, Celine gibi bütün LVMH grup markaları hazır dururken, Vodianova’nın bir Türk tasarımcının, Dilara Fındıkoğlu’nun elbisesini giymesi son derece önemliydi.

Üstelik bu seçimi yapmasının ardında da moda dünyası için önemli bir ödül yatıyordu, LVMH Genç Moda Tasarımcısı ödülü.

Vodianova, gençleri ve kadınları destekleyen birçok çalışma yapıyor.

Birleşmiş Milletler Nüfus Fonu (UNFPA) ile birlikte tabularla mücadele ve kadınları güçlendirme amacıyla sürdürülebilir çözümler bulmayı amaçlayan “Let’s Talk” sempozyumunu da düzenliyor.

Perşembe günkü yazımdan sonra Maçakızı’nın patronu Sahir Erozan arıyor, son derece üzgün, bunun çok talihsiz bir kaza olduğunu söylüyor.

Kaza sonrasında sosyal medyada yazılanlara da ne kadar üzüldüğünü ekliyor.

Ama Sahir Erozan’ı asıl üzen, kaza sonrasında Maçakızı teknesinin kaçtığı ve Maçakızı ekibinin yardım etmediği söylentileri.

“Kaza sırasında teknede asistanım ve misafirlerimiz vardı, kaza sonrası teknenin motoru durmuş, geri dönmesi ya da hareket etmesi mümkün değildi, daha sonra çekmek zorunda kaldık” diyor.

Kazadan 5 dakika içinde haberinin olduğunu ve hemen olay yerine başka bir tekneyle geldiğini ve hatta kazada balıkçı teknesinde bulunan magazincileri denizden bizzat çıkardığını ve yaralanan kaptanı hemen hastaneye yetiştirdiğini anlatıyor.

“Videonun devamı izlense, görülecek bunlar” diyor.

Balıkçı teknesinin yaralanan kaptanı için tıbben mümkün olan her şeyi yapacaklarını da ekliyor.

Maçakızı teknesinin magazin muhabirlerini taşıyan balıkçı teknesini ortadan ikiye ayırdığı korkunç görüntüleri üzüntüyle izledik.

Hepsine büyük geçmiş olsun diliyorum önce.

Magazin muhabirlerinin olduğu balıkçı teknesinde pekâlâ hepimiz olabilirdik.

Bu korkunç kazanın görüntü alınmaması için meydana geldiği iddia ediliyor.

Doğrusu ben böyle bir şeyin olabileceğine inanmıyorum, inanamıyorum.

Kimse bilerek böyle bir kazaya neden olmak istemez diye düşünüyorum, düşünmek istiyorum.

Ama böyle bir kazadan sonra, ortada 4 can söz konusuyken hiçbir şey olmamış gibi, son hızla uzaklaşması, geri gelip yardım etmemesi daha da üzücü.