Banu Şen

Banu Şen

banu.sen@dogangazetecilik.com.tr

Tüm Yazıları

Her şey iyi ya­zıl­mış bir oyun gi­bi ge­li­yor ki­mi za­man... Ki­şi­le­ri, me­kan­la­rı, olay ör­gü­le­ri us­ta­lık­la oluş­tu­rul­muş bir ti­yat­ro oyu­nu gi­bi.... Öy­le­si­ne ken­di­li­ğin­den ge­li­şi­yor ki her şey, in­san, “ol­sa ol­sa bu an­cak us­ta bir ya­za­rın elin­den çık­mış ve otu­ru­lup özen­le ya­zıl­mış bir ti­yat­ro met­ni”dir di­ye dü­şün­me­den ede­mi­yor.
As­lın­da ço­ğu za­man çok bas­ma­ka­lıp ge­lir ba­na... Ha­ni şu ya­şam ve ti­yat­ro sah­ne­si ba­ğı­nı ku­ran­lar... Ama kol­tu­ğum­da yal­nız otu­rur­ken ve ya­şa­nan­la­rı iz­ler­ken, “Vay be” di­yo­rum! “Bas­ma­ka­lıp fa­lan de­ğil. Bu bas­ba­ya­ğı bir ti­yat­ro” di­ye iç ge­çi­ri­yo­rum. Ki­mi­le­ri­nin per­de ara­la­rın­da ko­şuş­tur­ma­la­rı­nı iz­li­yo­rum, ki­mi­le­ri­nin de­kor­da yap­tı­ğı de­ği­şik­lik­le­ri göz­lü­yo­rum. Ken­dim mi? Tıp­kı si­zin gi­bi, ki­mi za­man ro­lü­mü ez­ber­li­yo­rum, ki­mi za­man oy­nu­yo­rum, ki­mi za­man da kol­tu­ğa otu­rup iz­le­yi­ci olu­yo­rum. As­lın­da ön­ce ken­di ya­şa­dık­la­rı­nız­dan yo­la çı­kıp, son­ra ya­şa­dı­ğı­nız top­lum­da ya­şa­nan­la­ra, en son da yer­yü­zün­de olup bi­te­ne bak­tı­ğı­nız­da oluş­tu­ru­lan ve sah­ne­le­nen me­tinle ya­şam ara­sın­da bağ kur­mak hiç de zor de­ğil. Ba­kı­nız... Ya­şa­nan­la­ra bir ba­kı­nız... Kim met­ni de­ğiş­ti­re­bi­li­yor ki? Kim ro­lü­ne uy­ma­yıp, ez­be­ri­ni bo­zu­yor ki? As­lın­da ti­yat­ro açı­sın­dan bak­tı­ğı­nız­da her şey öy­le ba­sit ki! Çün­kü, “İn­sa­nı in­sa­na, in­san­ca an­lat­ma sa­na­tı­dır ti­yat­ro...” Ve ne mut­lu ki o ti­yat­ro kol­tuk­la­rı­na otu­rup, sah­ne­le­nen oyu­nu iz­le­yip, bit­ti­ğin­de de de­ği­şip de çı­ka­bi­le­ne! Ti­yat­ro bu ka­dar ya­lın­sa ya­şam ne­den ol­ma­sın ki?

Haberin Devamı

27 Mart Ti­yat­ro Gü­nü
1961’de, Ulus­la­rara­sı Ti­yat­ro Bir­li­ği, 27 Mart’ı ‘Dün­ya Ti­yat­ro Gü­nü’ ola­rak ilan et­miş. “Be­lir­li gün ve haf­ta­lar” ara­sın­da bel­ki de en an­lam­lı ola­nı... Ül­ke­miz­de de 27 Mart’ta tüm yurt­ta oyun­lar üc­ret­siz açı­yor sah­ne­le­ri­ni. Per­de tüm sı­cak­lı­ğıy­la kav­rı­yor ti­yat­ro se­ver­le­ri. O gün mil­yar­lar­ca in­sa­nın, is­tif edil­miş gi­bi, sı­kış te­piş, ba­zen itiş ka­kış, ba­zen de kav­ga gü­rül­tü için­de ya­şa­dı­ğı dün­ya­da ti­yat­ro, “Bir ara ve­ri­niz. Biz in­sa­nız”ı anım­sa­tı­yor ade­ta. İz­mir’de ise du­rum bi­raz fark­lı. Do­kuz Ey­lül Gü­zel Sa­nat­lar Fa­kül­te­si’nin ön­cü­lü­ğün­de 26 yıl­dır et­kin­lik­ler bir haf­ta­ya ya­yı­lı­yor. Son bir­kaç yıl­dır da be­le­di­ye­nin de des­te­ğiy­le Gü­zel Sa­nat­lar Fa­kül­te­si’nin et­kin­lik­le­ri­nin ya­nın­da tur­ne ti­yat­ro­la­rı da İz­mir­li se­yir­ci­ye “Ti­yat­ro Gün­le­ri” kap­sa­mın­da per­de­le­ri­ni açı­yor.
* * *
Bu se­ne ti­yat­ro­ya baş­ka bir il­gi fark et­ti­ri­yor ken­di­ni. Ço­ğu oyun ka­pa­lı gi­şe oy­nu­yor. Oyun­la­ra zor yer bu­lu­nu­yor. İn­sa­nın in­san­ca tep­ki­si ola­rak gö­rü­yo­rum bu­nu. Ya­şa­nan oyun­la­ra bir tep­ki! Emi­nim bu tep­ki Ti­yat­ro Haf­ta­sı’nda da sü­re­cek. Oyun­la­ra yer bul­mak­ta zor­la­na­ca­ğız. Şim­di­den iyi se­yir­ler!