Asu Maro

Kabul etmek zorundayız, bize bizden fayda var... ‘Kadın nazlıdır, çiçektir, aman efendim başımızın tacıdır’ diyen zihniyetle geldiğimiz nokta belli. Yok tayt giydi, yok yan kaykılarak oturdu diye tahrik olup mazur görülen erkeklerce patır patır öldürülüyoruz.
Hiçbir şey daha iyiye gitmediği gibi, giden canlar da üçüncü sayfalarda o günkü kadına şiddet haberleri arasında yer buluyor kendisine ancak. Bir de istatistiklerde, bu ay öldürülen kadınlar listesinde...
Kadın Cinayetlerini Durduracağız Platformu, “Yetti artık” demek için bir yürüyüş düzenliyor bugün. Saat 19.30’da Tünel’de buluşup Galatasaray’a yürüyorlar.
Yürüyüşe çağrı videoları çekerek destek olan sanatçılar arasında Serra Yılmaz, Şenay Gürler, Selin Şekerci ve Deniz Türkali de var.
Beş temel istekleri var kadınların: Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Meclis’teki bütün parti liderleri kadına yönelik şiddeti kınasın, 6284 Sayılı Korunma Kanunu etkin olarak uygulansın, Ceza Kanunu’na caydırıcı ceza konsun, kadın bakanlığı kurulsun, cinsiyet ve cinsel yönelim eşitsizliği anayasada kendine yer bulsun.
Biber gazından, coptan filan korkmayın, gelin. Bu sesin hepimizin geleceği için yükselmesi gerekiyor. Artık anlayalım,

İkinci Kat’ın Karaköy’deki salonunda yerlerimize oturmuş bekliyoruz. Işıklar yanıyor, bir evin salonu... İki tane orta yaşlı kadın... Fazilet ve Azra... Belli ki önem verdikleri bir buluşmaya hazırlanıyorlar. Biri diğerini hazırlıyor demek daha doğru aslında. Pervane oluyor etrafında... Belli ki öyle bir ilişki var aralarında, ‘birinin varlığı diğerine armağan olmuş.’ Yani en azından ilk bakışta öyle görünüyor...
Oyundaki pek çok şey gibi bunun da sadece ‘görünüşte’ böyle olduğunu zamanla anlayacağız...
Bu kadınları birbirine bağlayan bir adam var: Rıdvan Kahraman. Adı gibi bir ‘kahraman’ kendisi...
Üniversitede ders veriyormuş ve çektiği bir fotoğrafla hem ödüller almış, hem tarihe geçmiş...

RIDVAN'IN HİKAYESİ
Bugün ‘derin devletin öldürdüğü’ Rıdvan’ın birinci ölüm yıldönümü. Bu kadınlardan biri karısıymış, diğeri asistanı, sek-reteri, yardımcısı, artık ne derseniz deyin... Birazdan bir gazeteci, karısının deyişiyle adamın ‘en beğendiği ve kalemini satmadığına inandığı’ gazeteci gelecek ve bu kadınlarla adam hakkında bir belgesel çekilecek. Bir de öğrencisi gelecek...

Tam 10 yıl önce “Türkiye’nin Yıldızları” yarışmasıyla hayatımıza giren Beren Saat, bu süre içinde hızla hayal bile edemeyeceği bir noktaya geldi. Peri masalının son bölümünde, Kenan Doğulu ile nikah masasına oturdu. “Onlar ermiş muradına” diyelim ve hikayenin başını hatırlayalım...

Bir gün gelecek, bizi izleyecekler / Bir gün gelecek, kader bize gülecek / Bir gün gelecek, herkes bizi bilecek”... Evet, bir “Fame” değil ama bu da bizim şöhret hayali kuran çocuklarımızın şarkısıydı... Sene 2004, televizyonlarda yarışma çılgınlığı dorukta... “Popstar çıkarıyoruz, niye oyuncu da yaratmayalım?” diyerek “Türkiye’nin Yıldızları” diye bir yarışma icat edilmiş... Hamdi Alkan, Ali Hakan gibi isimler var jüri koltuğunda, ayrıca ünlü oyuncular konuk olarak katılıp yarışmacıları değerlendiriyor... Eğitmen kadrosunda Ali Poyrazoğlu var ki yakın zamanda “Ben o zaman Beren’i jüriye yedirtmemiştim, hiç arayıp sormuyor hayırsız” diye o günleri yad etti, hatırlarsınız... Neticede o “hayırsız” dediği Beren Saat’ti ve yarışmada birinci olamasa da Engin Akyürek ile beraber “Türkiye’nin Yıldızları”nın en kalıcı sonuçları oldular... Birinci olan Özlem Gürler’i ise hatırlayan yok.

Bale, tango ve

Evet, resmi olmasa da gayri resmi uzatılan bayram tatili münasebetiyle sahil şeritlerimizin tamamı mahşer yeri gibi...
Misal Gümüşlük’te akşam oldu mu bir trafik tıkanıyor, bir daha açılmıyor... İnsanın tatil kisvesi altında bu eziyeti kendisine neden reva gördüğü başka bir günün muhasebe konusu olsun.
Ben “Bodrum’daki falan beach club’a mı 150 kağıt versek yoksa Alaçatı’da mı bir servet harcasak”a her daim şık bir alternatif oluşturan Gümüşlük’ün başka taraflarından söz etmek istiyorum. “Eyvah, ya beldemize akın olur da biz açıkta kalırsak” gibi bir endişe taşımadan...
Keşke yurdumda sanat, tatilci akınına neden olacak bir alan olsa...
Bir, her sene olduğu gibi Gümüşlük, bu yazı da Klasik Müzik Festivali’yle karşılıyor.
Bundan 11 yıl önce Gülsin Onay’ın da desteğiyle bu serüvene atılan piyanist Eren Levendoğlu, ülkemizde klasik müzik festivali düzenlerken önünüze çıkacağını hayal edeceğiniz bütün engeller, artı 10 ile boğuşarak, sürdürüyor festivali.
Eskiden Eklisia’daydı, şimdi bir büyülü mekanda; Gümüşkaya’daki antik taş ocağında dünyanın dört bir yanından öğrencileri ve ustaları buluşturmaya ve izleyenlere yoğun bir konser programı sunmaya devam ediyor.

İtiraf edeyim, şiirlerin bestelenmesi de sesli okunması da ürkütür beni. Çok sevdiğim bir şiirse hele, şarkıya dönüşmesinin bütün tadını kaçırmasından korkarım. Ya da benim o şiirle arama girmesinden...

RAFLARDA KALIR
Saygı albümleri desen, çok anlamlı ve değerli bulmama rağmen hayal kırıklığıdır çoğu zaman. Bir sanatçının eserlerinin başka birileri tarafından seslendirilip paylaşılmasının ötesine geçmez pek. Dönüp dönüp dinlemezsiniz yani, raflarda kalır o saygı albümleri...
Şimdi öyle bir albüm var ki elimde, bütün bu saydıklarımı alt üst ediyor; önce hangi şarkıyı dinleyeceğim, ondan hangi birine geçeceğim diye, telaş etmeme neden oluyor.
Durmadan dönüp dursun, itirazım olmaz: ‘Metin Altıok Şiirlerinden Şarkılar’ ya da diğer adıyla ‘Anka’...

Yeşilçam’ın ilk sarışın yıldızı, “kolejli kızı” Filiz Akın, yalnızca 13 yıl süren sinema kariyerine rağmen hâlâ gündemde, hâlâ merak ediliyor, hâlâ hakkında kitaplar yazılıyor... Pınar Çekirge’nin “Başrolde Filiz Akın” kitabını vesile edip onun hikayesini hatırladık...

Yetmişli yıllarda dünyaya gelen kaç kız çocuğunun adı Filiz konmuştur kim bilir... Büyüyünce Filiz Akın gibi uzun sarı saçlı, hülyalı bakışlı ve narin olacağı hayalleriyle... Ya da kaçımız Barbie bebeklerimize Filiz dedik? Ekranlarda gördüğümüz tek Barbie modeli Filiz Akın’dı çünkü... Sarışın kadın, “esas kız”ın felaketi demekti o güne kadar Yeşilçam’da. Cahide Sonku’lar, Suzan Avcı’lar, Neriman Köksal’lar, Lale Belkıs’lar
hep şahane sarışın “vamp”larımızdı. Seksapelleri vardı. Başrol içinse koyu renk saçlı ve saf olmak gerekirdi. Ama işte bir kız geldi, uzun sarı saçlarını
savura savura, bu düzeni altüst etti. İflah olmaz bir Filiz Akın hayranı olan Pınar Çekirge’nin kitabının (“Başrolde Filiz Akın”, Altın Bilek Yayınları) adı gibi “başrole yerleşti”, Batı özlemimizin
ete kemiğe bürünmüş hali oldu... Hayalimizde tonton fabrikatör Hulusi Bey’in köşklerde büyümüş, tatillerini Paris’te geçiren kızı olarak

Açıkçası çekinerek yazıyorum bu yazıyı... Çünkü insanların sürekli birbirlerinin vicdanını, duyarlılığını teste tabi tuttuğu günler yaşıyoruz.
Her cümle “Gazze’de çocuklar ölürken...” diye başlıyor. Zannedersiniz ki cümleyi kuran o an yaşamını askıya aldı, nefes almayı bıraktı da başkalarının ne yaptığını sorguluyor.
Sen bir çiçeğe baktıysan, bir kediyi sevdiysen, çocuğunla mutlu bir an geçirdiysen hemen topa tutuluyorsun... “Farkında mısın, Gazze’de çocuklar ölmekte...”
Herkes diğerinden daha çok acı çektiğini ispat etmenin peşinde...
Bu şu an Gazze için, daha önce Soma için, ondan önce Van için olabilir... Memlekette ve dünyada acıdan bol ne var ki...
***
Kim ne kadar farkında bilmiyorum ama üç gündür Gazze için ‘ulusal yas’taydık.

Cumartesi sabahı Kanal D’de bir magazin programına rastlıyorum.
Habire “Flaş flaş, bu iddialar ortalığı karıştıracak” gibi birtakım cümleler eşliğinde Cem Yılmaz’ı görüyoruz Asmalımescit’te bir mekandan çıkarken...
Az sonra...
Merak ediyorum, ne gibi iddialar var ki çok tartışılacakmış, efendim gündeme bomba gibi düşecekmiş?
Sonunda anlıyoruz ki, Cem Yılmaz çekimleri biten son filmi ‘Pek Yakında’nın ekibi için bir kutlama yapmış ve aman Allahım yoksa o gecede alkol alanlar mı olmuş ne!

PİDEYLE AYILTMA