Çalışan Annenin Çocuğu Olmak!

Annesiz büyümek !
Nereden başlasam bilemiyorum.
Öncelikle annem sağ. Ve onu çok çok çok seviyorum.
‘Çalışan annenin çocuğu ne hisseder. ‘ bunu yazmak istiyorum aslında.

Günümüzde bir çok çocuğa maalesef annesi bakamıyor. Ya bir bakıcı, anneanne veya babaanne, konu komşu bakıyor.

Ben de annesi çalışan bir çocuktum. Küçücük yaşımda hep annem var olduğu halde, yokluğunu yaşadım.
O yüzden bugünki o çocukların neler yaşadığını, hatta ne hissettiklerini biliyorum.

Günümüzdeki çocuğum ben! Annesi çalışan, akşam eve yorgun gelen anneden, ilgi bekleyen, göz gözleyen, yol bekleyen bir çocuk!

Kimi zaman o gelecek diye beklerken uyuyakalmış çocuk. Ertesi gün annesine sarılmak için uyanan, ama yanında bulamayan çocuk!

Gönlü, kalbi kırık he bide başkalarının annesini kıskanan çocuk!

Çocuk aklımla çokta kızamıyordum anneme. Ama hep sevgisine, ilgisine muhtaç oldum. Annem varken, herşey çok güzeldi. Ama evde yokken ev sanki ev değilde ne biliyim soğuk gelirdi bana. Özlerdim onu hep. Bi yanım eksikti, işte o da annemdi.

Büyüdükçe önce nefret ettim ondan. Bana vakit ayırmıyor pis kadın gidiyor tüm vaktini iş yerinde harcıyor derdim. Ergenlik bitip, biraz daha büyüyünce anladım elbette ne olduğunu. Güçlü çok güçlü bir kadın annem. Benim hissettiklerimi biliyordu elbette ama daha iyi bir gelecek için, benim için çalışıyordu. Bunu anlayınca sımsıkı sarıldım anneme.

Şimdi yeri geliyor olması gerektiği gibi benim annem oluyor, yeri geliyor kız kardeşim, bazen ben ona annelik yapıyorum, bazen o bana dostluk. Ama değişmeyen tek bişey var canımın cananı, sultanım, varlığım annem diyorum.

Çalışan anne iseniz; işte gerçekten çocuğunuz bunları hissediyor. Belki daha fazlasını belki daha azını.

Kırılıyor çocuk, üzülüyor çoğu zaman yalpalıyor. Ama gün gelip anladığında Gurur duyuyor!

@brisamomm
www.meltemmete.com