Uzay Gökerman

Ligin boyunun bu kadar kısaldığı bir seviyede Galatasaray’ın puan kaybettiği bir hafta Fenerbahçe’nin psikolojik baskı oluşturacak şekilde rakibini farklı yenip zirveye bir adım daha yaklaşması gerekiyordu.

İstediği skoru da 51. Dakikada eline geçirmişti de...

Sonra bir anda zincirleme hatalar ve dış etkilerle 15 dakikada bir anda durum 2-2 oluverdi.

5 dakika geçmişti ki Fenerbahçe bir kere daha üstünlük sayısına ulaştı.

Ama...

Taraftar şampiyonluk şarkıları söyler, Jesus da maçı oyuncu değişiklikleri ile soğutup tamamlamaya çalışırken 90+6’da gelen golle 2 puan uçup gidiverdi!

Birçok sebep, mazeret, bahane arayıp bulmak mümkün.

Fenerbahçe tarafından baktığınızda özellikle saha içi ve dışı mücadelede eşit olmayan handikaplarla boğuşulduğu gibi bir ilk cümle kuralabilir.

Konu Fenerbahçe olunca işin içine duygular girmeden gerçeklere ulaşmak çok kolay değildir. Son haftalarda gerçeklerin üzerini kaplayan yoğun bir duygu seli olduğunu konuşmamız gerekiyor.

Bir “gerçeğin” altını çizelim; Fenerbahçe taraftarı bayrama çok mutlu giriyor.

Bayram sonrasında tekrar nelerle yüzleşir bilemeyiz ancak bir şekilde lige ve yarışa tutunmaya çalışan bu futbolcu grubunu tebrik etmek gerekiyor.

Normal şartlarda böyle bir maçtan sonra teknik direktörün kazandıran hamlelerinden konuşulur değil mi?

“İlk yarı oynanan etkisiz oyuna müdahale ederek 3 oyuncu değişikliği yapan Jesus galibiyetin kilidini açan teknik direktör oldu!”

Kulağa ne kadar hoş geliyor?

Oturmuş bir takımın vardır, şakır şakır top oynuyorsundur ve bir gün tıkanmışsındır, tam ihtiyaç halinde teknik direktör olaya el koyar ve maçı kazandıran taktik değişiklikleri yapar!

Bu mudur?

Sezonun 28. Haftasına gelinmişken bir takımın çok daha oturmuş bir kadrosu ve oyun planının olmasını beklemek sanırım tüm futbol kamuoyunun hakkı olması gereken bir sonuçtur.  

Ancak ülkemizde olaylar bu beklentilere paralel şekilde ilerlemiyor ya da gelişmiyor.  

3 gün önce Kupa’da iyi bir performans sergileyen takımı görünce Jesus göle maya çalan Hoca gibi “ya tutarsa” diyerek tekrar sahaya sürüyor.  

Sonuç?  

Tabii ki birbiri ile uyumsuz, bolca sakarlıkları olan bir futbolla ilk yarıyı 1-0 geride tamamlıyor.  

Sonra aksayan taraflara pansumanlar başlıyor; ancak takım kendine dördüncü değişikliklerden sonra gelebiliyor.  

Aslında İsmail, Arda, Zajc gibi oyuncular Jesus’un birinci tercihleri değil.  

Mesela haftalardır sahada hayalet gibi gezen ve mecburiyetten oynayan Pedro tekrar oyuna girerken, Serdar Dursun’a 45 dakika tahammül edememek bir Portekizli teknik adam duruşu ve seçimi olmalı.  

Daha beteri olur mu diye sorduğumuz her derbi maçı sonrasındakinde çok daha kötüsü ile karşı karşıya kalıyor.

2018’e kadar sahasında 1997’den beri Trabzonspor’a, 1999’dan beri Galatasaray’a ve 2005’ten beri de Beşiktaş’a kaybetmemişken nasıl oldu da bu kadar kolay yenilgiler almaya başladı Fenerbahçe?

Ne değişti?

Bu dip noktaya nasıl geldi?

Bunun adını koymanın zamanı geldi sanırım.

Fenerbahçe’yi 3 Haziran 2018’de sonra tarihinin en donanımsız, hazırlıksız, bilgisiz Yönetimi devraldı.

Bugünün enkazını yaratan başarısız, beceriksiz bu Yönetim’dir.

Kuşkusuz bu Yönetimin lideri Ali Koç’tur.

Hafta arasında Sevilla karşısında Avrupa’ya havlu atan Fenerbahçe, Galatasaray’ın puan kaybettiği bir hafta deplasmanda da olsa sahaya mutlak kazanmak için çıkması gerekiyordu.

Jesus’un, karşılaşma öncesindeki tercihlerinin bu vurguya uyup uymadığını anlaması için ilk 45 dakikanın tamamlanmasını bekledik, hep birlikte.

Portekizli Hoca neyin ısrarında veya inadında bunu sanırım birçok sporsever merak ediyor olmalıdır.

Sevilla karşılaşmasına Alanyaspor maçında kullanmayı düşünmediği Arda ve Zajc gibi aslında hiçbir zaman ilk on bir tercihinde olmayan bu iki futbolcu ile neden başladığını da bu merakın içine dahil edebiliriz sanırım.

Aslında cevabını sorunun içinde de okuyabiliyor veya en azından bir çıkarımda bulunabiliyoruz.

İkinci yarıya 3 değişiklikle başlaması ısrarından vazgeçtiğinin bir işareti olmakla birlikte bir sonraki maça da “aslında doğru kadro bu ve ben bu oyuncuları istiyorum, belki sisteme uymuyor ama yine aynı tercihi yapmaktan geri durmayacağım” mesajını vermekten geri kalmadığını da bilmemiz iyi olacaktır.

Haftalardır aynı yerlerde

Fenerbahçe futbol aklının son beş yıl içinde ortaya koyabildiği yegane değerin Ferdi Kadıoğlu olduğunun tespitini yaparak başlayalım yazımıza.

Fenerbahçe ve Türkiye’deki yükselişi aslında her iki olgunun kendi içindeki gerçeklikleri gözönüne alındığında irrasyoneldir; bir “standart sapmadır.”

Fenerbahçe’nin geride bıraktığımız son beş sezonda yaptığı transferlerin sayısı, gelen ve gidenler Kulüp tarihi düşünüldüğünde aslında olağan bir süreçtir.

Hepimiz çok yakından biliyoruz, futbol yorumculuğunun en basit, sıradan, değersiz ama en çok rağmeb gören, yaygın klişesidir; “Fenerbahçe futbolcu yetiştirme yeri değildir!”

Bu nedenle hep hazır, hemen oynayacak oyuncu transferi aranır ve yapılır.

Son elli yılda Fenerbahçe altyapısından yükselip takımda oynamayı başarabilmiş oyuncu sayısı, benim hatırlayabildiğim, 2’dir.

Cem Pamiroğlu ve Müjdat Yetkiner.

2000’li yılların başında bir Genç Semih olayı vardı.

6 Şubat sabaha karşı belki 10 ili kapsayan bir depremle sarsıldık ancak etkisi tüm ülkemizi tamamen sardı, kuşattı, hepimizi ne yapacağımızı bilemediğimiz, nereye koşacağımızı şaşırdığımız, içinden bir türlü çıkamadığımız büyük bir üzüntüye soktu.

Böyle zamanlarda gerçekten normalleşebilmek kolay değil belki tuhaf olacak ama “normal” de değil.

En azından ben kendi adıma büyük bir çaba sarfediyorum.

17 Ağustos’u yaşamış, İzmit’te göcük altında yakınları kalmış biri olarak bunu yazıyorum.

Aradan geçen 24 yıl sonra çok daha büyük bir acı gerçekle tekrar yüz yüze geldik ve çok üzgünüz. Bunun anlaşılması gerekiyor.

Futbol...

Ya da spor olayları...

Yaraları sarmak, bir an olsun aklımızı dağıtmak ve üzüntümüzü hafifletmek için sağaltıcı işlev yerine geçiyor.

Uzunca bir süreden bu yana futbol bir spor olayı olmaktan çıktı ülkemizde.

Bunun sebepleri üzerine fikir üretenler, kafa yoranlar, düşünenlerin değil maalesef nedenleri yaratanların gündemde kaldığı, söz söyleyebildiği bir iklimde yaşamaya devam edildiği için de soruna bir türlü çare bulunamıyor.

Fenerbahçe’nin 2006’dan bu yana geçen 17 sezonda Süper Lig’de sadece 3 şampiyonluğu olmasına karşın, lehine olan ‘eser’ miktarda hatalı hakem kararı sonrasında ortalığı yangın yerine çeviren, “bu sezon Fenerbahçe’yi şampiyon yapacaklar” şeklinde yorum yapanların; yine aynı dönemde Galatasaray’ın 7 defa, Beşiktaş’ın 4 defa şampiyon olmasına rağmen Galatasaray ve Beşiktaş’ın aleyhlerine yapılan eser miktardakı hakem hataları sonrasında meydanı ateşe vermeleri de bu ülkenin tuhaf hareket ve tutumu ile o bitmek bilmeyen algı yönetiminin çözümsüzlüğün en büyük paydaşı olduğununun tespitini yapmalıyız.

Dün Adana’da çok tuhaf bir karşılaşma oynandı.

Bu