7 Ağustos 1938’de doğan, annemin biricik aşkı, Mustafa Kemal Atatürk’ün her daim askeri, Cumhuriyet değerlerinin yılmaz savunucusu ve öğretmeni babam Ahmet Yıldız’ı 9 Ağustos’ta kaybettim.
Gölgesine uzandığım çınar ağacım yok artık.
Hiç “Bu ailenin öznesi benim” demedi benim babam, hep yüklem olmayı seçmişti.
Her ihtiyacımıza yetişti, her ihtiyacımızı yetiştirdi. Kendisi öyle çok yokluk gördü ki, çocuklarına hiç “yok” demedi.
Benim babam yorulmazdı, onun da yorulabileceğini iki yıl önce, kalbi sıkışınca fark ettik biz.
Benim babam kimseden korkmazdı, biz dahil kimseyi de korkutmadı. Tek korkusu, Cumhuriyetin 100. Yılını, 2023’ü göremezse diyeydi, gördü. Yakındaki okulun kutlamalarına bile katıldı.
Çalışkandı, yapılacak ne varsa yapar, hiç “sonra” ya da “başkası yapsın” demezdi.
Cumhuriyetin öğretmeni olmakla hep gurur duyan babam, artık yok.
Aylardır süren hastalıkla mücadele sürecimizde, Ankara Üniversitesi’nin tüm yönetici, doktor, hemşire, sağlık görevlisi, yardımcı personeli, idari görevlileri yanımızda oldular.
Başta Ankara Üniversitesi Rektörümüz Prof. Dr. Necdet Ünüvar olmak üzere, İbni Sina Hastanesi Başhekimi Prof. Dr. Kemal Osman Memikoğlu’na, başhekim yardımcıları Prof. Dr. Ebru Evren Yurtcu, Dr. Öğr. Üyesi Alican Kurtipek’e ve süreçte kendimizi her an güvende hissettiren Doç. Dr. Havva Keskin’e, ilgi ve bilgisini eksik etmeyen Doç. Dr. Ramazan Erdem Er’e ve gece gündüz demeden ellerinden geleni yapan genç asistan doktorlarımızın hepsine sonsuz teşekkür ederim.
8 aydır her dakika bir daha fark ettim ki, sağlık çalışanları kadar özverili görev yapan başka bir meslek grubu yok, iyi ki varlar.
Babamın hastalığı sürecinde destekleriyle yanımda olan tüm dostlarıma, çalışma arkadaşım Doç. Dr. Beris Artan’a ve ekibime, başsağlığı dileklerini paylaşan herkese sonsuz teşekkür ederim.
Zor süreçler, hayatımıza dokunan, hayatımızda olan insanlarla paylaşıldıkça anlamlı, katlanılabilir oluyor.
Ve...
Sağlıkla alınan her nefesin, geç olmadan değerinin bilinmesi gerekiyor...
Babam...
Yanına gittiğin annemle birlikte, kendini unutup çocukların için yaşayarak, bu ülke için üç evlat yetiştirdin.
Ellerinden öperim.
