Kuzey Batı Londra’dan bildiriyorum. Önümde trafik uzayıp gidiyor. Camlar açılmış, eller kollar dışarı çıkmış. Her iki yönden araçlar benzinciye girmek için yolu tıkamışlar. Trafik durmuş. Kimse gideceği yere gidemiyor. Neredeyse bir kilometreye yakın kuyruk var. Kapıları açık araçlardan yarı yarıya çıkıp ileriyi görmeye çalışan sürücüler de hiç iyiye işaret değil (bu tablonun evrensel ‘ayvayı yedik’ işareti olduğunu her sürücü bilir). Demek ki sıkıntı büyük.
Aynı yerden girilen oto yıkamacının gerginliği de ortama tuz biber ekiyor. Benzinciye giriş tıkanınca onlara da müşteri gelmiyor. Öfkeli Romen yıkamacılar kâh ıslık çalıp, geç geç geç yaparak, kâh yolun ortasında tek yönü tıkayıp diğer yöne akışı sağlamaya çalışarak olayı kontrol etmeye çalışıyor. Buna bir de karşıdan karşıya geçmeye çalışanları ekleyin. Nasıl desem, ortam Mecidiyeköy.
Benzincinin girişinde “En fazla 30 litre” uyarısı var. Pek çok yerde o da yok. Benzin bitti tabelaları asıldı. İşin özeti, bir haftadır İngiltere’de benzin sıkıntısı var. Her yerde uzayıp giden kuyruklar, şehir içi trafiğini de iyice içinden çıkılmaz bir hale getirdi. Sinirler gerildi.
Birleşik Krallık’ta 8000 kadar petrol istasyonu bulunuyor. Benzin darlığı olacağı haberleri çıkınca insanların panikle benzincilere koşması bu manzarayı doğurdu deniyor.
Konu aslında Brexit sonrası oluşan bürokratik karmaşa ve Kovid döneminde konulan kurallarla ilgili. Fransa’dan TIR’larla gelen yakıt, sürücülerin vize ve çalışma izinleri Brexit sonrası düzenlemeye uymadığından TIR’lar gelemiyor. Gelemeyince benzin sıkıntısı baş gösterecek haberleri çıkıyor. Başbakan Boris Johnson, önceki gün 5000 sürücü için vize kurallarını hafiflettiğini açıklamak zorunda kaldı.
Hafta içi gazetelerde şu ara en geçerli mesleğin TIR şoförlüğü olabileceğine dair pek çok mizahi yazı okudum. Gerçekte kimse pek gülmüyor. Ancak mizah da eksik değil. İngilizler sorunlarını nezaket ve mizahla çözmeye çalışan bir millet. Bu kargaşada bile bir kere korna sesi ya da küfür duymadım. Birlikte, nezaket içinde kaos yaşıyoruz.
Hükümetler dünyanın her yerinde aynı. Sokakta manzara buyken, hükümetten gelen açıklamada “Benzin sıkıntısı yok” deniyor. E var işte bir sıkıntı. Herkes görüyor, kimi kandırıyorsunuz?
Benzin gündemi devam ederken, elektrikli arabası olanlarda bir rahatlık, bir muzip gülümseme yok değil. Ancak onlar da trafiğe takılıp gidecekleri yere gidemiyorlar. Sokak aralarından sarı dolmuşlar gibi kestirme arayanların telaşı ayrıca izlemeye değer. Yani elektriğe geçmek tek başına kimseyi kurtarmıyor henüz. Ayrıca hafta sonu şehrin dört bir yanındaki sokak şarj istasyonlarında da kalabalık hakimdi. Nasıl derler, altyapı da eksik monşer.
Bütün bu tabloda en rahat sanırım bendim. Herkes stresten gerilirken beni tatlı bir nostalji rüzgârı sardı. Hiç şikâyet etmedim. Türk olarak hem derim kalın hem de ben bu kuyrukları çocukken görmüştüm. Babam ve küçük kardeşimle beyaz Anadol’umuzun içinde benzin kuyruğunda beklediğimiz zamanları özlemle hatırladım. Ataköy’deki evden İncirli’deki benzin istasyonuna gider, yanımıza sandviç ve meyve alır, uzayıp giden kuyrukta oyunlar oynayarak sıramızın gelmesini beklerdik.
Ben bu yazıyı yazarken benzincide kuyruk bitti. Her şey normale dönmüş gibi duruyor. Bir dahaki krize kadar ortalık sakin. Zaten hayat dediğimiz iki kriz arasında yaşananlar değil mi?