Haftanın albümleri: Panda Bear ve Yak

Panda Bear’in yeni albümü “Buoys” popun geleceği üzerine bir deneme gibi. Geleneksel bir gitar sound’una sırtını dayamış Yak’ın “Poursuit of Momentary Happiness”i ise garaj sound’u özleyenlere tedavi niteliğinde.

Noah Lennox’ın Animal Collective’den ayrı düz koştuğu projesi Panda Bear’in yeni albümü sonunda yayınlandı. Panda Bear deneysel müzik yapıyor. Sound’lar, sesler, ritimler deniyor Lennox. Ancak deneysellik çok geniş bir kavram. Hangi sularda deniyor, ya da olaylar nasıl bir ortamda geçiyor diye soracak olursanız, aslında hadise pop. Yani deneysel pop diyelim.

Panda Bear 1999’dan bu yana zaman zaman hayata dönen bir proje. Asla ölmüyor ancak buzdolabında zamanını bekliyor. Bazen de, mesela 2013’teki gibi Daft Punk’ın bir albümüne sızıyor (“Doin’ It Right”) ve beklenmedik bir başarı elde ediyor. Temel olarak 20 yıllık kariyerinde Panda Bear’in yayınladığı altıncı albümle karşı karşıyayız. Bu albüm “Person Pitch” kadar (2007) avangart değil. “Young Prayer” (2004) kadar deneysel asla olamaz. “Tomboy” (2011) gibi bir estetik bütünlüğe sahip değil. “Panda Bear meets the Grim Reaper” (2015) kadar iyi değil. İçinde “Selfish Gene” gibi bir şarkı yok mesela albümü alıp sürükleyecek. Peki ne var, nereye koymak lazım bu albümü. Daha basit kaydedilmiş, basitin estetiğini yansıtan, akustik gitarı ön plana koyan deneysel bir sound var. Şarkılar gene kişisel hikayeler, zamanla olan bitmek tükenmek bilmez hesaplaşmalar, monologlar… Lennox son derece kişisel ortamında kendine oluşturduğu imgelem denizinde tek kişilik kayığına binmiş kendini akıntılara bırakmış.

Garaj sound’una güncelleme

Yak’ın “Poursuit of Momentary Happiness” isimli yeni albümü gücünü punk rock ve elektrik gitardan alıyor. İngiltere Wolverhampton çıkışlı ekip Jack White’ın sahibi olduğu Third Man’den yayınladı ikinci albümünü de. Yak, bir önceki albüm “Alas

Salvation”a göre hayli vites ve perspektif değiştirmiş, punk’tan daha art rock’a ve saykodelik yerlere doğru kaymış. Sanki arada ‘70’lerin glam müziklerini, üzerine de ‘90’ların shoegaze gitarlarını dinletmiş biri onlara.Yani basit garaj sound’u ancak bu kadar sofistike olabilir (mesela “Words Fail Me”deki gibi). Çok özel bir saykodelik gitar sound’unu icra eden Tame Impala ve Pond’dan Jay Watson, ekibin kayıtlarına katkı sunmuş. Bu ekiplerin evi Avustralya Perth’e gidilmiş. Solist ve gitarist Oli Burslem ve Watson birlikte kayıtlar yapmış. “Blindend By The Lights” özlediğimiz türden bir rock şarkısı.

“Play Off Vs The Struggle” da aynı şekilde. Albümün duygusal iniş çıkışları var. Şarkıların heyecan seviyeleri çok farklı. Dinlerken yükselip yükselip düşüyoruz. Sanırım bilinçli bir teknik.

Single’lar alemi

“Curls” Bibio: Prodüktör ve müzisyen Stephen Wilkinson için müzik enstalasyoncusu da diyebilirim. “Curls” sanatçının geçen hafta paylaştığı şarkının adı. Klarnet ve zarif vokallerle kulağa gayet iyi geldi.

“Livin’ a Lie” Foxygen: Yeni albüm “Seing Other People” gelmeden öncüleri gelmeye devam ediyor. “Livin’ a Lie” duygusal bir balad formatında. Albümde şaşırtacak işler var mı merakla bekliyoruz.

“Under the Tallest Arch” Daniel Avery: Techno alemindeki yükselen değer Daniel Avery yeni bir kayıt paylaştı. Dört dakikalık endüstriyel techno rüyası ‘90’ların drum’n bass estetiğine selam çakıyor.

“Will I Get Off Easy” Lee Fields and the Expressions: Soul’un yeri ve zamanı yok. Her dönem geçerli ve insanların kalbine inmeyi başarıyor. Lee Fields’in yeni baladı da başarmış işte.

“Got To Keep On” - Chemical Brothers: The Chemical Brothers, popüler dans erbabı için gelecekte referans olacak güçlü bir çalışmayla geliyor. “No Geography”nin single’ı bir de videoyla geldi. Çok iyi.