Taklit Beatles’ın gerçek otomobili

Ünlü müzik grubu The Beatles’ın Amerikan versiyonu olarak kurulmuşlar ve televizyon dizisi için bir araya getirilmişler, sonrasında ise müzik listelerinde gerçekleriyle rekabet etmişlerdi. Bu dizi için yapılan otomobillerse sadece onlara özeldi.

İngiliz rock grubu “The Beatles”ın dünya listelerini kasıp kavurduğu bir dönemde, Amerika’da yeni bir televizyon şovu dizisi için planlar yapılıyordu. The Beatles’ın “taklidi” olacak bir grup, hem şarkılar söyleyecek hem de insanları eğlendirecekti. Bunun için yapımcılar, Micky Dolenz (davul), Michael Nesmith (gitar), Davy Jones (vurmalı çalgılar) ve Peter Tork (bass, tuşlu çalgılar) adlı dört gençle, 1965 yılında “The Monkees” yani “Maymunlar”ı kuruverdi. Yani “Amerikan Beatles”ı...

Ancak yapımcılar, bu grubu Beatles’tan ayırmak için bir de “büyük” fark yaratmak istiyordu. Bunun için, ABD’nin ün yapmış dublör, James Dean gibi ünlülerin boyacısı ve özel araçlar üreticisi Dean Jeffries’in kapısını çaldılar. Filmlerde bizzat tehlikeli otomobil sahnelerinde oynayan Jeffries, aynı zamanda filmler için çok özel ve sıra dışı araçlar üretiyordu. “Otomobiller” demiyorum dikkat ederseniz, çünkü sadece otomobil yapmıyordu. Örneğin 1966’da ilk Batmobile’in tasarımına başlamış ancak şirketin işi aceleye getirmek için George Barris’e gitmesi sonucu bu işi bırakıp, başka projelere yönelmişti.

Bir gece şovunda ve Bikini Beach adlı filmde görünen “Manta Ray”i, “Green Hornet” filminde ünlü olan “Black Beauty” adlı aracın yanı sıra James Bond’un “Ölümsüz Elmaslar” filminde görünen Ay aracını, “Masum Sanık Roger Rabbit”teki tramvayı yapmıştı. Ayrıca bazı filmlere uzay araçları bile tasarlayıp imal etmişti.

Önce emin olamadılar

Jeffries, “Maymunlar”ın otomobili için siparişi alınca hemen kolları sıvadı. Önce, çeşitli şov araçlarının yanı sıra ünlü film araçları da dahil pek çok ses getiren modelin minyatürlerini üreten “Model Products Corporation” (MPC) şirketinin CEO’su George Toteff ile konuştu Jeffries. Çünkü aynı zamanda bu şirketle anlaşması vardı. Toteff’in içi, henüz “seçilmesi kesin olmayan” bir özel otomobil projesi konusunda rahat değildi. Bu nedenle konuyu, yakın arkadaşı Jim Wangers’a açtı. Wangers, şimdilerde “maalesef” tarih olan “Pontiac” markasının tanıtım ve reklam işleriyle ilgileniyordu.

Wangers, Toteff’in aksine, bu işte büyük bir potansiyel olabileceğini düşünerek, gözü kapalı iki adet 1966 model Pontiac GTO Convertible otomobili, bu iş için ayarladı. MPC de, daha sonra, “Monkeemobile”in (Maymunmobil deyin siz isterseniz) minyatür model araçlarını üretip satma haklarını aldı ve 7 milyon adetten fazla sattı, o da ayrı bir mesele...

Paraşütü de vardı

“Gözü kapalı verdi” dedim ama Wangner’ın otomobillerle ilgili bir endişesi vardı. Nitekim şov için “ağır modifiyeye tabi tutulacak” otomobillerin, General Motors tarafından markaya zarar verecek kadar “gülünç” ya da “çirkin” bulunma ihtimali vardı. Bunun için önceden kulağını çekti mi bilinmez ama Jeffries, otomobilin ön kısmını “Pontiac GTO olduğu hemen belli olabilecek” şekilde yeniden tasarladı. Ancak geri kalanında resmen “kafasına göre takılmış” diyebiliriz. Zira aracın ön kapılarının hemen önüne, sağlı sollu “dörder çıkışlı” egzozlar yerleştirilmiş (ki bunlar muhtemelen sadece süs idi), ön camı kesilerek iki parçalı hale getirilmişti. Araçta yapılan modifiye sonucu iki sıra olan oturma yerlerine 3. sıra eklenirken, “T-bucked” olarak bilinen modifiyeli Ford T Model’lerde kullanılan tarzda bir tente eklenmişti. Veee, otomobilin arkada bir de “paraşütü” vardı. Evet, paraşüt...

Monkeemobile’den iki adet yapıldı. Hatta prodüktörler kesin karar için son dakika haber verdiğinden, otomobiller için gece gündüz çalışıldı ve yapımları sadece 4 hafta sürdü. Bu arada otomobiller en güçsüz motor seçeneğiyle gelmişti. Dolayısıyla ilkinin motoru değişti ve “süper şarj” eklendi, arka lastikleri büyütüldü. Fakat bu kez de araç çok güçlenmiş ve kullanılması zorlaşmıştı. En ufak bir hatada şahlanabilir ve kontrolden çıkabilirdi. Bunun için her iki araçtan da süper şarj çıkartıldı ve yerine “taklit süper şarj” takıldı. Birinci sezonda ilki, ikinci sezonda ise her ikisi birden kullanıldı şovda.

Ve şov bitiyor!

Şov fena gitmiyordu ancak önemli bir sorun vardı. Zira The Monkees üyelerinin görevi şarkı söylemek değil, aktörlüktü. Yani söyledikleri şarkılar, aslında başkaları tarafından kaydedilmişti. Ancak kendilerine gelen “canlı performans” talepleri nedeniyle bu konuda ders alan 4 aktör, “Last Train to Clarksville” (Clarksville’e Son Tren) plağının büyük başarı sağlamasının ardından kazan kaldırdı. Zira ikinci bir plak çıkmış ve buradaki şarkılar, kendilerine sorulmadan yine başka sanatçılara okutulmuştu. Kazan kaldıran Maymunlar, müzik konusunda inisiyatifin kendilerine geçmesini istedi. Ancak plak kontratları, 1970’te sona erdi ve yenilenmedi. Şov da böylelikle bitti.

Şov bitince ortada kalan otomobiller, onları imal eden Dean Jeffries’e tanesi 2’şer bin dolardan teklif edildi. Ancak Jeffries, bunu kabul etmedi ve yenilerini daha ucuza yapabileceğini düşünüyordu. İlk araç, 1968’de Monkees’in turne için gittiği Avustralya’da kaldı. Daha sonra da Porto Riko’da bir otelin önünde tanıtım için durduğu görüldü. Oraya nasıl gittiği bile bilinmiyordu. Otel kapandığında, araç, hükümetin düzenlediği açık artırmada 5 bin dolara satıldı. Şu an New Jersey’de bir koleksiyonerde olduğu söyleniyor.

İkinci otomobil ise, modifiye araç dehası George Barris tarafından satın alındı. Barris bu aracı pek çok tanıtımda kullandı. 2006’da büyük onarımdan geçen araç, 2008 açık artırmada 360 bin dolara satıldı. O da Michigan’da bir koleksiyonda duruyor.

Elbette kopyaları da türetildi. Ama hiçbirinin, Dean Jeffries tarafından yapılmadığı biliniyor...