Arctic Monkeys ayda otel kurmuş bekliyor...

ArctIc Monkeys’in uzun süredir beklenen albümü geçtiğimiz Cuma dijital platforma düştü. Grubun tam beş yılını alan yeni albümün adı, onları tanıdığımız punk/pop/rock müzik anlayışlarına ters köşe yapıyor: “Tranquility Base Hotel and Casino”. “Sakinlik temelli Otel ve Gazino” olarak çevirisini yapabileceğimiz bir etiket var. Dinledikçe albüm adının ters köşe olmadığı, aksine içerikle uyum içinde olduğunu anladım. Grubun solisti, piyanisti ve tüm şarkıların bestecisi Alex Turner, “Gerçekte, Tranquility Base, ilk ay inişinin sahasıdır. Ayda bir tür otel-kumarhane kompleksi tasarladık. Kayıtların bir yerin adıyla isimlendirilmesi fikri hoşuma gitti. Daha önce yaptığım bir şey değil, ama en sevdiğim kayıtların çoğunu neredeyse ziyaret edebileceğiniz yerler gibi görüyorum“ diyor.

Açılış şarkısı “Star Treatment” hemen 60’lı, 70’li yılların Fransızca parçalarını anımsattı. Serge Gainbourg’un seslendirdiği bir parça olsa “tamam” derdim. İkinci şarkı “One Point Perspective” piyanonun minimalist tonda eşliği ve uçan arka plan müziğiyle akıyor. Turner, babasının piyanoda söylediği şarkılara benzetiyor parçayı. Sözler de zaten çocukluk hayallerinin aniden yıkılmasıyla ilgili.

“American Sports” şarkısında Turner, distopik geleceğe bir bakış atıyor ve günümüzün takıntılarını ayın kurgusal sakinlerinin alışkanlıklarıyla karşılaştırıyor. Sakin vokal ve gitar rifleri bu parçada da akıp gidiyor, burada da patlamadan eser yok. Albümün adını taşıyan parça, otel resepsiyonu ve atmosferini canlandırıyor gözlerde, lobide piyanist çalıyor ve söylüyor, müşteriler geniş ağızlı bardaklarda kokteyl yudumluyor gibi..

“Four Out Of Five” caz ezgileri yanında gospel koro ve albümün en soul atmosferde parçası. Sözler aya turistik seyahat için müşteri, arkadaş çağırıyor. Albümden seçeceğim parça olur. “Science Fiction” bir filmden esin kaynağı olmuş. Reiner Werner Fassbinder’in “Tel Üzerinde Dünya” filmi Turner’a başka bir dünya üzerine beste ilhamı vermiş. “She Looks Like Fun”, Turner vokali Lou Reed havalarında. Son iki parçaya kadar beklediğim patlama müzikte olmadı gitti ve sıkılmaya başladığım anda “Batphone” ve “The Ultrachees” geldiler. Sanki bir David Bowie albümünden çıkma gibiydiler ve bana iyi geldiler.

Arctic Monkeys’i severim, özgün sound yakalamış genç, kaliteli gruplardan birisidir. Bu albümle inceden sola dönüş yapmışlar, hafif, sakin şarkılar Bowie, Cohen, Reed baladlarına yakınlaşma mevcut. İyi grupların böyle denemelere girmeleri mahsurlu değildir. Sonunda gene esas “sound”’larına döndükleri tecrübeyle sabittir. Bu albümden sonra eski şarkılarından “Do I Wanna Know” bir daha dinledim.