Çağdaş Ertuna

Bu hafta sonu kiminle konuşsam Alaçatı’ya gidiyor, The Stay’dan Biblos Beach Resort’a birçok otelde çeşitli aktiviteler var.

Ama tabii bu hafta sonunun asıl gündemi Alaçatı Ot Festivali.

Eskiden İzmirlilerin sayfiyesiydi Alaçatı.

Bir de rüzgârı sayesinde sörfçüler biliyordu değerini.

Malum, Babylon Alaçatı’nın açılışıyla İstanbullular da Çeşme’yi keşfetti.

Babylon Alaçatı’dan Aya Yorgi’ye taşındığında bile İstanbullular Alaçatı’dan vazgeçmedi.

Emre Ergani’den Metin Fadıllıoğlu’na İstanbul’un tanınmış işletmecileri de Çeşme’de mekân açtı. Güler Sabancı’dan Erol Tabanca’ya birçok isim Alaçatı’ya otel yatırımı yaptı.

Arka planda nereye baksanız uçsuz bucaksız yeşillik var.

Sabahları yeşil yerine bembeyaz oluyor çimenler, çünkü çiy kaplıyor her yeri. Koyunlarsa sabah akşam fark etmeden ve hiç ara vermeden otluyor.

Çimenlerden kafalarını hiç kaldırmıyorlar bile.

Bir o yana dönüp otluyorlar, bir bu yana dönüp.

Hiçbiri birbirinin alanına girmiyor.

Yolda ilerlerken önünüze geyik yavruları çıkabiliyor, durup onlara yol veriyorsunuz.

İskoçya’daki tabiat başka hiçbir yerde yok.

Yıllar önce İskoçya’ya ilk gittiğimde aklımda kalan buydu.

Genç sanatçıların işlerinin tanınmış koleksiyonerler tarafından satın alınması önemli.

Sadece koleksiyonerlerin gençlere destek olma isteği nedeniyle değil, sanatçıların gelecek vaat ettiğini göstermesi bakımından da değer taşıyor.

Genç sanatçılarımız şanslı, çünkü Akkök Holding sponsorluğunda gerçekleşen Mamut Art Project tam 7 yıldır genç sanatçıların işlerini koleksiyonerlere ulaştırabilmek için çok iyi bir fırsat.

“Günümüzde sanatın çoğunluğa ulaşamadan, galeriler ve büyük koleksiyonerler arasında sıkışıp kaldığını, steril galeri alanları dışında görünürlük kazanamayan çok yetenekli sanatçılar olduğunu üzülerek görüyoruz. Yolun başındaki sanatçılar, yeteneklerini tanıtabilecekleri ortamlara zor ulaşıyor. Sanatsever cephesinde ise, sanata sadece çok üst bir tabakanın ulaşabileceği gibi yanlış bir düşünce yaygın. Galeri ya da atölye gezme alışkanlığı olmayan kişilerin sanatla bir araya gelebildikleri noktalarda fiyatların yüksek kaldığını görüyoruz. Uzman bir jüri tarafından seçilmiş yetenekli sanatçılarla onların erken evrelerinde tanışmak, sanat eseri edinmeyi düşünenler için de bir avantaj. Sanatın, ulaşılabilirlikle daha çok yaygınlaşabileceğine ve bu şekilde genel olarak tüm

Apple, yeniliklerini “Şimdi şov zamanı” diyerek 25 Mart’ta Silikon Vadisi’ndeki Steve Jobs Tiyatrosu’nda duyurdu. Peki ama uygulama ve servislerin yanı sıra asıl neler iz bıraktı?

Apple, belki de ilk defa kendi yarattığı teknolojiyi ya da tasarımı öne çıkarmak yerine, 3. partilerle iş birliğini ve yeni servislerini açıklamayı tercih etti. Hardware ve software’in yanı sıra ilk kez servis bu kadar öne çıktı. Malum, devir iş birliği devri. Dünyanın en büyük şirketlerinden de olsanız, hatta Apple kampüsünde Apple Park’ta kullanılan özel pizza kutularının ya da Apple Park giriş kartlarının bile koleksiyonerlerinin olduğu bir ‘lovemark’ dahi olsanız güncel kalmak için daima iyi iş birlikleri yapmak gerekiyor.

Amerika’yı yeniden keşfetmek yerine alanında iyi markalarla bir araya gelip kendi markanızı daha da büyütebiliyorsunuz. Bkz. Apple Card.

Apple, Apple Pay ödeme sisteminde son noktayı Goldman Sachs ve Mastercard iş birliğiyle yapıyor. “Apple Card, finansal sağlığınızı sağlayacak” diyor. “Diğer kredi kartlarından daha güvenli olduğundan başlayıp her harcadığınız para size günlük para kazandıracak” diye vaatlerde bulunuyor. Artık rekabet öyle bir yere gidiyor ki, neredeyse bu kartı

Dünyanın her yanından basın ve influencer, 25 Mart’ta Silikon Vadisi’nde Cupertino’da toplandı.

Sabah 07.30’da akın akın Apple Park’ın önüne gelindi.

Apple Park, Sir Norman Foster’ın şirketi Foster + Partners imzalı bir kampüs.

İlk bakışta bir uzay üssünü andırıyor, sanki Cupertino’ya Foster değil de uzaylılar gelip kondurmuş gibi.

Daha önce Norman Foster ile Londra Design Museum’daki ‘Cartier in Motion’ sergisi için röportaj yaptığımda kendi ağzından dinlemiştim Apple Park projesini.

83 yaşında, hem kanser hem kalp krizi atlatmış ama hâlâ cross country kayak maratonuna katılıyor, yoga yapıyor Norman Foster.

Uçaklardan sonra şimdi de oğlu Eduardo’yla drone’lara ve uzaya ilgi duymakta.

Belli ki bu ilgisini Apple Park’a da yansıtmış.

Yıllar önce Kapadokya’ya ilk gidişim bir parti içindi.

Bir içki firması İstanbul gece hayatının tanıdık yüzlerini bir uçağa doldurmuştu. Durum böyle olunca, parti daha uçakta başlamıştı.

Arada pilotun uyarı anonslarına rağmen uçağın yarısı ayakta, hatta dans ederek inmiştik.

Farklı otellere ayrıldıktan sonra gece açık hava müzesinde uzun masalarda yemek yenmiş, sonra da Boy George’un çaldığı parti alanına geçilmişti. Gecenin finali ise sabaha karşı balon gezisiyle yapılmıştı.

Katılanların asla unutamadığı bir partiydi bu.

Kalabalığı ya da eğlencesi değil, Kapadokya kadar etkileyici bir yerde olmasıydı partiyi yıllar sonra hala bu kadar unutulmaz yapan.

Kapadokya, artık Bodrum-Çeşme gibi hafta sonu destinasyonlarından oldu. Nevşehir-İstanbul uçağında da, Ürgüp, Uçhisar, Ortahisar’da da birçok tanıdık isimle karşılaşmak mümkün.

Bundan birkaç yıl önce bir İngiliz şef arkadaşım Türk yemekleri kitabı istediğinde çok aramış ama bulamamıştım.

Beğendiğim kitapların İngilizcesi yoktu, İngilizce olanlar ise profesyonel bir şef için ilginç değildi, yetersizdi.

Bu hafta ise arka arkaya iki sevindirici haber geldi, İstanbul’daki Çiya’nın kurucusu Musa Dağdeviren ve Avustralya Melbourne’deki Tulum’un kurucusu şef Coşkun Uysal yurt dışında birer yemek kitabı yayımladıklarını bizimle paylaştı.

Netxflix belgeseli Chefs Table’a da konuk olan, Çiya’nın kurucusu Musa Dağdeviren’in 512 sayfalık kitabı ‘The Turkish Cookbook’, Phaidon Press tarafından yayımlandı.

Fotoğraflarını Toby Glanville çekti.

Musa Dağdeviren’in en büyük hayali, ülkemizin hak ettiği mutfak enstitüsünün kurulduğunu görmek.

Bunun için çalışıyor, biriktiriyor, ‘Yemek ve Kültür’ dergisinde, Çiya Vakfı’nda ve lokantalarında yaptıklarıyla ileride kurulacak enstitüye bilgi birikimi sağlıyor.

Bir şeften çok, bir yemek antropoloğu kendisi.

Chiltern Firehouse ve St. Pancras Renaissance otellerinin arkasındaki isim: Harry Handelsman. Yeni projesi The Stratford’ı açılış öncesi birlikte geziyoruz.

Polonyalı bir ailenin oğlu olarak Almanya’da doğdu, Fransa’da ve Belçika’da büyüdü, eğitimini Kanada’da tamamladı, New York’tan etkilendi ve İngiltere’nin başkenti Londra’yı değiştirdi. Hatta mimariye ve tasarıma katkılarından dolayı Royal Institute of British Architects (RIBA) tarafından onur ödülü aldı. Sadece bir şehrin manzarasını değiştirmekle kalmadı, aynı zamanda yaşam tarzını da değiştirdi. Clerkenwell’den Kings Cross’a birçok semti güzelleştirdi, popüler hale getirdi.

Harry Handelsman’dan bahsediyorum, Manhattan Loft Corporation’ın kurucusu. Şirketin ismi sizi yanıltmasın, New York değil, Londra merkezli. New York’tan etkilenip Londra’nın harika tarihi binalarını ve eski fabrikaları alıp loft daireler haline getiriyor.

Siz onu gayrimenkul projelerinden çok, sahibi olduğu otellerle tanıyorsunuz. En çok da Chiltern Firehouse ve St. Pancras Renaissance Hotel ile. Chiltern Firehouse, Londra’da Türklerin çok sevdiği bir otel ve restoran-bar.

İşletmecisi Andre Balazs, Harry Handelsman’ın bu harika projesini dünyanın sayılı