Deprem olunca ortaya çıkan sonra da yok olanlara kızgınım

ELAZIĞ’DA onlarca insan toprak altında kaldı. Orada insanları, depremden çok yoksulluğun öldürdüğü konuşulurken, kara bulutlar gezdi yine ülkenin üzerinde... Bizimse buralarda o vakitlerde, başımızın üzerinde toprak rengi toz bulutları vardı. Çiseleyen yağmurla arabaların, çantaların, yolların, paltoların, bankların kısacası dışarıdaki her şeyin üzerine iz bıraktı o toz bulutları. Meğer Sahra Çölü’nden havalanan kumlar bizim üzerimize gelmiş, yağmurla birlikte üzerimize yağmış. Hâlâ İzmir’de arabalar sanki çölde safari yapmış gibi geziniyor ortalıkta. Yollar kiremit tozuyla boyanmış gibi alacalı.
Ve elbette yine şehir efsaneleri de dolanıyor etrafta.
“Pazartesi Elazığ’da deprem oldu ya, aynı saatlerde bu kırmızı renk bulutlar acaba depremin mi habercisi?”
“Bulutlar toplandı toplandı ya, havada sıkıntı var. Buradaki faylar da harekete geçmiş olmasın?”
Ve daha benzer birçok, şehir efsanesi!
* * *
“Bugün sol tarafımdan kalktım da ondan” desem, değil. Günlerdir aynı şeyleri düşünüyorum ben. Uzaktan olup bitenleri gördükçe, konuşulanları duydukça isyan edesim geliyor. Televizyonda kanalları dolaşıyorum. Bilim adamları yine sahnede. Her deprem sonrası ne kadar deprem profesörü varsa hepsi ortaya çıkıyor. Kanal kanal, gazete gazete geziyor. Kimi birbirinin tezini yalanlamaya çalışıyor, kimi efsanelere yanıt verirken, kendi de efsane yaratıyor.
Hatta öyle medyatik oluyorlar ki, “Yılın en seksi erkeği” seçilenler bile çıkıyor aralarından. Ahmet Mete Işıkara, 17 Ağustos Depremi sonrası o kadar çok medyada yer aldı ki, sonunda bu da oldu işte!
Bir de “Ben demiştim”, “Ben bilmiştim” diye meydana çıkanlar var. Bir anda o kadar çok oldular ki, sayamıyorum bile...
“28 gün önce tam orada deprem olacağını söylemişti!”
“10 gün önce uyardı!”
Bir sonraki depremin nerelerde beklendiğini sayanlar. (Ki neredeyse birinci derecede deprem kuşağındaki tüm illeri sayıyorlar. İzmir, Balıkesir, İstanbul, Antalya, Malatya...)
Ne diyeyim ben size?
* * *

Bu ülke birinci derecede deprem kuşağında. Ege Bölgesi’nin neredeyse tamamı, Karadeniz’in büyük bölümü, İç Anadolu , Doğu ve Güneydoğu Anadolu’nun da bir bölümü 1. derece, diğer bölgeler ise 2’den 5’e kadar değişkenlik gösteriyor. Bunu ilkokulda öğrendik biz. O harita da hâlâ gözümün önünde. Hatırlamayanlar varsa, arama motoruna “Türkiye Deprem Haritası” yazsınlar hemen geliveriyor. Bütün fay hatları... Hatta isterseniz yaşadığınız şehrin ayrıntıları bile.
Bu bilgileri yeniymiş gibi, pişirip pişirip ortaya çıkaran, adeta felaket tellallığı yapan herkese kızgınım bu aralar. Deprem olunca ortaya çıkan sonra da yok olanlara özellikle. Hatta kendimize, gazetecilere de...
Anladık, aktif fay hatları üzerinde oturuyoruz da ne yapacağız ondan haber verin. Evim çok sağlammış, öğrendim. Ama söylediğiniz şiddette bir depreme dayanıklı ev İzmir’de yok denecek kadar az. Çantamı hazırladım başucumda. Ama deprem kurtarma çalışmaları geliyor gözümün önüne, farz edelim enkazda sağ kaldım, o çantaya uğraşmak kıpırdamak bile zor. Hatta imkansız. Evin içinde yaşam üçgenleri de yarattım kendime. Tatbikat bile yaptık hatta evde!
Ama ya dediğiniz şiddette İzmir’de deprem olursa?
Ne yapalım? İzmir’i yıkıp, yeniden mi kuralım?
Bir iyilik yapmak istiyorsanız eğer, Allah rızası için ne yapalım onu söyleyin bari...