Yarın bugünden çok farklı olacak. Tıpkı bugünün dünden çok farklı olduğu gibi.
Eskiden yüzlerce yılda bir çağ değişirmiş, şimdi 10 yıl bile değil.
Teknolojide son 30 yıldaki değişim binlerce yıldan daha ileride.
İşte bu yüzden, bu hızlı değişime ayak uyduracak, modüler bir eğitim modeli ortaya koymalıyız.
Tüm araştırmalar, önümüzde 20-25 yıl içerisinde, bugünkü mesleklerden yüzde 70’inin yok olacağını, yerine yeni mesleklerin geleceğini öngörüyor.
Peki, böylesi bir ortamda biz ne yapıyoruz?
Üniversitelerde 250 bin kontenjan boş kalıyor, kimsenin umurunda bile değil.
Ülkemiz eğitim verilen alanlarda diplomalı elemana artık doydu. Kalitede sorun olduğu için de dünyaya yeterince eğitilmiş insan gücü ihracatı yapamıyoruz. 8 milyonu aşkın diplomalı işsiz şişkinliği bu yüzden.
Yaşam ve hizmet kalitesi dibe vurdu çünkü mezunların çoğu, teorik eğitimin ötesine geçemedi ve öğrenim gördüğü alanda iş bulamıyor…
Yüz binlerce hatta milyonlarca istihdam fazlası kalifiye insan gücü olan alanlara hâlâ her yıl on binlerce yeni kontenjan yaratmak hangi mantığın ürünü anlamak mümkün değil.
Yükseköğretimde, hem insan gücü hem de mali israfı önlemek için yeniden yapılanma şart!
Bunu gerçekleştirmeden geleceği yakalamak, “ben de varım” demek hiç de kolay değil.
Yükseköğretimin geleceğine yönelik acilen bir şûra toplanmalı diyeceğim ama MEB’inkini görünce, bunu önermekten vazgeçiyorum. Neden mi?
20. Milli Eğitim Şûrası
Yedi yıl aradan sonra 1-3 Aralık tarihleri arasında Ankara’da toplanacak olan 20. Milli Eğitim Şûrası’nın ana konusu “Eğitimde fırsat eşitliği” olacakmış.
Böylesi bir konu aslında acı bir itiraf gibi.
Anayasamızın en temel konularında biri, hiçbir ayrım gözetmeksizin eğitimde fırsat eşitliğinin sağlanmasını emrederken ve bırakın öncesini, Cumhuriyet tarihimiz boyunca iktidara gelen tüm hükümetlerin öncelikli vaatlerinden birisinin yine eğitimde fırsat eşitliği olduğunu göz önünde bulundurursak, 100 yıl sonra, Milli Eğitim Şûrası’nda konuştuğumuz, tartıştığımız konu bu olmamalıydı.
Madem bu konuyu konuşacaklar, umarız, önce doğru teşhis koyarlar. Yani anayasal olduğu kadar insani olan bu sorumluluğun neden ve nasıl gerçekleşmediğini de doğru bir şekilde araştırarak, geleceğe yönelik doğru kararlar alırlar. Yoksa 150’nci, 200’üncü yılda da hâlâ eğitimde fırsat eşitliğini tartışıyor oluruz.
Eğitimi, dolayısıyla da çocuklarımızın ve ülkemizin geleceğini zaafa uğratan o kara delikler her ne ise doğru tespit etmeden, doğru çözümler üretemeyiz.
Umarız, bu kez, günü kurtarmanın ya da birilerine şirin görünmenin ötesine geçilerek, aklın ve bilimin referans olduğu geleceğe yönelik pedagojik ve bir o kadar da adil kararlar alınır.
Neler öne çıkmalı?
İleriye yönelik birkaç tespit çok önemli. Nedir bunlar?
İklim değişikliği, kuraklık ve kıtlık
Bilişimde sınır tanımayan yenilikler
Dijital yaşam ve dijital bıkkınlık
Tarım, turizm, felaketler
100 milyon turist hayali kuruyoruz ve kurmaya da devam etmeliyiz. Çünkü fark yaratabileceğimiz en önemli alanlardan birisi bu ama eğer ciddiye alırsak! Sektörün en büyük sancısı kalifiye personel ama ara ki bulasınız!
Kendi kendine yeten, dört iklimi aynı anda yaşayan ender ülkelerden biriydik ama gelecekte aç kalma riski yaşıyoruz. Akıllı tarıma ve akılcı tarımcılara gelecekte her şeyden daha çok ihtiyaç duyulacak. Gençlerimize toprağı sevdirmek ve üretmek zorundayız!
Okuma, yazma, yabancı dil gibi olmazsa olmazlardan biri de kodlama olacak ama tüketmek için değil üretmek için.
İçinde bulunduğumuz yüzyıl, felaketler yüzyılı olacak deniliyor. Peki, her türlüsüne ne kadar hazırız?
Yeni eğitim modelimiz, çocuklarımızı ve ülkemizi hüsrana uğratan, 100 yıl sonra hâlâ fırsat eşitliğini konuşturan, sınav ve diploma odaklı bir eğitim değil, geleceği yakalayan, çocuklarımızı mutlu kılan, ülkemizin ihtiyaçlarına odaklanan, değerlerini koruyan üretken bir eğitim modeli olmalıdır.
Özetin özeti: Eğitimdeki yanlışlıklar pardon demekle düzelmez, birkaç kuşağı heba eder. 100 yıl sonra aynı noktada, aynı konuları konuşarak, gelecek yakalanmaz!
