Farklı ama aynıyız

Bir reklamda bir kız çocuğunun söylediği söz kulağımda yankılanıyor uzun zamandır. Belki bir çoğunuzun da ilgisini çekmiş, siz de üzerine düşünmüşsünüzdür. Zaman zaman şöyle bir şey yaşarım: Aslında defalarca duyduğum bir şeyi ilk defa duymuşum gibi hisseder farkındalık yaşar ve o söz üzerine derinlemesine farkında olarak düşünürüm. Bu söz de böyle bir aydınlanma yaratmıştı bende. "Hepimiz farklıysak aslında aynıyız" diye... Ben de bazen farklılıklarımız üzerine düşünürken bulurum kendimi. İnsan ne kadar biricik ne kadar kendine has ne kadar özel bir varlık. Dünyada çok küçük olduğumuzu düşünüp kendimi bir hiç gibi hissetmektense her zaman tek ve biricik olduğumuzu düşünüp ne kadar özel canlılar olduğumuzu getirir aklıma ve kocaman hissederim kendimi.

Etrafınıza bakın... Ne kadar farklıyız. Gözümüz, saçımız, burnumuz, boyumuz posumuz, neyi nasıl algıladığımız, düşüncelerimiz, ilgi alanlarımız, sevdiklerimiz, nefret ettiklerimiz, bir durum ve olaya verdiğimiz duygusal ve davranışsal tepkilerimiz, yapabildiklerimiz, yapamadıklarımız, eksik hissettiklerimiz ve en güçlü yanlarımız... Tüm bunları düşündüğümüzde ne kadar da kendimize has ve özeliz öyle değil mi? Bu farklılıklar bizi biz yapan şeyler. Tüm farklılıklarımızla kabul edilmeyi, sevilmeyi beklemez miyiz her şeyin özünde? Belki de bizi aynı yapan da budur bir yandan diye düşünürüm sonra... Tüm farklılıklarımıza rağmen koşulsuz sevilme ihtiyacı, güven duyma, kabul görme, değer görme ve saygı görme... Hepimiz temelde bunları isteriz ve bu da bizi aynı yapar tüm farklılıklarımıza rağmen...

Peki temelde bu kadar aynıyken neden farklılıklarımızı yadırgarız ki... Aynıyız işte… Temelde aradıklarımız aynı… Hepimizin eksikleri fazlalıkları var ama insanız işte. En nihayetinde aynı canlı kategorisindeyiz. Fiziksel, zihinsel, ruhsal ne varsa eksik hissettiğimiz onlar bizi biz yapan şeyler... Belki hiç tamamlanamayacak ama bizi biricik ve farklı, bir yandan aynı da yapan şeyler... Farklılıkları sevmek diyorum... Farklı olanı benimsemek... Farklılığın içindeki biricikliği hem de aynılığı görmek...

Öyleyse temelde aynı olduğumuzu bilmek farklılıkları sevmeyi kolaylaştırabilir. Bir diğerine baktığınızda ondaki farklılığı kabul ederek, severek saygı duyarak karşılamaktan bahsediyorum. Ne kadar zor olabilir ki? Bir insanı olduğu gibi farklılıklarıyla bütünüyle görmek ve sevmek... Ona baktığında o insanın varoluşsal sancılarını, insan olmanın gerektirdiği bir yerden duymak...

Yani öyle işte… Hepimiz farklıysak aslında bir o kadar da aynıyız... Ben birine baktığımda hem onun tüm farklılıklarını görür hem de ne kadar aynı olduğumuzu düşünürüm hep... Çünkü baktığımda gördüğüm şey tüm farklılıklarıyla aslında yalnızca bir insandır…

Klinik Psikolog Eda Şentürk Malkav

edamalkav@gmail.com

www.edamalkav.com

@psikologedamalkav

0555 099 05 01