Normal bir sivilce sandı! Yaşadıkları film gibiydi: 'Çocuklardan uzak durman gerekiyor'
Yoğun geçen bir günün ardından işteki son seansını bitirdi, tam çıkacakken ısrarla bir numara tarafından arandığını gördü. Doğum gününde telefondaki sesten aldığı "Acilen hastaneye gel" uyarısı Şevket Doğular'ın hayatını baştan aşağı değiştirdi. Ufacık bir sivilceden kanser tanısı alan Doğular, yaşadıklarını 'Sen Anlat' okuyucuları için anlattı.
Betül Topaklı / Milliyet.com.tr - Şevket Doğular, 1997 yılında Anadolu’nun sakin bir şehri olan Burdur’da dünyaya geldi. Annesi hemşire, babası memurdu. Ailenin en büyük çocuğu olması dolayısıyla 3 kardeşine abilik yapmasının yanı sıra küçüklüğünden beri her zaman hayvanlara, yaşlılara, kendinden küçüklere ve yardıma ihtiyacı olan herkese yardımcı olmaya çalışarak büyüdü. Çünkü ailesinden hep bu yönde örnekler gördü, nasihatler dinledi. Babası hep oğluna, “Konuşmadan önce dinle, ne iş yaparsan yap ama kendine, ailene ve ülkene faydalı biri ol” diyordu. Annesinin hemşire, büyükninesinin siğil ve cilt kızarıklığı gibi cilt problemlerinde herkese yardım etmesi dolayısıyla şifacı özelliği taşıması, büyük dedesinin de sağlıkçı olması Şevket’i de sağlık alanında bir meslek seçmeye yöneltti.
EĞİTİMİNİ ALDI, ERGOTERAPİST OLDU
Şevket, liseye kadar olan eğitimini Burdur’da tamamladıktan sonra İstanbul’da tam burslu “ergoterapi” lisans bölümünü kazandı. Ancak okula başladığı dönemlerde “ergoterapi” neredeyse hiç bilinmiyordu. Şu anda da hâlâ bilinirliği az bu bölümde insanlara 'biricik ve 'özel' olarak yaklaşıyordu. Ayrıca duyusal-fiziksel-psikososyal ve bilişsel olarak bütüncül bir değerlendirmeyle bireylerin günlük yaşamındaki aktivitelerine de odaklanması yani yaşamın çok içinde olmasından etkilendi. “İşte hayallerimdeki meslek” diyerek bu bölümde okumaya karar verdi. Ergoterapist olarak hastaneler, rehabilitasyon merkezleri, huzurevleri, okullar, fabrikalar, halk sağlığı ve iş sağlığı merkezleri, özel eğitim kurumları, üniversite ve adli kurumlar gibi birçok farklı alanda çalışabilecekti. Şevket de mezun olduktan sonra pediatri alanında otizm, serebral palsi, down sendromu gibi tanı gruplarıyla çalışmaya başladı.
'ÇOCUKLARDAN UZAK DURMAN GEREKİYOR'
Çalışma hayatı boyunca farklı klinikler, rehabilitasyon merkezleri gibi farklı kurumlarda görev aldıktan sonra suyla tanıştı. Türkiye’de ilk defa su içi duyusal müdahalelerde bulunulduğu, özellikle otizm gibi sosyal sınırlılıkları olan tanı gruplarının da hizmet alabildiği bir akuaterapi yani su terapisi merkezinde bu alandaki ilk ergoterapistlerden biri olma fırsatı yakaladı. Bu durum onun hayatında "işte bu" dediği dönüm noktalarından biriydi. Çünkü ulusal basında geniş yer bulan bu durum sayesinde ilham olmayı başardı. Tam da bu sırada Ergoterapi Anabilim Dalı’nda yüksek lisansa başladı. Yani hayatında her şey çok yolunda görünüyordu. Ancak unuttuğu bir şey vardı, kendini ve bedenini ne kadar dinliyordu?
"Yoğun ve her zamanki gibi geçen bir günün ardından işteki son seansımı bitirdim, tam çıkacakken ısrarla yabancı bir numara tarafından arandım. Telefondaki kişi, acilen hastaneye gelmem gerektiğini söyleyip telefonu kapattı. O gün yani doğum günümde, önemsemediğim sivilceye benzeyen yaranın tümör olduğunu yani lenf kanserinden kaynaklandığını öğrendim. Hastaneyle ilgili aklımda kalan en üzücü şeylerden biri ise doktorun 'Çocuklardan uzak durman gerekiyor' dediği andı. Bu, çocuklarla çalışan bir terapistin duyacağı en zor cümlelerden biriydi. Bu hastalık, kimi büyük kimi küçük birçok rolden ve alanlardan oluşan hayatların ortasına gelip konuyor, nasıl ki vücudumuzda çoğalmaya başlıyorsa işte diğer tüm alanlarda da çoğalmaya başlıyor ve her şey onun yanında küçücük kalıyordu." - Şevket Doğular
YAŞADIKLARI FİLMLERDEKİ GİBİYDİ
Hastalığını öğrendikten sonra Şevket için ne kadar kazanacağı, ailesiyle olan ilişkileri, arkadaşlarıyla hangi mekanda neler yapacağı gibi durumların hepsi silindi. Yaşadığı duygular filmlerde gördükleriyle aynıydı. Her şey bulanıklaştı, her şey sessizleşti sadece kendisiyle kaldı. Bu sahneler ona abartı gelirdi ancak birebir aynılarını yaşıyordu. Şevket, ilk şoktan sonra biraz daha rahatladı. Çünkü sevdiği insanlar sarıp sarmalamaya başladıktan sonra kendini sonsuz sevgi selinin içinde buldu. Yanında onun için kaygılanan, gözyaşı döken, bir an olsun ümitsizliğe kapılmasına izin vermeyen ailesi, dostları, her gün dualar eden miniklerin aileleri vardı. Çok mutluydu, çok seviliyordu.
NORMAL BİR SİVİLCE GİBİ ÇIKTI
Şevket, hastalığı için tanı alan insanlardan genelde geçmeyen ağrılar, gece terlemesi, yüksek ateş, ele gelen kitle gibi belirtiler olduğunu duyardı. Bir cilt kanseri türü olan melanomlardan, ağrısız zamanla artan ve büyüyen lekeler olarak bahsediliyordu. Ancak ondaki biraz daha farklıydı. Önce normal bir sivilce gibi çıktı ancak 2 hafta içinde iyileşmek yerine etrafı morarmaya başladı. Sonrasında da açık yaraya dönüştü. Morarma artana kadar Şevket de çok önemsememişti. Ancak antibiyotikli kremler sürmesine rağmen açılmaya başlayınca hastaneye gitti. Alınan parça sonrası uzun ve yorucu bir tahlil bekleme neticesinde T hücreli lenfoma tanısı aldı.
"Sonrasında hemen ilaçlara başladım. Tedavimin yanında diyetisyenle çalıştım, psikolojik destek aldım ve egzersiz uyku gibi rutinlerime çok dikkat ettim. Çok şükür bazı zamanlarda zorlansam da benim için rahat geçti. Burayı özellikle söylüyorum çünkü ilaç tedavilerinin yanında yaşam tarzı ve beslenme gibi faktörlere dikkat etmek çok çok önemli. Benim bu süreçteki en büyük zorluğum kendimle olan yüzleşmem oldu. 'Öz'e dönüş, 'nasıl' ve 'nede' sorularını hiçbir çeldirici olmadan kendime sordum. Aydınlandım, her duyguyu yaşadım, hepsini kabul ettim, vedalaştım, affettim. İlk başlarda aynaya bile bakamazken sürecin sonuna geldiğimde sosyal medyada tüm gerçekliğiyle hikâyemi paylaşmaya karar verdim. Böylece benim için milyonlara ulaşan yeni bir yolculuk başlamış oldu." - Şevket Doğular
HASTALIĞINDAN TAMAMEN KURTULDU
Tedavisini tamamlayan ve hastalığından tamamen kurtulan Şevket Doğular, sözlerini şöyle noktaladı:
"Hayat dediğimiz incecik çizginin üzerinde emin adımlarla yürüyorum sanırken ufacık bir sendelemede görüyor insan ne çok yükle ayakta durmaya çalıştığını. Peki tüm dengeler altüst olunca, başımıza büyük olaylar ya da zor sınavlar gelince mi göreceğiz? Lütfen artık kendimize bunu yapmayalım. Acılara 'Bu da bizim sınavımız' demeyi bırakalım, en çok yara aldığımız yere 'Ben de böyleyim işte' deyip geçmeyelim. 'Bedenim, duygularım bana ne anlatıyor?' deyip dinlemeyi öğrenelim. Sağlıklı yaşam ilkelerine uyalım, rutin sağlık kontrollerimizi ihmal etmeyelim ve en önemlisi kendimizi sevmeyi öğrenelim."
