"Damların Efendileri" bir arada

Kedilerle insanların ilşkisi biraz karışık. En azından benim gözlemim böyle.

Bazı insanlar kedilere çok düşkün, bazıları pek sevmez. Hatta nankör diye yaftalamışlardır.

Özellikle ev kedilerinin, sahipleriyle aynı alanı paylaşmalarına rağmen, kendi özgür alanlarını yaratma konusunda ısrarcı davrandıkları iyi bilinir.

Zaman zaman sizi kendi evinizde misafirmiş gibi hissettirecek kadar eve hakimdirler.

Kolay hayvanlar değillerdir. Sezgileri güçlüdür, kolay kandıramazsnız, tavlayamazsınız.

Ama tahmin edersiniz ki, kediler yalnızlığa iyi gelir.

Bu yüzden mi bilinmez ama yazarların kedi tutkusu malum. Pek çok yazar, şair, edebiyatçı kedileriyle anılır. Pek çoğu sadece evlerinde değil, eserlerinde de onlara yer vermiştir.

Köpekler kadar olmasa da kedilerin de kendine özgü özelliklleriyle edebiyatta çokça yer aldığını biliyoruz.

Kara kedi, ciğercinin kedisi, sokak kedisi, ev kedisi, nankör kedi, bencil kedi, toplumsal sınıf göstergesi olarak kedi. Ya da ünlü Çizmeli Kedi.

Türk edebiyatında olduğu kadar, dünya edebiyatında da kedilerin anlatıldığı hikayeler pek çoktur.

İşte tam bu noktada, raflarda yeni yer alan, Lemur Yayınevi'nden pek taze çıkmış bir kitabı elimde tutuyorum ve sizinle paylaşıyorum: Damların Efendileri

Kapağı da ismi kadar pek şık olan bu kitap, on üç kedi hikayesi barındırıyor.

Kedi severlere, kedisi olanlara özellikle önereceğim bu kitap sadece bu yönüyle değil, aralarında Mark Twain, Algernon Blackwood, Honore De Balzac, Edgar Alan Poe gibi dünyaca ünlü yazarları bir araya getirmesiyle de tam bir başucu kitabı olmaya aday.

Gelelim hikayelere...

Kitap nispeten karanlık bir öykü ile başlıyor. Mary E. Wilkins Freeman'ın öyküsü, açlıktan ölmek üzere olan bir kedinin avladığı farklı hayvanları bir yabancıyla paylaşımını ve bu süreçte kurdukları bağı anlatıyor.

Epey ilginç bir ilişki ve anlatım diyebilirim.

Elbette çok ipucu verip, okuma keyfinizi baltalamak istemiyorum.

Kedinin esrarengiz güçlerinin ön plana çıktığı, Algernon Blackwood'un Psişik İstila hikayesi çok sürükleyici.

"Özellikle kedilerin fotoğtaf makinesine göre bile daha detaylı ve insan organlarının erişebileceğinin ötesinde bir öngörü alanının bilincinde olduğuna inanıyordu."

G.H Powell, Mavi Peri hikayesinde, bir İran kedisinin yeri geldiğinde bir yılanla bile başedebileceğini ayrıntılarıyla aktarıyor.

Edgar Allan Poe'nun ünlü Kara Kedi'si ise kindar bir kediye iyi bir örnek.

Mark Twain'in kedi hikayesi ise diğerlerine nazaran yüzde bir tebessüm bırakan cinsten.

Genel olarak kitaptaki kediler birbirlerinden bağımsız özellikler taşıyor. Kimi, hikayenin tam merkezinde yer alırken, kimisi de önemli bir yan figür olarak karşımıza çıkıyor.

"Damların Efendileri" bir arada, bu kitapta.

Keyifli okumalar dilerim.

@hulyoalkan