Kur’an-ı Kerim’de diğer kutsal kitaplar

Kutsal kitaplar, insanların hem dünya hem de ahiret hayatında daha mutlu ve huzurlu bir yaşam sürmeleri için gönderilmiştir. Yüce Allah’ın insanlara gönderdiği kutsal kitaplar iki grupta toplanmaktadır. Bunlar “suhuf” ve “kutsal kitap”lardır. Suhuf, sahife (sayfa) kelimesinin çoğulu olup küçük topluluklara ihtiyaçları doğrultusunda gönderilen ve birkaç sayfadan oluşan küçük kitap veya risalelerdir. A’lâ sûresi 87/18-19. ayetlerinde, “Doğrusu bunlar ilk sahifelerde, İbrahim ve Musa’nın sahifelerinde de vardır” buyrulması, ihtiyaçlar doğrultusunda Yüce Allah’ın bazı peygamberlere sahifeler halinde ilahî mesajlarını gönderdiğini göstermektedir.

Zaman ve şartların gelişmesi, insanların çoğalması, ihtiyaç ve beklentilerin değişmesi sonrasında Yüce Allah, suhuflara göre daha hacimli olan ilahî kitaplar göndermiştir. Bu ilahî kitaplar, inanç öğretisi yanında insanların kulluk vazifelerini, birey ve toplum olarak uymaları gereken evrensel mesajları içermektedir.

Tora diyorlar

Dört büyük kitap olarak ifade edilen bu kitaplar: Tevrat, Zebur, İncil ve Kur’an-ı Kerim’dir. Tevrat Kutsal kitapların ilki olan Tevrat, Hz. Musa’ya indirilmiştir. Kur’an’da “... şüphesiz biz, içinde hidayet ve nur bulunan Tevrat’ı indirdik...” (el-Mâide 5/44) denmektedir. Müslümanlar, Kur’an-ı Kerim’e inandıkları gibi, Hz. Musa’ya inen asıl Tevrat’a da inanmakla yükümlüdürler. Hz. Musa, İsrailoğullarına peygamber olarak gönderilmiştir.

İsrailoğulları, Hz. Musa’nın vefatından sonra Allah’ın kendilerine göndermiş olduğu Tevrat’ın emir ve yasaklarına uymadıkları gibi, zamanla Tevrat’ı tahrif etmişlerdir. Daha sonra İsrailoğullarının farklı milletlerin egemenliği altına girmesi ve yıllarca sürgün hayatı yaşamalarından dolayı Tevrat’ın Allah’tan gelen asli şekli korunamamıştır. Tevrat’ın aslı yani orijinal hali kaybolunca Yahudi din adamları Tevrat’ı yeniden yazmışlardır. Yahudiler, bizim Tevrat olarak ifade ettiğimiz kutsal kitaba “Tora” demektedirler.

Kutsal kitapların ikincisi olan Zebur, Hz. Davud (a.s.)’a gönderilmiştir. Kuran-ı Kerim’de Zebur’un Hz. Davud’a gönderildiği şu şekilde ifade edilir: “... Gerçekten biz, peygamberlerin kimini kiminden üstün kıldık. Davud’a da Zebur’u verdik.” (İsrâ, 17/55). Zebur, ilahî kitaplar arasında hacimce en küçük olanıdır ve yeni hükümler getirmeyerek Tevrat’ı tasdik etmektedir.

Filistin bölgesinde doğdu

Bugün elimizde Zebur’un gerçek nüshaları veya Zebur adıyla başlı başına bir kitap bulunmamaktadır. Bilakis, Tevrat’ın sonuna eklenmiş bulunan “Mezmurlar” bölümünün Zebur nüshalarından oluştuğu ifade edilmektedir. Mevcut Zebur nüshaları, içerik açısından diğer kitaplardan ayrılarak daha çok, coşkun bir söyleyiş ve ilahilerden, Allah’a övgü ve hikmetli sözlerden ve birtakım nasihatlerden oluşmaktadır.

İlahî kitapların üçüncüsü olan İncil, Yüce Allah tarafından Hz. İsa’ya gönderilmiştir. Hz. İsa bugünkü Filistin bölgesinde doğmuş ve orada yaşayan İsrailoğullarına gönderilmiştir. Dolayısıyla Hz. İsa ve İncil kendisinden önce gelen Hz. Musa ve öğretisine tabi olarak onları tasdik eder. Kuran-ı Kerim’de bu konu şöyle ifade edilmektedir:

“O peygamberlerin peşinden, kendisinden önce gönderilen Tevrat’ı tasdik eden (doğrulayan) Meryem oğlu İsa’yı gönderdik. Ve ona, içinde hidayet ve nur olan, kendisinden önceki Tevrat’ı tasdik eden ve Allah’tan sakınanlar için bir hidayet ve öğüt olarak İncil’i verdik” (el-Mâide 5/46). İncil’e Hz. İsa’ya gönderildiği şekliyle iman etmek, İslam inancının gereğidir. Fakat günümüzde İncil’in orijinal metni mevcut değildir. Hz. İsa’dan yıllar sonra insanlar tarafından yazılan çeşitli İnciller bulunmaktadır.

4 İncil vardır

Hıristiyanlar tarafından kabul edilen İnciller dört tanedir. Bunlar: Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncilleridir. Bu İnciller, bunları yazan kişilerin adlarıyla anıldıkları için bu şekilde isimlendirilmişlerdir. İncillerde, Hz. İsa’nın hayat hikâyesi, peygamberliği süresince karşılaştığı sıkıntılar ve doğruluk, dürüstlük, sevgi ve hoşgörü gibi ahlakî değerler yer almaktadır. Hıristiyanlar sadece İncil’e değil, İncil’le birlikte Tevrat, Zebur ve Hz. Musa’dan Hz. İsa’ya kadar olan diğer peygamberlere ve bazı havarilere geldiği inanılan mesajları da içeren Kitab-ı Mukaddes’e inanırlar. Kitab-ı Mukaddes’in İncil’i oluşturan kısmına Yeni Ahit (Ahd-i Cedid), diğer kitapların oluşturduğu kısmına ise Eski Ahit (Ahd-i Atik/Ahd-i Kadim) denmektedir.

(Diyanet’in yayımladığı Kuran-ı Kerîm’i Anlamak adlı eserden yararlanıldı)

Şemsi Paşa Camii (Kuş konmaz camii)

İstanbul’un Üsküdar ilçesi, Şemsi Paşa Caddesi’nde bulunan Osmanlı döneminden kalma bir camidir. Salacak sahilinde yer alan sami İstanbul Boğazı’nın Marmara’ya açıldığı bir noktadadır. Karşısında da Galata Köprüsü ve Haliç uzanır. Caminin Üsküdar’a bakan tarafında yani eski tütün fabrikasının yerinde bir de Sarayı vardı. Vezir Şemsi Ahmed Paşa tarafından 1580’de Mimar Sinan’a yaptırılmıştır. Şemsi Paşa’nın türbesi caminin sol yanında bitişiktir ve denize bakar. Cami ile medrese arasındaki avlu bölümünde bir su deşarj rögarı vardır. Bu, Mimar Sinan’ın yaptığı eserlerin tümünde tek örnektir. Cami denize yakın olduğu için lodoslu havalarda, avlu duvarını aşıp pencerelerden camiye giren deniz suyu bu rögar vasıtasıyla denize tahliye edilir.

Mimar Sinan’ın minareye yerleştirdiği özel bir kafes ve caminin bulunduğu yerden dolayı oluşan rüzgâr akımı nedeniyle camiye kuş konmaz. Bu sebeple halk arasında da “kuş konmaz cami” olarak anılmaktadır.

Cami avlusu L planında olup avlu kapısından girişte solda görülmeye değer bir tarihi çeşme su haznesi vardır. L şeklindeki hazirenin cami kıble duvarı ile avlu duvarı arasında 15 kadar tarihi kabir ve taşları vardır. Bu kabirler son restorasyonda meydana çıkarıldı. Ayrıca çıkarılan bazı tarihi mermer taş eşyalar duvarlara monte edilerek güzel bir görünüme kavuşturulmuştur. Caminin minaresi kesme taştan, tek şerefeli ve şerefe korkulukları mermer şebekelidir.

Kıyamet günü abdest organları parlayacak

Peygamber Efendimiz âdeti olduğu üzere, bir gün sahabilerle birlikte bir kabristana uğradı ve “Esselamü aleyküm ey müminler diyarı(nın sakinleri)!” diyerek selam verdi. Sonrasında ise, “İnşallah biz de size katılacağız, (ancak din) kardeşlerimizi (dünyada) görmüş olmayı çok arzu ederdim” diye ekledi. Bunu duyan sahabiler merakla, “Ya Resülallah! Biz senin kardeşlerin değil miyiz?” dediler. Allah Resulü, “Siz benim ashabımsınız, kardeşlerim ise henüz (dünyaya) gelmeyenlerdir” buyurdu.

Bunun üzerine ashab-ı kiram, “Ümmetinden henüz dünyaya gelmeyenleri nasıl tanıyacaksın Ya Resûlallah?” diye sordular. Resûlullah şöyle dedi: “Bir adamın siyah atlar arasında, alınları ve ayakları beyaz atları olsa, onları tanımaz mı?” Yanında bulunanlar, “Elbette tanır” cevabını verdiler. Bunun üzerine Resûl-i Ekrem, ümmetinden hiç görmediği insanları kıyamet gününde nasıl tanıyacağını, müjde niteliğindeki şu cevabıyla bildirdi: “İşte benden sonra gelecek olan kardeşlerim, aldıkları abdestten dolayı kıyamet günü abdest azaları parlayarak gelecekler. Ben de onları Kevser havuzu başında karşılayacağım” (Müslim, Tahâret, 39).