En Güzel Can Yücel Şiirleri: Anlamlı, Etkileyici, Dokunaklı En Sevilen Can Yücel Aşk Şiirleri

Türk edebiyatının ölümsüz şairlerinden Can Yücel 22 sene önce vefat etmesine rağmen hala severek okunan şairlerdendir. Eserleri ile büyük yankı uyandıran Can Yücel 1926 yılında İstanbul’da doğmuştur. Eski milli eğitim bakanlarından Hasan Âli Yücel'in oğlu olan Can Yücel uzun yıllar çevirmen ve şair olarak yaşamını sürdürmüş ve onlarca eser ortaya koymuştur. ANLADIM Bunca zaman bana anIatmayaçaIıştığını,kendimibuIduğumda anIadım. Herkesin mutIu oImak için başka bir yoIuvarmış, Kendi yoIumu çizdiğimde anIadım.. Bir tek yaşanarak öğreniIirmiş hayat,okuyarak,dinIeyerek değiI.. BiIdikIerini bana nedenanIatmadığını, anIadım.. Yüreğinde aşk oImadan geçen hergünkayıpmış, Aşk peşinden neden yaIınayakkoştuğunu anIadım.. Acı doruğa uIaştığındagözyaşı geImezmiş gözIerden,Neden hiç ağIamadığınıanIadım.. AğIayanı güIdürebiImek,ağIayanIaağIamaktan daha değerIiymiş, Gözyaşımı kahkaya çevirdiğindeanIadım.. Bir insanı herhangi biri kırabiIir, ama birtek en çok sevdiği acıtabiIirmiş, Çok acıttığında anIadım.. Fakat,hakedermiş seviIen onun için döküIen herdamIa gözyaşını, GözyaşIarıyIa birIikte sevinçIerterkettiğinde anIadım.. YaIan söyIememek değiI, gerçeğigizIememekmiş marifet, Yüreğini eIime koyduğunda anIadım.. ”Sana ihtiyacım var, geI ! ”diyebiImekmiş güçIü oImak, Sana ”git” dediğimde anIadım.. Biri sana ”git” dediğinde, ”kaImak istiyorum”diyebiImekmiş sevmek, Git dedikIerinde gittiğimde anIadım..Sana sevgim şımarık birçocukmuş,her düştüğünde zırıIzırıI ağIayan,Büyüyüp bana sımsıkısarıIdığında anIadım.. Özür diIemek değiI, ”affet beni” diyehaykırmak istemekmiş pişman oImak, Gerçekten pişman oIduğumda anIadım..Ve gurur, kaybedenIerin,acizIerin maskesiymiş, Sevgi doIu yürekIerin gururu oImazmış, Yüreğimde sevgi buIduğumda anIadım.. ÖIürcesine isteyen,bekIemez,sadece umut edermişbir gün affediImeyi, Beni afetmeni öIürcesine istediğimdeanIadım.. Sevgi emekmiş, Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacakkadar sevmekmiş CAN YÜCEL SEVGİ DUVARI Sen miydin o yalnızlığım mıydı yoksaKör karanlıkta açardık paslı gözlerimiziDilimizde akşamdan kalma bir küfürSalonlar piyasalar sanat sevicileriDerdim günüm insan arasına çıkarmaktı seniYakanda bir amonyak çiçeğiYalnızlığım benim sidikli kontesimNe kadar rezil olursak o kadar iyi Kumkapı meyhanelerine dadandıkÖnümüzde Altınbaş, Altın Zincir, fasulye pilakisiArdımızda görevliler, ekipler, Hızır PaşalarSabahları açıklarda bulurlardı leşimiÖyle sıcaktı ki çöpcülerin elleriÇöpcülerin elleriyle okşardım seniYalnızlığım benim süpürge saçlımNe kadar kötü kokarsak o kadar iyi Baktım gökte bir kırmızı bir uçakBol çelik bol yıldız bol insanBir gece Sevgi Duvarını aştıkDustuğum yer öyle açık seçik kiBaşucumda bi sen varsın bi de evrenSaymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimiYalnızlığım benim çoğul türkülerimNe kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi CAN YÜCEL BAĞLANMAYACAKSIN Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.O olmazsa yaşayamam. demeyeceksin.Demeyeceksin işte.Yaşarsın çünkü.Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın. Ve zaten genellikle o daha az sever seni,Senin onu sevdiğinden.Çok sevmezsen, çok acımazsın.Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.Senin değillermiş gibi davranacaksın.Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten dekorkmazsın. Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.Çok eşyan olmayacak mesela evinde.Paldır küldür yürüyebileceksin.İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.Gökyüzünü sahipleneceksin,Güneşi, ayı, yıldızları... Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.O benim. diyeceksin.Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan bir şeylerin...Mesela gökkuşağı senin olacak.İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.Mesela turuncuya, ya da pembeye.Ya da cennete ait olacaksın. Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın.Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak... CAN YÜCEL HER ŞEY SENDE GİZLİ Yerin seni çektiği kadar ağırsın,Kanatların çırpındığı kadar hafif..Kalbinin attığı kadar canlısın,Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...Sevdiklerin kadar iyisin,Nefret ettiklerin kadar kötü..Ne renk olursa olsun kaşın gözün,Karşındakinin gördüğüdür rengin..Yaşadıklarını kâr sayma:Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan yaşa,Sevdiğin kadardır ömrün..Gülebildiğin kadar mutlusun.Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksinSakın bitti sanma her şeyi,Sevdiğin kadar sevileceksin.Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değerVe karşındakine değer verdiğin kadar insansın.Bir gün yalan söyleyeceksen eğer;Bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın.Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret,Ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın.Unutma yagmurun yağdığı kadar ıslaksın,Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak.Kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsınVe güçlü hissettiğin kadar güçlü.Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin..İşte budur hayat!İşte budur yaşamak,Bunu hatırladığın kadar yaşarsınBunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsünVe karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursunÇiçek sulandığı kadar güzeldir,Kuşlar ötebildiği kadar sevimli,Bebek ağladığı kadar bebektir.Ve herşeyi öğrendiğin kadar bilirsin,bunu da öğren,Sevdiğin kadar sevilirsin... CAN YÜCEL 20 YAŞ 35 YAŞ 40 YAŞ VE BUGUNKİ BEN -Şunları bir araya toplayayım. Bir güzel muhabbet edelim- diye düşündüm. Mutfak işinden de anlarım.Donattım sofrayı.Bayağı uğraştım.Hepsinin, ayrı ayrı ne yemekten, ne içmekten hoşlandığını iyi bilirim.Bayağı da para gitti. Birinin yediğini öbürü yemez.Ötekinin içtiğini beriki içmez.Dört kişilik sofra kurdum. Mumları da yaktım.Bak hepsi, Erick Satie severdi.Hatırladım.Müziği de ayarladım. Geldiler. 20 yaşında ben,35 yaşımda ben,40 yaşımda ben vebugünkü ben dördümüz. Birden 20 yaşımı, 35 yaşımın karşısına oturttum.40 yaşımın karşısına da, ben geçtim.Yirmi yaşım, otuz beş yaşımı tutucu buldu.Kırk yaşım ikisinin de salak olduğunu söyledi. Yatıştırayım dedim.-Sen karışma moruk- dediler. Büyük hır çıktı.Komşular alttan üstten duvarlara vurdular.Yirmi yaşım kırk yaşıma bardak attı. Evin de içine ettiler. Bende kabahat.Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine… CAN YÜCEL ÖLÜM VE OĞLUM Ölüm ve oğlum Ne yaman çiğköfteymiş ki bu ölümŞalgam suları iniyor şakaklarımdanben hala susuyorumGözlerimle taşlarcasına bir kör kuyuyu...Nerde kaldı bire saka kuşuSu gibi bildiğin o su kasidesi?Ve dudaklarımı sevsinlerbir barut bulutuyla sankiortadan biçilmiş bir güneşAynı çığlığı mı ezberleyecek dersinakşamcılar akşama tövbe edinceye dek Düzayaktı Attar A'met Efendiden Kartal Baba TekkesineBu seferki yolum iseardımdan gelen kolunölüsıra yürüyenkilden, kirloz bir bayrakepiy de yokuş üstelikve giderayakSırtına vurmuş yadaburuşuk bir şipka biberiniMeyvahoşa koşturuyormork çizmeleriyle bir kırkayakNasıl koşturduysa tulumbacılar eskidenyeşil karga tulumbalarını yangınaYandım diye böğürmüşümBöğrüm yiyince böğrümdeno çiğköfteyiYANDIM Öylebi kuşaktık ki biz oğlumyine de sen ölüyorsunboynuna sarılınca benVe o domuz var ya İncildekicümle günahı yüklenipuçuruma atlayan domuzBiz öyle bilem olamıyoruz...Meşksiz aşklarla senlerinbaşına tacettiğimizo güzelim elmayıUtanmadan o ulusalakbabamıza sunuyoruzkellerinizle birlikteBu gidişle korkarımbi tek ses kalacak bizdentıkırtısı fareninKendi tahta kuyruğunu kemiren Cama vurulmuş güneş kırıldıNar daneleri döküldü suyaYandım diye böğürüyorumAma bu kırkayak oynundaÖyle yakın ki ölümle oğlumUyak oluvermişler adetaBen ne demeye halaSözümona bir inci gibiAcının yanardağ bardağındaKendi kendime eriyim?Oysa bu dünya denen ağacınTürkiye denen çatağındaÖyle bir oğul var ki oğulÖlüme değil, ölümeYaşanmaya bi ölüm bal Cama vurulmuş güneş kırıldıNar daneleri döküldü suyaGayrı adam oldu diye babamOğlum beni sevse ya CAN YÜCEL BİR EŞİ OLMALI İNSANIN Bir eşi olmalı insanın:Bakarken yüreğinin kabardığı, gözlerinden gözlerine yüreğinin aktığı…Âşık olduğu bir eşi olmalı!Sabah gözlerini açtığında, yanında olduğunu görüp, şükürler etmeli Yaradan’a.Koklamalı saçlarını uyuyan eşine şefkatle bakıp, usulca dokunmalı yüzüne, Bir eşi olmalı insanın:Varlığını hissedebilmek için parmakları titremeli, incitirim korkusuyla.Sürekli çağlayan bir pınar olmalı gönlü.Kramplar girmeli midesine, onsuzluk aklına geldikçe! Bir eşi olmalı insanın:Rüzgâr onun kokusunu getirmeli, yağmur onun sesini.Elleri yanmalı ellerini tutabilmek için.Akşam onu görecek diye, pırpır etmeli yüreği. Kelebekler gibi olmalı insanın kalbi.Ayakları birbirine dolaşmalı heyecandan, eve dönerken eşi.Beklemek asırlar gibi uzun gelmeli.Gelişi ile sonsuz bir nur dolmalı içine. Bir eşi olmalı insanın:Yüzüne baktığında, konuşmadan anlamalı derdini, tasasını, öfkesini, sevincini, coşkusunu…Güven duymalı, her şeyiyle.Başını göğsüne koyup, huzurla uyuyabilmeli, tüm düşüncelerinden arınmış olarak.Babası, abisi, arkadaşı, dostu, sırdaşı, anası, çocuğu olmalı…Şımarabilmeli yanında. Kıskanılmalı zaman zaman da… Bir eşi olmalı insanın:Sabah yolcularken işine, içi acımalı, daha yollarken özlemeye başlamalı.‘Seni şimdiden özledim.’ Bir eşi olmalı insanın:Akşam dönüşünü beklemeli sabırsızlıkla.Gözleri yollarda kalmalı ve kapıyı çalmadan açmalı.Aşkla karşılamalı, hasretle sarılmalı boynuna, özlemle koklayıp öpmeli, yıllarca uzak kalmışçasına! Bir eşi olmalı insanın:Her günü bir başka güzel olmalı yaşamın;bir başka özel, bir başka soluklanmalı her anında.Verdiği hiç bir şeyin yeterli olmadığını düşünüp, kahrolmalı,daha fazla ne yapabilirim diye düşünmeli. Bir eşi olmalı insanın:Cennetten köşe almışçasına: Sevdiği, sakındığı, bakmaya kıyamadığı.Her bir hücresinden aşkın fışkırdığı.Çölde okyanusu yaşadığı bir eşi olmalı insanın. Ben seni ölene dek seveceğim boş laf!!!Ben seni sevdikçe ölmeyeceğim… CAN YÜCEL BİRAZ DEĞİŞTİM Biraz değiştim,Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar DeğiştimUnutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum,Bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seniBen benimle savaşıyorum,Seninle değil Sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın,ne kazanabileni ne de kaybedeniyim Sorun değilElbet AlışırımBiraz alıştım.Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar Alıştım!Varlığını istemediğim tüm eksik yanlarımVe çokluğunu da, yokluğunu da istemediğimiki arada bir derede duyguya alışıyorumBir yanım bırak diyor bir yanıma,Diğer yanım kesin değil! Henüz tanıştıkHer şey kadar, herkes kadar, sen kadar Tanıdığımı sandığım bana daha yakınım artıkDuvarlara anlatırken öğrendiklerim kendi hakkımdaVe aynalarda ağlarken gördüklerim kendi tarafımdaBir yanım memnun oldum diyor,bir yanım tanıyamadım dahaSamimi değilBir hayli kırıldımHer şey kadar, herkes kadar, sen kadar Canıma batan her halin felç gibi indi bedenimeGözlerimden tut da ciğerlerime kadar kırgınımAslında ne sana, ne olanlaraKendime kırgınım!..Maziye hiç değil, âna kırgınımAnlatamadığım, anlayamadığım masalların bana yaptıklarınaDinlediğim şarkılarda bana seni anımsatan şarkıcılaraBeni anladığın kelimelerin bana her şeyi anlatıyor gibi geliyor oluşunaBir hayli kırgınımBeni ben kırdım oysaİyi değilim.Galiba yoruldumHer şey kadar, herkes kadar, sen kadar Kalbime, kalbimi kanıtlamaktanVe kanıtladığıma kendimi inandırmaktanVe dahası kocaman bir sahada tek başına koşmaktan yoruldum.Aslında ne pişmanım ne de pes ediyorum!.. Sadece beni kaybettikçe seni kaybediyorum.Şu kalp denen, beni bana sorgulatıyor artıkKi seni sorgulamamasını nasıl beklerim?!.. Toprağa bakan yanım senden zaten ayrıSana bakan yanımsa toprakla aynıHıh! Ne yaparsan yap, gördüğünün seni görmesini bekleyemezsin! Gözlerim yorgunDudaklarım, dudaklarım hissizDokunulmadan geçen yıllar bana çok ağırSarılmadan geçip giden uğurlamaların, kavuşmaları hep beklentisizSöyleyemediklerini söylesen de şimdiSesine aşina yanım, onca sessizlikten sonra artık sağır!İsteyerek değil Çok çalıştımPaylaştığımız hayatımızda bıraktığın onca üstü kapalı git izineBeni yerle bir eden kendince açık olan her tepkineVe bende bana tanımadığım bir adamı göstermene rağmen,Gitmek için, bitmek için, sana huzur vermek için çok çalıştım. Daha önce de gitmiştimKendi isteğimleAnladım ki daha önce sevmemiştim! Çok çalıştım inanDeğişen yanımın aslında hep aynı olduğunu göstermeyeHer defasında daha da tozlanan canımı kırmadan korumayaVe alışmaya kendimeBu göz gözü görmez dumanlı halimeÇok alışmaya çalıştım hem de çok. Tanıştım seninle doğan yanımla da, ölen yanımla daBirini yaşattım! Yaşatıyorum da halaAma diğerinin ölmesine engel olamıyorum. Yorulmak, dinlenmekten geçmiyorAn be an çöküyor, insanın içindeki güçIşığı sönüyorBeyaza dönüyor rengi git gideHissizleşiyor. Ne yormak istedim Seni,Ne de yormak kendimiÇok çalıştımGitmeye de kalmaya daİkisi de aynı acı, ikisi de rezilDaha önce de gitmiştimAma böyle kalarak değilBöyle kalarak değil. CAN YÜCEL UNUTMA Yüreğinde bir ismin imzası varVe sen onu silemezsinSöküp atamazsın ne kadar uğraşsan daSeninle beraber büyür ıcındekı sızıİlk önce onu hissedersin başkasına dokunduğundaUnutma! Bir kere sevdin mi uzun uzun yanarsınSitemler.. öfkeler birikirken içindeSen azalırsın.Dilinde küfür elinde kadeh eksik olmazGünler böyle geçer. alışırsın…Unutma! Sabahlar artık gecikir.İster sağa dön ister solaGözüne uyku değil gidenin hayali gelir…Kendini şiirlere verirsinElin sigaraya gider her on dakika da birFena zehirlenirsin.Unutma! Bir süre güvenmeyeceksin kimseyeKendine sığınacaksınAşk konuşulduğunda sen susacaksınOf’larla ah’larla başlayacaksın her cümleyeÇevrende senden başka herkes haksız olacakSenin haklılığınsa çaresiz gidecek çöpe..Unutma! Bir gün kaldığın yerden başlayacaksınBiri seni bulacak…Önce korkacaksın eski acılara yakalanmaktanBiraz ürkeceksin.Ne kadar dirensen de nafileİnsansın sonuçta seveceksin….Eski acılara bakıp da küsme sevdalaraGavura kızıp da oruç bozulmazSök at kafandan acaba’ları!Bir kemik aynı yerdenİki defa kırılmaz..Artık kararmaz gecelerin.Bir daha yaşlar akmaz gözünden.Sabahların gecikmez.Kim bilir ağladığın günlere gülersinBir defa öldün ya zamanında?Bir daha ölmezsin… CAN YÜCEL SENİNLE YAŞLANMAK İSTİYORUM Seneler Geçsin,Sen Beni bil ben seni bileyim istiyorum.Benim olduğun kadar dostlarının,Dostlarının olduğun kadar benim ol istiyorum.Nice sıkıntı ve zorluk yaşayıp anlatalım.Yaşayalım ki, Öğrenelim hayatı ve destek çıkmayı.Birbirimizin omuzlarında ağlamalıyız.Sen çok dertlenip, içip arkadaşlarınla eve gelmelisin.Paylaşmalı ve beraber sıkılmalıyız.Öyle ki, yalnız sıkılmak sıkmalı bizi.Yaşayalım ki ,paramız olunca sevinelim.Güzel günlerimizi, evimizde, bir şişe şarap ve pijamalarımızla kutlamalıyız.Ya da bazen dostlarla ucuz biralar içerek. Böylece yaşamalıyız işte.Sonra çocuklarımız olmalı,Düşünsene senin ve benim olan bir canlı.Geceleri ağladıkça sırasıyla susturmalıyız.Sen arada mızıkçılık yapmalısın.Ve ben söylenerek sıranı almalıyım.Yorgun olduğum için yemek yapmamalıyım,Söylenerek yumurta kırmalısın. Hava soğukken birbirimize sıkıca sarılıp yatmalıyız.Zaman su gibi akıp giderken,Her şey yaşanmış bir hayatımız olmalı.Her şeye rağmen hiç bıkmamalıyız birbirimizden.Mutluda olsa, Kötüde olsa,Yaşadığımız günler bizim günlerimiz olmalı. Saçlara düşünce yada gidince aklar,Çocukları güvence altına alıp gitmeli bu şehirden.Kavgasız, Her sabah cinayetle uyanılmayan,Sessiz bir yere gitmeliyiz.Geceleri balkonda denizi seyredip,Sandalyelerimizde sallanmalıyız.Eve gelip benden kahve istemelisin.Çocuklar gelmeli ziyaretimize,Geçmişteki hareketli günlerimizi anımsamalıyız.Öyle sevmelisin ki beni,Bu yazdıklarım korkutmamalı seni,Tebessümler açtırmalı yüzünde.Bir gün bu hayatı bırakıp giderken,Sadece mutluluk olmalı yüzümüzdeBirbirimiz sevmenin gururu olmalıHer şeyde. CAN YÜCEL