“Mutluluğa hep geç kalkarım.
hep erken giderim mutsuzluğa,
ya her şey bitmiştir çoktan,
ya hiçbir şey başlamamıştır!”
Bütünüyle hikâyeler yazmamıştır Aziz Nesin. Damak tadında şiirleri çoktur.
Spor sayfasında köşe yazmayalı epey oldu. Maçlar vardı.
“90+3 Ege’de Futbol” köşemiz için yorumlara yoğunlaştık. Korona geldi. Maçlar bitti. Sayfada yer açıldı.
Mehmet Demirtaş, “Yaz bir köşe abi dedi, epeydir uzak kaldın”...
Şu günlerde zor şey, istediği müdürün.
Virüs öncesi en azından 7 Ege takımı izliyordum her hafta. Özet görüntüler, diğer ülkeler derken, bayağı yorgun düşüyorduk hafta sonlarında.
Haziranda başlayacakmış ligler. Öyle dendi. Umarım başlar. Az hasarla bıraktığımız yerden...
Yabancısı çok, aralara serpiştirilmiş yerlilerimiz de. İronik bir yaklaşım oldu. Yabancı karşıtı değilim. Ölçülü, dengeli, abartmadan olabiliyorsa.
En son abartmadan oynatılan ligi anımsamaya çalışıyorum, bulamıyorum.
***
Süper Lig’te 260, TFF 1. Lig’te 146 yabancı oyuncuyla oynanıyor futbol. Yineliyorum, yabancıya karşı değilim. Hele ırkçı hiç değilim. Ama bu kadarı da fazla abartılı değil mi? Niye böyleyiz?
Ayakları üstünde durabilen, kredi, borç kullanmadan, “Ben mali ve de kurumsal olarak özgürüm” diyebilen kaç futbol kulübü kaldı bu ülkede? “Yabancıda özgürsünüz dendi”.
Altyapı denen kurumları yok ettiniz. Yurt dışında oynayan futbolcular olmasa, ortaya eli ayağı düzgün bir ulusal takım koyamayacaksınız. Niye biz doğru, akılcı bir karışımı beceremiyoruz?
Niye biz altyapı dediğimiz kurumları sembolik, biraz da övgüyle varsayıyor, oralardan gelen genç adamlara yaşam hakkı ya da şöyle diyelim, fırsat tanımada cimri davranıyoruz? Akıl tutulması gibi...
Korkunuz nedir beyler? Batıyorsunuz... Borç yükünün üstesinden gelemiyorsunuz. Hâlâ tribün baskısı ya da başka nedenlerden söz edip apaçık gözlenen korkaklığınızla genç adamları kulübede eskitiyor, yaşlandırıyorsunuz.
18 Süper Lig takımının 17’sinde yerli Türk antrenörü var. Oyun alanındaki yabancı sayısı 260, ne yaman çelişkidir bu. Bir de bunlara iletişim kurabilmeleri için çevirmenleri ekleyin. Yani tercümanlar...
17 teknik adamın da futbolculuk yaşamlarına tanıklık ettim. Onları iyi izledim. Bugün oynasalardı çoğunluk kulübede sırasının gelmesini bekleyecekti. Gel de gözyaşı dökme bu garip çelişkiye.
***
Şimdi gelelim bu manzara karşısında kulüplerin mali yapılarına, gelir-gider dengelerine... Ya ne dengesi, ben de denge yazıyorum...
Ayrımsız hepsi yalpalıyor, finansman darboğazı yaşıyorlar. Maçları yayımlayan kurum, bittim derse onlar da bitecek. Oyun alanında sergilenen futbol zaten bir şeye benzemiyor.
Birkaç takımın dışında tribünler, birkaç çiğdem çıtlatan dışında takımları destekleyen 10-15 amigo, hepsi bu.
Şimdi bu durumu daha uzatmanın pek bir âlemi yok. İzninizle, bu yazıyı ünlü, değerli bestekâr Rakım Erkutlu’nun bestelediği, sözlerini Nâhit Hilmi’nin yazdığı nihavent bir şarkıyla bitirelim:
“Hayal içinde akıp geçti ömrü derbederim.”
