Tanıdığım, tanıdığımı sandığım, az tanıdığım, yeni tanımaya başladığım kişilere karşı elimden geldiğince hoşgörülü olmaya çalışırım.
Çok önemsediğim şeylerden biridir hoşgörülü olabilmek! Genetik bir özellik değil, edinilen ve hatta öğrenilen bir kavram hoşgörü!
Genelde tohumları aile ortamında atılır. Hoşgörülü aile ortamında yetişen, böyle ebeveynlerle büyüyen kişilerin genelde bu özelliği edinmesi beklenir.
Hoşgörü kavramı, içinde bolca anlayış, anlamaya çalışmak, tolere etmek, sabır barındırır. Olaylara yaklaşımı daha sıcak, hemen yargılamayan, önce anlamaya çalışan, anlamasa bile hala şans vermeyi deneyen, kınamayan bir tutumdur.
Size böyle davranıldıysa, uygun davranış şeklinin bu olduğu öğretildiyse hoşgörüyü bir beceriye dönüştürme şansınız yüksektir.
---
Eğer hoşgörünün hiç olmadığı, katı, yargılayan, esnemeyen bir aile ortamında büyüdüyseniz veya sürekli hoşgörüsüz insanlara tosladıysanız, hoşgörüyle pek de tanışmadıysanız bunu beceri olarak edinmekte zorlanabilirsiniz.
Veya tam tersine hoşgörüye hasret olduğun için tam da kendini bu yönde geliştirmek isteyebilirsin.
Nedense hoşgörülü olmayı aşırı tavizkar olmak, şımartmak, her şeye izin vermek, gereksiz yere hataları görmezden gelmek, kendini ezdirmek gibi görenler var.
Yani kimilerine göre hoşgörülü olmak aslında insanın başını derde sokan bir durum!
“Çocuklarına hoşgörülü olursan şımarırlar, sevdiğine hep hoşgörülü olursan seni ezer, her şeyi böyle yumuşak karşılarsan gün gelir saf durumuna düşersin” diye inananlar hoşgörüyü bir tür saflık olarak niteler.
Bana kalırsa hayatın kilit kavramlarından birisi ve herkesin alet çantasında olması gereken bir özellik! Hoşgörülü olabilmek için öncelikle sevmeyi bilmek gerekir. Ve bir de kendini tanımak ve anlamak!
---
Kendimi seviyorsam, tanıyorsam, etrafımı da anlamaya çalışırım. İnsanların kusurlarını hemen görmek, belirlemek, gözlerine sokmak, yüzlerine vurmak en kolayıdır! Bunu herkes yapabilir.
Ama birisi hata yaptığında, onu anlamaya çalışmak, sabırlı olmak, hemen yargılamamak, benim bakış açıma ters düşse bile olayı onun penceresinden görmeye çalışmak, en önemlisi esnek bir bakış açısına sahip olabilmek çok önemlidir!
Tabii bu hoşgörünün kararı, ayarı, dengesi çok önemlidir. Hoş görmek adına görmezden gelmek, umursamamak, boş vermeye başlamak doğru bir tutum değildir. O zaman hoş görmüyorsunuz da umursamıyorsunuz ve tutumunuzun adını yanlış koyuyorsunuz demektir.
---
Hoşgörülü insanlara bayılırım, size kendinizi çok iyi hissettirirler. Onların yanında kendiniz gibi olabilir, sürekli hata yapma kaygısı taşımaz, anlaşıldığınızı hissedersiniz.
Hoşgörülü insanları suiistimal edenlere hiç dayanamam, onları kötü niyetli bulurum. Karşısındaki insan esnek, anlayışlı, tolere edebilen biri diye onun yanında düşünmeden, nasılsa o anlayış gösterir diye düşüncesiz davranıyorsanız, ona haksızlık edersiniz.
Bu durum, hoşgörüsüz bir öğretmenin yanında mum gibi olan öğrencilerin hoşgörülü öğretmenin dersini şamataya çevirmesi gibidir!
Hoşgörülü insanların keyfini çıkarmak lazım, canını sıkıp üzmek, onları kırmak yerine bu gibi insanların çoğalmasını sağlamak gerek! Her zaman, her yerde bulunmuyorlar.
Hoşgörmek bazen imkânsızdır
Ne yaparsam yapayım hiç hoş görülü olamadığım durumlar vardır, sizin de mutlaka vardır. Bunlar kırmızı çizgilerimizdir, bunu aşanları hoşgörü de kurtaramaz!
Benim mesela şımarıklığa, haksızlık yapanlara, başkalarına bilerek ve isteyerek kötü davrananlara, kendinden başka kimseyi umursamayan bencil insanlara ve biraz daha uzar gider bu liste, tahammülüm yok.
Ayrıca bu gibi kişilere karşı hoşgörü stoklarımda tükenmiş durumda!
Bazen bu kuralınızı çiğnersiniz, sizin için çok hassas bir dengeyi bozan birini hoş görürsünüz sonra o aynısını bir daha yapar. İşte bu tarz kişiler hoş görülme şanslarını böyle tüketirler. Böylece konu aynı olsa bile kişilere göre hoşgörü seviyeniz değişebilir.
Hoş gördüğünüz bazı durumlar, kişiler sizi öyle yıpratır ki artık onları hoş göremez hale gelirsiniz.
Bu sizi hoşgörüsüz biri yapmaz, sadece hoşgörü konusunda seçici yapar.
