Ergin Ataman diyor ki; "ABD'yi yenemeyeceğimizi biliyorduk."
Dinlediğimde neye yoracağımı bilemediğim bir açıklamaydı. Zaten sorunumuz ABD'yi yenememek ki?
Şu soruyu sormaya hakkımız var mı?
"Ukrayna veya Finlandiya'yı hatta Dominik Cumhuriyeti'ni yeneceğimizi biliyor muyuz?"
Karşılaşma sonrasında maçı anlatan Murat Kosova bile isyan halindeydi, artık kalplerin dayanmadığını itiraf ediyordu.
"Yeter çocuklar!"
Gerçek de bu.
Milli Takımlar düzeyinde, ister basketbol ister futbol olsun aslında ne oturmuş bir formasyonumuz, taktik kurgumuz var, nasıl oynayacağımızı maça çıkana kadar muhtemelen ne koçun kendisi ne de oyuncular bile bilmiyor.
Bir bakıyorsunuz serbest atışlarla maç kazanıyor, diğer maçta onları sokamadığımız için kaybediyoruz.
Finlandiya maçında takımımız 29/45 serbest atış kullanmış. Rakip 6/10. Fark 23 sayı. Skoraya yansıyan nedir? 77-73, dört sayılık bir avantaj sağlayabilmiş bu atışlar.
Üç sayı çizgisinin gerisindeki yüzde korkunç; 15/28'e karşılık 6/24! Finlandıya takımının 9 atış; 27 sayılık üstünlüğü hemen göze çarpıyor.
Oyunun son çeyreğinde Ender'in kaçırdığı iki boş atış var ki!
40'a 29'luk ribaund, 23'e 14'lük asist avantajımızı maç boyunca kullanamamışız.
Ne diyeceğiz bu tabloya karşılık; "şanssız günümüzde miydik?"
Ya da Cenk Akyol'un 4 saniye kala attığı, aslında istatistiksel olarak girmemesi gereken üç sayılık atışa bakıp "çok şanslıydık" mı diyeceğiz?
Kuşkusuz işini şansa bırakanlar sınıflandırmasındaysak bu yorumları sıklıkla yapmamız gerekiyor.
Oyunun genel çizgisi ve standardı aslında maçın hakkını Finlandiya'ya veriyor. Ancak malum "Türkler takım otobüsüne binmeden maç bitmez" diye bir şey var Rocky gibi maç boyunca sürekli dayak yiyip ayakta kalıp, son sette de oyunu kendine çeviren tuhaf bir oyun anlayışımız var.
Türk Usulü; biz buna bugün Türk Hamamı diyoruz.
Bu anlayış hem izleyenleri hem de rakibi çok yoruyor, strese sokuyor.
Yola devam ediyor oluşumuz ise herşeye rağmen çok güzel.
http://twitter.com/uzaygokerman