Futbolun böyle beklenen ve hepimizin alıştığı sonuçları vardır. Büyük beklentilerle çıkılan karşılaşmalarda istenen skorlar üretilemeyince insanlar sorumlu arar; en yakın arkadaşınız dahi olsa çıkar sizi eleştiri bombardımanına tutar.
Cumartesi günü iki farklı Fenerbahçe ve Galatasaray izledik.
Aslında ilk yirmi dakika içinde hiç beklemediğimiz bir Galatasaray; erken gelen gollerdi biraz bu maçın iki farklı oluşumunu ortaya çıkaran.
Galatasaray kalan 70 dakika sezon boyunca oynadığı oyuna geri dönünce aradaki fark kapandı; kalan sürede skor da eşitlendi.
Bu nedenle sonuca ve oyuna yönelik bu karşılaşma özelinde Fatih Terim’in ekstra bir katkısı yoktu. Fatih Terim zaten bu takım şablonunu oluşturarak ligdeki pozisyonu hazırlayan bir teknik direktör oldu.
Aykut Kocaman’ın önemli taktiksel yanlışları olmakla birlikte sahaya sürdüğü ilk on bir kişilik kadro olabilecek en iyi tercihti.
İlk yirmi dakika boyunca da şaşırtıcı ve beklenmedik derecede etkili de oynadılar. Fenerbahçe’nin özellikle Şükrü Saraçoğlu’nda uzaktan şutlarla skor değiştirme gücünü biliyorduk. Önü boşalan her oyuncu bu denemede bulundu; iki gol çıktı buradan.
Sonra Fenerbahçeli oyuncuların ikili mücadelelerde sürekli top kaybedişlerini izledik.
Elmander’in attığı golün iki pozisyon öncesinde öylesine kritik bir yerde Fenerbahçeli oyuncular topu kaybetti ki üst düzey bir karşılaşmada bunun golle sonuçlanması normal olandı.
Ancak Fenerbahçeli oyuncular bunu neredeyse her maç yapıyorlar. Zaten takımın da en kırılgan tarafı burasıdır.
Gördük ki karşılaşma boyunca Galatasaraylı oyuncular da çok basit toplara sahip olamadılar kaybettiler; Fenerbahçe yediği gibi gol atmasını beceremediği için yıllardır hızlı hücumları sete dönüştürüyor ve bir pozisyon üretmek için ekstra gayret içine giriyor.
Galatasaray, Cumartesi akşamı Fenerbahçe’den çok daha güçlüydü ve hızlıydı.
Aykut Kocaman’ı ilk derbide oynattığı taktik ve kadro seçimi için eleştirmiştik; ancak bunu Kadıköy’de de tekrar edeceğini düşünmemiştik.
Fakat teknik direktörler de yanılgı içine düşerler ve bu çoğunlukla da sahada oynayan oyuncuları yoluyla olur.
Çıkardığı oyuncuların üçü de sürekli top kaybı yapıyordu ve güçsüzdü. Alex ve Stoch beklenmedik derecede kötü oynuyorlardı.
Stoch’u çıkarıp bu güçsüzlüğü Selçuk’la dengelemek istemiş olabilir fakat bu sefer sol kanat boşaldı. Aydın Yılmaz belki de hayatının en rahat maçlarından birini oynadı; yıldızlaşabilirdi de.
O boşluğu görünce bu sefer de Alex’i aldı. Sol kanat doldu ama Dia da istenen performansı göstermenin çok gerisinde kaldı. Alex’in oyun dışı kalması Galatasaray’ı çok rahatlattı.
Çünkü gerçek şu ki Fenerbahçe’nin yedek kulübesi eskisi kadar güçlü değil.
Belki taraftar “Dia Dia” diye tezahüratta bulunurken kanına çağırdığı Özgür Çek tercihini kullansa ve Alex’i oyunda tutmayı denese Galatasaray’ın etkinliği bu derecede artmazdı.
Fakat bütün bunlar zaten 20 dakika içinde oluyor ve bir teknik adam tercih kullanırken oyuncusunun söylenenin en iyisini yapacağı inancı ile hareket ediyor.
Bazen rakibinizin iyi oyunculara sahip ve güçlü olduğunu görmek de gelecek planlaması yapmanız açısından doğru olan bakış açısıdır.
http://twitter.com/uzaygokerman