Çok merak ediyorum tribünde gördüğüm çocuklu çiftin istikbalini! Ufaklığa da koltuk almışlar, sarı lacivertleri çekmişler ailece... Nasıl da mutluydular maçtan önce.
Büyük bir ihtimalle devre arasında çıkıp gitmişler ve daha büyük ihtimalle evde kavga etmişlerdir.
“Sen getirdin bizi bu maça”!..
Sorgulayan haklı...
Tatil günü paranla/zamanınla mutsuzluğa talip olmak ve aileyi de peşin sıra korku tüneline sokmak, affedilir iş değil.
Ortak kararsa, ufaklık bakmaz bir daha yüzlerine!
Ne oldu acaba?.. Hani, “bir kişinin zarar görmesi zaferden de futboldan da önemlidir” diyorlar ya... Mutlu bir yuvanın yıkılması daha mı önemsiz?
Maçın tam da yarısında, mağlubiyet falan da yokken Fenerbahçe seyircisi neden ıslıklar takımını?
O seyirci ki, coplanırken, biber gazı yerken bile alkışlardı aşkını.
Ne söylediysen tersi çıkıyorsa...
Ümitsizliği, boş vaatlerle şişirmiş, büyük yatırımları “hiç” etmişsen...
Gol çılgınlığından bahsedip, “tek farka şükür” mertebelerine inmişsen.
Aynı sınıfta olmadığın rakip karşısında bir devreyi “sıfır” gol pozisyonuyla kapatırsan, tek kaleyi bulan şutu rakip atmışsa, sahada ruh ve iyi niyet göremiyorsa, taraftar ıslıklar elbet.
Allah muhtaç etmesin; koskoca bir devrede beğenmek için ancak Gökhan’ın rakiple top mücadelesini bulabildi tribünler.
Bekledi, sabretti, dayanamadı, ıslıkladı.
İyi ki göstermiş tepkisini...
Pereira beğeniyormuş ilk yarıdaki takımı!
“Pozisyon vermedik” dedi biliyorsunuz; sanki Fenerbahçe pozisyon bulmuş gibi.
Peki, nasıl toparlandı Fenerbahçe?
Volkan, Nani ve Ozan oyuna girince.
Öyleyse mantık ne diyor; ilk devre Fenerbahçe’nin futbolunu kısır/güdük/tatsız hale getirenler Souza, Alper ve Van Persie imiş!..
Mümkün mü her biri bir takımı taşıyacak bu adamlar yüzünden futbolun kâbusa dönmesi?
Demek başka sebepleri var aczin ve çözümün.
Oyuna dahil olanlarla birlikte Van Persie-Fernandao-Alper forveti yerine Fernandao’nun arkasında Volkan-Diego-Ozan-Nani dizilmesi, çözümlerden ilki.
Mehmet Topal’ın stoper olmaktan kurtulup takımı öne itmesi. Hasan Ali’nin yeni düzende ileri çıkabilmesi, devamı.
Acze gelince nedenleri bilinmiyor ama semptomları apaçık ortadaydı değişikliklerden önce; bir Fenerbahçeli adam geçemiyor, ayağındaki topu verecek boşta adam bulamıyordu mesela.
Kim bilir kaçıncı kez doğru takımı buldu Pereira ama yine yanlışa dönmesi kuvvetle muhtemel. Çünkü, bugüne kadar yaptığı yanlışları kabul etmek anlamına gelecek aksi.
Merak ediyorum, maç sürerken küçük defterine neler yazıyor Pereira... Belki şairdir, ilham gelince kaçmasın diyordur.
Çünkü özellikle ilk devre her iki takımı da Aykut Kocaman yönetiyordu sanki.
Hani tek başınıza satranç oynarsınız da geriye tatsız dakikalar kalır; aynen öyle...
Bir devre, hatta 70 dakika ezilen, yenilen sadece orta sahanın çimleri.
Ne zaman ki, Aykut Kocaman Konyaspor’da, Pereira da Fenerbahçe’de taşları yerinden oynattı, Fenerbahçe rahatladı.
Son on dakika fark artabilirdi. Çünkü savunmayı bırakmıştı Konyaspor. Ya eksik takım olacak Fenerbahçe’ye, ya boş alan!
Tabi tribünlerin yarasına pansuman oldu bu görüntü. Islıklayanlar alkışladı. Yoklukla terbiye edilmiş tribünlere bir gol büyük nimet!
Nereye kadar?..
Bilemiyorum.
Ben o aileyi merak ediyorum. Aman, Pereira varken bir daha gitmesinler maça.