Her şeyden önce bu maçın analizini, futbol yorumcuları değil topoğrafya uzmanları yapmalı!..
Manisa Stadı’nda arazi o kadar engebeli ki, kimi ne kadar etkilediği performans, teknik, taktik terazisiyle değil ancak titiz bir topoğrafik haritayla ortaya çıkar.
Hani Amerikan Futbolu’nun topatan kavunu gibi Wilson marka topları var ya; onu koyun santraya ve “oynayın” deyin... Veya tavla zarı gibi üretilmiş altı yüzlü sekiz köşeli bir top... Valla çukura hendeğe uyar, eğirisi doğrusuna gelir daha zevkli maç izlenir.
İki takım da son derece iyi niyetle şartlar elverdiğince mücadele ediyor ama Akhisar biraz daha alışkın sahaya.
Başta Fenerbahçeli futbolcular ayakta duramıyorlar. Volkan, Alper koşarken çukura denk geliyor. Akhisar’dan Caner, Fenerbahçe’den Diago bir devrede birer krampon eskitiyor.
Paslarda kekeme gidiyor top... Havada bile parazit yapıyor neredeyse!
Herkes arazi vitesinde ve kaçak oynuyor mecburen. Kimse menuskus olmak, çapraz bağlarını koparmak istemiyor.
Akhisar’a hepten yazık olmuş, konuk takımlara da yazık oluyor bu tarlada.
Maça gelince... Zeminden geriye duran toplar ile uzaktan toplar kalmış... Akhisar sağlam takım. Üstelik Galatasaray’ın puan kaybıyla motive olmuşlar Avrupa için...
Ev sahibinin iki net gol pozisyonu varken, ligin en iyi pres yapan, en iyi koşan, sürekli önde oynayan takımı Fenerbahçe’nin pozisyonu sıfır mesela. Ama oyun disiplini on numara.
35. dakikada Fenerbahçe’yi şampiyonluk adayı yapan bir özelliği ortaya çıkıyor ve takıma kim girerse girsin kadroda olmayanı aratmayacağını ispat ediyor. Şener otuz metreden muhteşem golü ile. Fenerbahçe’nin kaleyi bulan ilk şutu gol oluyor ama kimsenin “ne oluyor bu Fener’e” deme hakkı yok... Bu sahada bu kadar.
Şener, ikinci yarıya bir de asist sıkıştırıp Volkan’ı golle buluşturunca Manisa Stadı’nın alacalı, yoluk, eksik çimleri cennet bahçesi haline geliyor Fenerbahçe için.
Bu arada ünlü Fenerbahçe savunması da Akhisar’ı ceza sahasına bile yaklaştırmıyor. Son nokta, gönlü olmuş Van Persie’nin yerine giren Fernandao’dan ki, iki santrforu da motive/ istekli bir Fenerbahçe’den mutlusu olamaz.
Daha ne olsun.
Nani yokken, Caner ve Gökhan gibi ligin en iyi iki beki eksikken hatta belki de ilk defa kulübesinde maçın kaderini değiştirecek futbolcusu bu kadar azken, bu kadar kötü bir zeminde iyi bir rakibe karşı galip gelebiliyorsan, sadece üç puan kazanmıyorsun...
Özgüvenle birlikte şampiyonluktaki rakibinin de moralini motivasyonunu da etkiliyorsun. Fenerbahçe şu tarladan da iyi verim aldı ya; şampiyonluğun yarısını kaptı sanki.