“Artık yükselişe geçecek” derken, pistin sonuna gelmeden kanatları üzerine oturdu Fenerbahçe!
Sezon başında “füze” olacağından herkes emindi...
Haftalar geçtikçe “zeplin” gibi ağır ve hantal olmasından korkuldu...
Herkes “çift motorlu pırpıra” da razıydı; yeter ki uçsun...
Olmadı.
Tam bir mühendislik hatası çıktı takım.
Nasıl mı?.. Üç günde bir farklı bir kurguyla sahaya çıkan Fenerbahçe’de formanın içindekilerden çok teknik direktör Pereira değişti aslında.
Mesela lig öncesi planlarında takımda yer bulamadığı Diego’yu ileri geri oynayan bir orta saha yaptı. Olmadı çıkardı. Geriye Diego’yu oynatmak için razı olduğu 4-2-3-1 kaldı.
Beraberlik gelince “olmaz” dediği Fernandao ile Van Persie’yi birlikte oynattı, fena da olmadı. Tespitinin yanlışı ortaya çıktı.
Sistemi değiştirdi. Oyuncuları değiştirdi. Yetmedi.
Çünkü Pereira’nın hayalindeki takım ancak 60 dakika oynayabilirdi... Sonra şişerdi ki, aynen Akhisarspor karşısındaki Fenerbahçe gibi...
İki devrede iki ayrı takım lazım Pereira’ya.
Akhisarspor karşısında coşkulu bir Fenerbahçe vardı önce. Top rakipteyken baskı yapabilen, beklerini ileri çıkaran, topu sıfıra taşıyan, kaliteli ama durgun adamlarını etkin kılan bir Fenerbahçe...
Fakat sadece ilk yarı böyle!
Aslında her olumlu iş kişiseldi. Rotasyonla değişenlerin fazladan eforları, oyun planı değişenlerin istekli koşuları, kesilme korkuları ilk yarıda yukarı çekti Fenerbahçe’yi.
İkinci yarıda düşüş, Van Persie’nin girmesiyle biraz toparlanış, son dakikalarda maçı kurtarmak için kaslardan yakış!
Ve piste yapışış!..
Takımın asıl büyük derdi; Robin Van Persie...
“Her hocanın Van Persie gibi derdi olsun” denebilir ama konu formu, kondisyonu falan değil ki...
Resmen “küs” bir yıldız vardı Akhisar maçında Fenerbahçe yedek kulübesinde.
Oyuna girince gol arıyor ama dışarıda kalınca moral bozuyor.
Fenerbahçe’nin ilk golünde bütün yedek kulübesi ayakta alkışlıyor Fernandao’yu, Van Persie koltuğunda otururken gülümsemiyor bile.
Zor... Takım için de zor, hoca için de. Çocukça davranan futbolcunun adı Van Persie ise “bir futbolcunun kaprisi” olmuyor sadece; beklentinin, zaferin, kademe yükseltememenin merkezinde problem oluyor.
Kalabalık tribünler iyi de... Beklenti karşılanamayınca o tribünlere mahcup olmak, hatta oradan ıslık duymak da var.
Fenerbahçe, Akhisarspor karşısında eski korkulu rüyayı görüp, az atan az yiyen ama zor yenilen rakibi ile berabere kalınca tribünle de darılmaya başladı ki, en kötüsü budur.
Çünkü en ağır eleştiriden bile net ve keskindir taraftarın kızgınlığı. Futbolu en iyi bilenden bile doğrudur.
Onarması için kimilerinin kırılması gerekir. Muhtemel günah keçileri bellidir.
Yavaş yavaş birilerinin kulağından tutulup atılma zamanı geliyor Fenerbahçe’de.