Nefes aldığı sürece, insanoğlu ile en güzel “alışveriş” ilişkisi kuran insanlardan biriydi Pele.
Sadece “alışgidiş” yapmadı yani.
Tanrı’nın verdiği yetenekle bu gezegendeki türümüze en güzel en estetik süreçleri yaşatmış, yüreğindeki insan sevgisi ile aldıklarını paylaşmış, saygın oynamış, saygın yaşamış, kendi kuşağı yavaş yavaş tükense de abide olarak kalacak bir zarafettir rahmetli.
Söz konusu futbolsa, Pele’yi anlatmak için kimsenin Wikipedia veya Google “malumatfuruşluğuna” ihtiyacı yok.
Adı kafidir bulunduğu “zamandan bağımsız” zirveyi tanımlamaya.
Futbol adına ne kadar “en” varsa, odur Pele.
Zamanın Brezilya hükümeti tarafından “ihraç edilemeyecek kadar kıymetli ulusal değer” kararı alınmıştır onun için.
O kadar mı?.. Değil.
Şimdi hayata veda ettiğinde ardından sadece kupalarına, madalyalarına bakmayın eşi benzeri olmayan yetenekteki bu adamın… Emekliliğinden sonra futbol elçisi olarak yer aldığı etkinliklere ve UNICEF’e desteğine odaklanın.
Onu servetinin ve şöhretinin tadını çıkarmak yerine, yoksulluğun azaltılması ve imkânı olmayan çocukların eğitime erişmesi için vakıf kurmaya iten güdü, sahadaki dehşetli gücünü tevazu zarfında sunan yüreğidir aslında.
Ülkesinde spor bakanlığı yapıp, cumhurbaşkanı adayı gösterilmesinin sebebi zekası ve rafine kişiliğidir.
Futbolda “büyük patlama” onunla başlamıştır ama Pele, futbollu bile aşmıştır. Her gittiği ülkede devlet başkanı gibi karşılanan başka bir emekli futbolcu var mıdır acaba?
Ne mutlu ki, ben tanık oldum bu güç ve kibarlık yoğunlaşmasına.
İsviçre’de Naim Süleymanoğlu ile buluşturduğumda haberin iki öznesinden biri olmayı ne kadar nezaketle karşıladığına şaşırmıştım. O kadar kibar bir “dev” görmemiştim.
Ne güzel bir şeydi tepede olup tepeden bakmamak.
En iyi olmak ve bunu hazmetmek ne güzeldi.
Ve dünya ile, insanlık ile “alıverişinde” Pele gibi bir denge tutturmak en güzeli.
Işıklar içinde uyusun en büyük futbolcu!.