DUYGULARA MAKYAJ YAPMAK

Hayat sana duygularını yaşamamayı, dizginlemeyi, ehlileştirmeyi ögretir inatla. Sen dolu dizgin hissetmek isterken hem de... İste bu yüzden insan olağanüstü düzeyde yalnız. Hüznümüzü, acı çektiğimizi, öfkemizi ya da neşeyle ve coşkuyla parladığımızı tüm çıplaklığıyla yaşamaya da, yansıtmaya da çekiniyoruz. Peki ne yapıyoruz bu durumda? Sosyal normlara uyabilmek ve etrafımızda ki insanları ürkütmemek adına duygularımızı ketliyor, sadeleştiriyor, biraz daha hoş bir sunum için süslüyoruz. Yoksa duygularımızın işlemden geçirilmemiş haline tahammül edebilecek insanlar yok etrafımızda çoğunlukla. Çünkü bu yoğunluğu taşıyacak olan bir öteki de zaten kendi duygularından kaçabilmek için aynı savunmaları kullanıyor. Çünkü bize duygu yaşamak tehlikeli bir durum gibi gösterildi. Çünkü "duygularını değil mantığını kullan gibi" ne anlatmak istediği çok belirsiz, saçma sapan bir cümle gözümüze sokuldu hep. "Çok aklı başında" yaşayanlar ki bu ne demekse yüceltildi. Tüm başarısız sonuçlanan meselelerimiz fazla "duygusal" davranmamıza bağlandı. Ah bu duygular hep bize hata yaptırdı! Ve biz de duyguları yok edemeyeceğimize göre onlara makyaj yapmaya karar verdik. Başka bir şeye dönüştüren plastik bir makyaj hem de. Ama duygular bir başka boyuta dönüştürülünce de artık ilk oluştuğu andaki kadar saf, gerçek ve naif olamıyor. Bizi artık tam anlamıyla temsil etmekten uzaklaşıyor. Ne çelişki... Ve yine insanlara da bu çelişkiye tahammül etmek, anlamak ya da anlayamayıp savrulmak kalıyor.. Düşünceler belli işlemlerden geçirilmelidir evet ama duygular kurallara sığmaz. İnsan duygularının bu kadar matematiksel formüllerle işlenmesi gerektiği bize çok önceden söylenseydi eğer matematik derslerini daha iyi dinlerdik biz de. Tüm formülleri ezberler, sonra x yerine hüzün, y yerine neşe yazar, öfkeyle çarpar, hepsini hayata bölerdik. Neyse ki hayatın "matematik" telafi dersleri hic bitmiyor. Telafiye kaldığımızda üzülürdük okul yıllarında bir zamanlar. Oysa şimdi yalvarıyoruz "hayat lütfen bir telafi daha"...