‘Abartılar Diyarı’

Sedat Girgin’in Galeri 77’deki üçüncü kişisel sergisi “Abartılar Diyarı” ziyarete açıldı. Sanatçının 2020 yılında ürettiği resimlerden mürekkep sergisi sanatçının gösteri toplumu eleştirisine odaklanırken, pandemi sürecinde daha da önem kazanan sosyal medya üzerindeki yapmacık kimlikleri ve sahte algıları sorguluyor.
Birçok yazarın kitabını illüstrasyonlarıyla görselleştiren Sedat Girgin, “Abartılar Diyarı” sergisi için gerçekleştirdiği resimlerinin üretim sürecinde, bu uygulamadan gelen yazı-desen birlikteliğini kullanıyor.

İzole figürler

Günümüzün dijital-görsel kültürüne şekil veren Instagram ve Facebook gibi mecralarda oluşturulan basmakalıp profiller meselesinden yola çıkan Girgin, sosyal medyaya bir eleştiri sunarken toplumsal değer yargılarını da çalışmalarında mercek altına alıyor. Resimlerinde kendileri dışında her şeyden izole figürlerin iç hesaplaşmalarını yansıtan Girgin; sahnede olma, görme ve görülme isteğinin arkasında yatan yalnızlık hissine odaklanıyor. Girgin’in resimleri; sahneyi andıran mekanlardaki performatif eylemleri, sosyal medyada verilen pozları ve Instagram storylerini andırıyor.

Hazırlık çalışmaları karantina günlerinde başlayan sergide Girgin’in kişisel çalışmalarında görülen tematik ve masalsı karakterler yer alırken serginin büyük kısmı tuval üstüne akrilik çalışmalardan oluşuyor. Bir duvarda ise kâğıt üstüne karışık teknik eserler bir araya getiriliyor. Sergi 19 Aralık tarihine dek görülebilecek.

Sahnede olma tutkusu

Sanatçı sergisini şöyle anlatıyor: “Bu sergide ilk kişisel sergim ‘Hayretler Sirki’ (2014) ve bir önceki ‘Daha da’da (2018) değindiğim sahnede olma konusuna atıfta bulunarak abartılı dünyalar meselesini geliştirmek istedim. İnsanın sosyal medya gibi mecralarda kendini farklı gösterme çabası, tüketim toplumunun geldiği durum, özünden uzaklaşma, kendini farklı gösterme gibi düşüncelerin sergilendiği bir sahne dünyası gibi hayal ettim sergiyi. Çalışmaların bütününde kostümlü ve maskeli bireyler görüyoruz. Uzun yıllar illüstrasyon alanında deneyimim olduğundan sergiyi hikâyeleştirmeye çabaladım ve bir kumpanya veya bir tiyatro sahnesiymiş gibi göstermeye çalıştım.”