Geri vitesleri yok
Cyclecars denilen motosiklet ile otomobil arasında "arafta kalmış" araçlar, tek silindirli ya da iki ya da 4 silindirli motorlarla üretiliyordu. Doğal olarak da çoğunda motosiklet motoru yer alıyordu. "Eee, ekstradan vites kutusu mu uyduracağız şimdi buna?" deyip, bir de motosiklet vites kutusu kullanılıyordu bu araçlarda. Bu da, araçların çoğunun "geri vitesi olmaması" anlamına geliyordu. Ancak bunun da bir standardı varmış o dönemlerde, yani 1910'ların başında. O da, aracın birden fazla vitesi olması (2, 3 ya da 4 ileri), bir debriyajının bulunmasıymış. Bunun için üreticiler kayışlarla ve zincirlerle adeta motosikleti otomobilin içine "yedirme yolları" buluyormuş. Elbette motorun gücünün tekerleklere iletimi de kayış ya da zincirle oluyormuş. Araçların gövdeleri hafif ve çoğu kez en düşük derecede hava korumasına veya konfora sahip oluyordu. Peki insanların bu tip araçları satın almalarının nedeni neydi o zaman? Eziyet çekmeyi mi seviyorlardı? Elbette ki hayır... Zira olay, büyük oranda "duygusal" yani ekonomikmiş. Çünkü İngiltere ve Almanya gibi ülkelerde bu araçların tescil masrafları ve vergileri normal otomobillere göre düşük tutuluyormuş. Bununla birlikte 1912'de bu araçlara uluslararası bir sınıflandırma getiriymiş. Buna göre 1.100 cc'ye kadar motor hacmine sahip, maksimum 350 kg ağırlığa sahip olanlar "Büyük", 750 cc'ye kadar motor hacmi bulunup 150 kg ağırlığı olanlarsa "Küçük" boy olarak sınıflandırılmış. Araçlar genelde yan yana ya da arka arkaya iki kişinin oturabileceği şekilde tasarlanıyormuş. Hatta bazıları üç tekerlekliymiş, miş, miş... Amerikan “Sundolous SportStar”, ilk başta “ikiz Harley Davidson motoru”na sahipti. İki Harley motoru birleştirilmiş ve ortaya 4 silindirli, muhteşem sesli bir araç çıkmıştı.