‘Aşkımız bazen tükeniyor’

Efnan Atmaca - Dile kolay neredeyse 50 yıl... U2 yarım asıra yakındır birlikte şarkı söylüyor, birlikte üretiyor, birlikte isyan ediyor, birlikte tavır alıyor; öncü, örnek hatta lider oluyor ve asla ama asla sözünü sakınmıyor. Dublinli okul arkadaşları Bono, The Edge, Adam Clayton ve Larry Mullen Jr’dan oluşan grup 1976’da kuruldu, henüz lise çağındayken bir araya geldi bu kare as. İsim babaları vitrinde daha çok görmeye alıştığımız Bono oldu. Onun önerisiyle soğuk savaş sırasında kullanılan Amerikan casus uçakları U2’dan aldılar isimlerini. “Sunday Bloody Sunday”le sosyal ve siyasi tavırlarını duyurdular, yaygınlaştılar ve dünya çapında tanındılar. Sonrası da geldi zaten. “One”, “With or Without You”, “Mysterious Ways”, “Sometimes You Can’t Make It On Your Own”...

Haksızlığa tepki

Sizin favori şarkınız hangisi bilemem ama Rolling Stones’un grubun hayranları arasında yaptığı ankette birinciliği “Bad” kazandı. Hem kaliteli müzikleriyle milyonları peşlerinden koşturdular hem de nerede bir haksızlık, adaletsizlik görseler en önde yer aldılar. Onların bu uzun yolculuğundan bölümleri Bono, “Surrender: 40 Songs, One Story” adlı kitabında anlatıyor. Hemen belirteyim “Surrender”, teslim olmak anlamına geliyor ve Bono bu kitapta hayatının önemli noktalarının altını çizerken yaşadığı en uzun ortaklığa içten bir teşekkür sunuyor.

‘Dördümüz sahnedeyiz’

Kitap önümüzdeki günlerde daha çok ses getireceği benzese de anlatının kalbi, U2’nun 2018 Berlin Konseri’nde atıyor. Bono “Berlin’deyiz, dairesel sahnede ‘Acrobat’ adlı bir şarkı çalıyoruz ve tanık olduğum akrobatik bir başarı. Telde sokak sanatçıları gibi giyinmiş dört adam. Düşmüyor, üzerinde yürüyor, yerçekimine inat dans ediyor. Kalabalık kükrüyor ama bu gece onları duymuyorum, yüksek desibelli çığlığın sessizliğe gömüldüğü bir transtayım. Her şey sessiz. Hepsi gitti. Kalabalık zaman gibi kayboldu, sadece dördümüz sahnede kaldık” diye başlıyor söze. Sonra da arkadaşlarını anlatıyor bize. “Babasının her zaman olmasını istediği davulcu hâline gelen Larry’ye bakıyorum. Gerçek bir cazcı. Larry’ye sadece kendini aştığı için değil, aynı zamanda grubunda olmamı istediği için de teşekkür ediyorum” diye devam ediyor. Sıra Adam’da: “Sarı koridorda Adam’ı çilek kızılı buklelerden oluşan afro saçları ve Pakistan ‘76 tişörtünün üzerine giydiği Afgan ceketiyle görüyorum. Kafasında dört telden başka hiçbir planı olmayan genç, artık bir süperstar. Bir zamanlar aradığı dünyanın bilgisinden çok daha fazla bilgeliği var.” Gitar solosuyla The Edge giriyor sahneye... “Bu eşsiz yetenek hâlâ ilk single’ımızda meşhur ettiği o çan benzeri ezgileri çalıyor. Kafasıyla aynı şekle sahip bir gitar almak isteyen çocuk şimdi kalplerin ve zihinlerin programcısı, kod yazarı.”

 ‘Bir aile gibiyiz’

Aradan geçen bunca yıldan sonra aslında grubun kendisinin bitmemiş bir şarkı olduğunu belirtiyor Bono. Elbette her şey bu kadar güllük gülistanlık değil: “U2 benim için bir aile gibi ama bazen aşkımız tükeniyor” diyor açıkyüreklilikle. “’Başarımızın zirvesinde, yolumuz tükendi mi, yolu birlikte paylaşmak için nedenlerimiz tükendi mi?’ diye merak ediyorum. Hâlâ bitmemiş bir şarkı mıyız? Peki ya şarkı tamamlanmışsa?” Tam içimizden “O şarkı asla bitmez, yola devam, sakın geçirme öyle şeyler aklından Bono” derken tabii ki usta müzisyen, aktivist bizi yanıltmıyor. Boşuna sevmiyoruz nihayetinde onu. Sözünü bitirirken örnek olmaya devam ediyor: “Devam etmek için ilham aldığım yer burası, sahne. İnsanın kendiyle olan mücadesine devam etmesini, yapabileceğine inandıran öğüt burası. Kendimi aşmaya ve ruhani bir usta olmaya çalışıyorum.”

İç dünyasını paylaşıyor

Bono kendiyle konuşuyor satırlarda. Yazdıklarıyla hem iç dünyasını hem de U2’nun yolculuğunu paylaşıyor. Herkese nasip olmayan bir yolculuk hikâyesi onunki. Bono da zaten bunun altını çiziyor. “Deneyimden çıkan bu şarkılar arasında gezerken kullandığımız bir tabir var: ‘Bilgelik, deneyimin uzak ucundaki masumiyetin kurtarılmasıdır.’ Ben deneyimin uzak ucunda ne mi buldum? Şükran.” Bono o gece kardeşleriyle konuştuğunu söylüyor, kardeşlerinden kastı elbette grup arkadaşları. Grubu kurdukları o gece nasıl bir yola gireceklerini hiç düşünmediklerini anlatıyor.