KULAKLARIMLA duymasam; yani biri anlatsa, güler geçer, inanmazdım...
Ama başıma geldi.
Karşımdaki görevliye telefonda ne söyleyeceğimi şaşırdım, teşekkür edip kapatmak zorunda kaldım.
Yaklaşık bir haftadır Çeşme’de yanmayan iki sokak lambası için uğraşıyorum.
TEDAŞ müdürünü aramak, araya insanlar koymak istemedim.
Bir vatandaş olarak aradım.
Tamam dediler, iki gün geçti, ne gelen var ne giden!..
Yine aradım...
Her defasında ayrı kayıt, bir tek ana-baba adı sormadıkları kalıyor.
Bir de Allahtan, TC kimlik numarasını istemiyorlar.
İsimler veriliyor, soyadı soruluyor, telefonlar yazılıyor, ev-cep daha başka ne varsa, yazdırıyorsunuz...
Rica ediyorsunuz, bir yalvarmadığınız kalıyor...
Her defasında ayni yanıt:
“Baktıracağız efendim. Şu an ekibimiz dışarıda, bugün olmazsa bile ertesi gün mutlaka uğrayacaklar...”
Bekle ki gelsinler!..
Sokağa her araç girdiğinde cümbür cemaat balkona koşuyoruz; “Hah geldiler...”
Nerdeeeeeeeeeeeeeeee...
* * *
En son cumartesi öğlen aradık.
Zaten bir daha da aramayacağım..
Bana ne yahu..
Mahallenin muhtarı mıyım ben; kim karanlıkta kalırsa kalsın, kimin aracı soyulursa soyulsun, kim takılıp yere düşüp bacağını, kolunu kırarsa kırsın...
Neyse...
Yine aynı formaliteler...
İsim ve soyadınız, adres, telefon numaraları ve kısa bir öykü...
Yani şikayetinizin özeti ve isteğiniz...
Bitti...
“Ne zaman?” diye sordum
“En kısa zamanda!..” denildi..
Hep yarın-bir gün denirken, bir hafta aramadan sonra, “en kısa zamanda” denilirse ne yaparsınız?
“Bir sorun mu var acaba? Neden bir kadar bekliyoruz” diye ısrar edince, görevli baklayı ağzından çıkardı...
“Sizin gibi pek çok yerde sokak lambaları yanmıyor. Ama elimizde ampul kalmadı. İstek yapıyoruz ama göndermiyorlar. Ne zaman gelirse hemen takacağız!..”
..........(!)
TEDAŞ’ın parası mı kalmadı, bu yüzden mi ampul alamıyor? diye sormama fırsat kalmadan, telefonun ucundaki görevli, biraz sıkılarak, biraz de çekinerek bir öneri getiriyor:
“Çok acilse, isterseniz siz ampulü alın, hemen ekip gönderebiliriz!..”
* * *
TEDAŞ’ta “Ampul” galiba söndü.
Bunca yaşıma kadar, yanmayan sokak lambalarının “ampul” yok diye değiştirilmediğini, ısrarcı olunca vatandaşa “ampul” aldırılmasını ne duydum, ne de yaşadım..
Öğrenmiş oldum.
Şimdi iki-üç gün daha bekleyeceğim.
Biliyorum ki, sokak lambalarımız yine yanmayacak.
Ve çarşıdan iki ampul alıp, merdiven de bulacağım ve ellerimle değiştireceğim...
Devletin işini, vatandaş olacak yapacağım!..
* * *
Meğer bu sadece benim başıma gelen bir olay değişmiş. Birkaç dostuma sohbet olsun diye anlatınca öğrendim. Pek çok yerde TEDAŞ, yanmayan sokak lambalarının ampulünü vatandaşa aldırıyormuş...
İyi de TEDAŞ efendi!..
Vatandaş olarak ben senin tedarikçin miyim?
Her ay geliyorsun, evire-çevire faturanı kesiyor ve tahsilatını yapıyorsun...
Sana hiç “Benim param yok TEDAŞ efendi, bu ay faturamı sen öde” diyebiliyor muyum?
Böyle bir şansım var mı?
Yok..
O zaman sana ait direğin ampulünü niye bana aldırıyorsun?
(NOT: Çeşme’deki sokağın adresini bilerek vermiyorum. Yazarsam gelip hemen değiştirirler. Oysa ben gelişmeleri izlemek istiyorum.)
